archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 1
Jaargang 15
12 oktober 2017
Bezigheden > Uit de wereldhandel delen printen terug
Bohemia, een reactie op P. Schröder Carlo van Praag

1501BZ OntslagVoor het geld hoef ik het niet te doen. De import van tandenstokers uit China heeft mij geen windeieren gelegd en ook de alligatorfarm in Burkina Fasso draait als een lier. Nee, ik kan op mijn lauweren rusten, maar daarvoor ben ik niet in de wieg gelegd. Ik verveel mij al snel. Deltavliegen is in Nederland niet echt boeiend en zelfs kitesurfen kan mijn verlangen naar een beetje opwinding niet dempen.

Nu kom ik wekelijks in een naburig zwembad om baantjes te trekken, op doktersvoorschrift, want voor de lol doe ik het niet. Oersaai en de bewonderende blikken die door de overwegend grijze dames op mijn robuuste gestalte en mijn stevige crawl (ik had ooit een Olympisch niveau) worden geworpen, maken weinig goed. Ik raakte, bij een bekertje van de slechtste koffie die ik ooit heb gedronken, in gesprek met de manager van het café-restaurant dat deel uitmaakt van het zwembadcomplex, een zekere heer Schröder, die zijn nood bij mij klaagde over het gebrek aan klandizie en de onverschilligheid van de eigenaar, een b.v., zeer toepasselijk genaamd ‘De Leunstoel’.

De verwaarlozing van het pand was onmiskenbaar, de consumpties onder de maat en de staf maakte een matte indruk, inclusief de heer Schröder zelf overigens. En dat is nu het eigenaardige aan mij. Ik heb van die opwellingen, zo’n dadendrang die ineens over mij komt en dan onweerstaanbaar is. De horeca, waarom niet? Best lollig voor de afwisseling.
‘Geef mij het nummer van die b.v.’ zei ik.

Schröder slofte naar de bar en kwam terug met een vergeeld kaartje. ‘Ze hebben tegenwoordig ook een email-adres’, zei hij en schreef het erbij met zijn lekkende balpen.
Ik nam contact op met ‘De Leunstoel’ en ‘made them an offer they couldn’t refuse’. Aldus werd ik eigenaar van een noodlijdend horecabedrijf, waarvan ik overigens de potentie, zo bleek naderhand, goed had ingeschat. Ik ging aan het werk. Om te beginnen veranderde ik de naam van het etablissement van ‘Het Kruispunt’ in ‘Bohemia’ (op zijn Engels uit te spreken). Voor de hand liggend. Ik heet nu eenmaal Van Praag en ijdelheid is mij niet vreemd.

De verbouwing verliep vlot. Ik heb de nodige contacten in aannemerskringen. Het interieur ging ook op de schop. De keuken is nu up to date en de gedateerde, slecht onderhouden koffiemachine heeft plaats gemaakt voor een recente Marzocco Linea. De publiciteit nam ik zelf ter hand. Ik schreef een uitdagende recensie (dit is een restaurant zonder muziek en mocht u de kunst van de conversatie machtig zijn, dan staat niets u in de weg) en liet die door een bevriende journalist publiceren in een regionale krant. De landelijke pers komt later. Sociale media ingeschakeld natuurlijk en ik weet hoe je bij Google hoog komt te staan.

Resteerde de kwestie van het personeel. Tja, zoals ik zei, om grote winsten was het mij niet eens te doen, maar zelfs als zo’n bedrijf niet meer dan een tijdelijke hobby vertegenwoordigt, wil ik er iets van maken. Met enkele van de oudgedienden lukte het uiteindelijk, maar de heer Schröder slaagde er na twee weken nog niet in de Marzocco Linea te bedienen. Ook zijn gastheerschap was weinig stimulerend. De hartelijke verwelkoming van de klanten waarin ik hem had geïnstrueerd, was dermate in tegenspraak met de treurige blik die zijn optreden vergezelde, dat het effect van de vertoning als geheel bepaald ontmoedigend was. Bovendien struikelde hij over de, inderdaad niet gemakkelijke, namen van de gerechten op de nieuwe kaart en zijn culinaire toelichting daarbij bracht de bezoekers duidelijk in verwarring. In het voorbijgaan hoorde ik hem een keer zeggen: ‘neem toch gewoon de huiswijn; die dure flessen … ik proef het er niet aan af’.

Ik ben geen onmens, maar ik heb de man ten slotte toch moeten laten gaan. De kwestie lag mij echter zwaar op de maag. Ik heb intussen een ander baantje voor hem gevonden. Het naburige zwembad heeft een eigen koffiebar en die heb ik voor hem gekocht. Die oude, door mij afgedankte koffiemachine, waarmee hij ten minste kan omgaan, is daar geïnstalleerd.

Beste zwemmers: doe mij een lol en schenk hem uw klandizie. Met veel suiker en een koekje is het nog wel te doen, die koffie!

-----
De visie van Peter Schröder op deze zaak publiceerden wij in het vorige nummer van De Leunstoel!

-------
Het plaatje komt van
Beeldbank Peter Schröder atb.nl

© 2017 Carlo van Praag meer Carlo van Praag - meer "Uit de wereldhandel" -
Bezigheden > Uit de wereldhandel
Bohemia, een reactie op P. Schröder Carlo van Praag
1501BZ OntslagVoor het geld hoef ik het niet te doen. De import van tandenstokers uit China heeft mij geen windeieren gelegd en ook de alligatorfarm in Burkina Fasso draait als een lier. Nee, ik kan op mijn lauweren rusten, maar daarvoor ben ik niet in de wieg gelegd. Ik verveel mij al snel. Deltavliegen is in Nederland niet echt boeiend en zelfs kitesurfen kan mijn verlangen naar een beetje opwinding niet dempen.

Nu kom ik wekelijks in een naburig zwembad om baantjes te trekken, op doktersvoorschrift, want voor de lol doe ik het niet. Oersaai en de bewonderende blikken die door de overwegend grijze dames op mijn robuuste gestalte en mijn stevige crawl (ik had ooit een Olympisch niveau) worden geworpen, maken weinig goed. Ik raakte, bij een bekertje van de slechtste koffie die ik ooit heb gedronken, in gesprek met de manager van het café-restaurant dat deel uitmaakt van het zwembadcomplex, een zekere heer Schröder, die zijn nood bij mij klaagde over het gebrek aan klandizie en de onverschilligheid van de eigenaar, een b.v., zeer toepasselijk genaamd ‘De Leunstoel’.

De verwaarlozing van het pand was onmiskenbaar, de consumpties onder de maat en de staf maakte een matte indruk, inclusief de heer Schröder zelf overigens. En dat is nu het eigenaardige aan mij. Ik heb van die opwellingen, zo’n dadendrang die ineens over mij komt en dan onweerstaanbaar is. De horeca, waarom niet? Best lollig voor de afwisseling.
‘Geef mij het nummer van die b.v.’ zei ik.

Schröder slofte naar de bar en kwam terug met een vergeeld kaartje. ‘Ze hebben tegenwoordig ook een email-adres’, zei hij en schreef het erbij met zijn lekkende balpen.
Ik nam contact op met ‘De Leunstoel’ en ‘made them an offer they couldn’t refuse’. Aldus werd ik eigenaar van een noodlijdend horecabedrijf, waarvan ik overigens de potentie, zo bleek naderhand, goed had ingeschat. Ik ging aan het werk. Om te beginnen veranderde ik de naam van het etablissement van ‘Het Kruispunt’ in ‘Bohemia’ (op zijn Engels uit te spreken). Voor de hand liggend. Ik heet nu eenmaal Van Praag en ijdelheid is mij niet vreemd.

De verbouwing verliep vlot. Ik heb de nodige contacten in aannemerskringen. Het interieur ging ook op de schop. De keuken is nu up to date en de gedateerde, slecht onderhouden koffiemachine heeft plaats gemaakt voor een recente Marzocco Linea. De publiciteit nam ik zelf ter hand. Ik schreef een uitdagende recensie (dit is een restaurant zonder muziek en mocht u de kunst van de conversatie machtig zijn, dan staat niets u in de weg) en liet die door een bevriende journalist publiceren in een regionale krant. De landelijke pers komt later. Sociale media ingeschakeld natuurlijk en ik weet hoe je bij Google hoog komt te staan.

Resteerde de kwestie van het personeel. Tja, zoals ik zei, om grote winsten was het mij niet eens te doen, maar zelfs als zo’n bedrijf niet meer dan een tijdelijke hobby vertegenwoordigt, wil ik er iets van maken. Met enkele van de oudgedienden lukte het uiteindelijk, maar de heer Schröder slaagde er na twee weken nog niet in de Marzocco Linea te bedienen. Ook zijn gastheerschap was weinig stimulerend. De hartelijke verwelkoming van de klanten waarin ik hem had geïnstrueerd, was dermate in tegenspraak met de treurige blik die zijn optreden vergezelde, dat het effect van de vertoning als geheel bepaald ontmoedigend was. Bovendien struikelde hij over de, inderdaad niet gemakkelijke, namen van de gerechten op de nieuwe kaart en zijn culinaire toelichting daarbij bracht de bezoekers duidelijk in verwarring. In het voorbijgaan hoorde ik hem een keer zeggen: ‘neem toch gewoon de huiswijn; die dure flessen … ik proef het er niet aan af’.

Ik ben geen onmens, maar ik heb de man ten slotte toch moeten laten gaan. De kwestie lag mij echter zwaar op de maag. Ik heb intussen een ander baantje voor hem gevonden. Het naburige zwembad heeft een eigen koffiebar en die heb ik voor hem gekocht. Die oude, door mij afgedankte koffiemachine, waarmee hij ten minste kan omgaan, is daar geïnstalleerd.

Beste zwemmers: doe mij een lol en schenk hem uw klandizie. Met veel suiker en een koekje is het nog wel te doen, die koffie!

-----
De visie van Peter Schröder op deze zaak publiceerden wij in het vorige nummer van De Leunstoel!

-------
Het plaatje komt van
Beeldbank Peter Schröder atb.nl
© 2017 Carlo van Praag
powered by CJ2