archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 6
Jaargang 2
20 januari 2005
Bezigheden > Lopen delen printen terug
Met kinderen nog leerzamer Frits Hoorweg

0206 Nog leerzamer ..

Vanwege het bereiken van de 65-jarige leeftijd door een familielid verbleven we in bungalowpark De Lommerbergen bij Reuver, onder Venlo. Op zaterdag hielden de kleintjes hun ouders en grootouders bezig in het zwemparadijs. “Vroeger gingen de kinderen met hun ouders mee op vakantie en nu gaan de ouders met de kinderen mee,” verzuchtte de jubilaris. Maar de uitnodiging mee te gaan wandelen sloeg hij toch af. Hij vond 13 kilometer te ver en bovendien stond er een gure wind. Misschien zijn die kinderen wel een goed excuus voor volwassenen om binnen te blijven.

Wij liepen naar de Maas om bij het pontje naar Kessel op een langeafstandspad terecht te komen: het Maas-Swalm-Nettepad, streekpad 10. Het stukje dat wij daarvan liepen is tevens een NS-wandeling. De noodzakelijke documentatie had ik een paar dagen voor we op reis gingen van de NS website gehaald en uitgedraaid. Een prachtige voorziening is dat natuurlijk (www.ns.nl), maar als je de keus hebt kun je beter zo’n mooi, handig klein boekje halen. Voor de houders van een kortingskaart (en van andere kaarten) zijn dergelijke boekjes gratis verkrijgbaar. Het voordeel ervan is vooral dat ze handzaam zijn voor onderweg en niet uit je handen worden gerukt door de eerste de beste windvlaag. De A4-tjes die uit de printer komen zijn daar erg gevoelig voor, met als gevolg dat je keer op keer achter wegfladderend papier aan moet rennen.

Vanaf het pontveer liepen we in zuidelijke richting, via Beesel naar Swalmen. Op de kaart ziet de strook land waar je door loopt er nietig uit. Links is de spoorlijn en daarachter de provinciale weg en rechts is de Maas. Er is veel bouwland, weinig bos en bovendien is er veel bebouwing. En toch is het een zeer aangenaam landschap. De Maasvallei is licht glooiend en wordt doorsneden met riviertjes en paden. Niet ver van ons park kwamen we een paar jagers tegen, gehuld in de bij hun bezigheid horende vaalgroene kleding, een jachtgeweer in de linkerhand. Een van hen had een dode haas aan z’n arm hangen. Ik moest aan mijn achterneefjes denken in het zwembad. Als kind zou ik zo’n jachttafereel veel interessanter hebben gevonden dan een zwembad, hoe mooi ook aangekleed.

Aan de rand van Beesel dronken we koffie in iets dat vroeger dienst moet hebben gedaan als bijkeuken. We aten er iets warms bij waar appel in zat, maar waar ik niet zo gauw een naam voor zou weten. Het was in ieder geval geen taart, geen strudel, geen vlaai, geen beignet en ook geen flap, maar het smaakte wel. De uitbaatster was de vrouw van een fruitteler die blijkbaar via productveredeling bij de bron en directe verkoop aan de klant het gezinsinkomen probeerde te vergroten. Ze verkochten verder ook kerstspullen. Het leek mij erg stil voor een zaterdag, maar mij werd verzekerd dat het tegen de Kerst storm zou lopen.
Bij vertrek kregen we voor € 1,- een grote zak appels mee. Je vraagt je af hoe dat kan, maar ogenschijnlijk leven die mensen er ook nog goed van.

Even verderop was een mooi, klein begraafplaatsje. Daar viel mijn oog op de monumentale bovenbouw van een familiegraf, waarop te lezen stond:

‘Hier rusten getroffen door een granaat ………… (man, zoon en tante), 23 november 1944.’

Zo is er op iedere begraafplaats wel iets dat je doet denken: ‘Dat kan ook zomaar gebeuren’.
De volgende bezienswaardigheid was een dicht tegen de Maas gebouwde molen. Een achtkantige bovenkruier was het. Ik realiseerde me dat als er kinderen bij waren geweest er antwoord had moeten komen op de vraag wat dat is. Maar ja die kinderen zaten in het zwembad en daarom liepen we gewoon door. Zo zie je dat iedereen er eigenlijk minder van wordt van dat gedoe in zo’n zwembad. Zo op het oog is die molen daar zeer op zijn plaats, maar hij staat er pas sinds 1981. Daarvoor heeft hij ruim 50 jaar in Beesel zelf dienst gedaan als korenmolen. En daar weer voor heeft hij bijna 300 jaar in Zaandam gestaan. Van origine is het een houtzaagmolen. In 1891 werd hij in onderdelen over water naar Beesel vervoerd.

Het spectaculaire hoogtepunt van deze wandeling bleek bij de buurtschap Rijkel te liggen. Figuurlijk dan, want de Historische Groentehof de Donderberg is laag gelegen. Daar teelt en verkoopt men bijzondere aardappelen en groenten. Als we de kinderen bij ons hadden gehad was er een goede reden geweest om uit te zoeken hoe die merkwaardig ogende knollen die in kistjes lagen te wachten toch mogen heten. Maar bij gebrek daaraan durfden we de boer niet lastig te vallen. Volgens een bord was aldaar ook gevestigd ‘Het Nederlands Genootschap der Vergeten Groenten’. Al weer zo’n wonderschone naam en deze keer begrijp ik hem wel. Wie geïnteresseerd is kan naar www.vergeteneten.nl surfen.

Tussen Rijkel en Swalmen werd het toch al aardige landschap verder opgesierd door het kronkelende riviertje de Swalm. Een bleek zonnetje zorgde af en toe voor een verleidelijke schittering op het water. Het begon inmiddels al wat laat te worden en wij werden overvallen door wroeging dat we onze familie zo lang alleen hadden gelaten. Daarom staken we een stukje van de route af om snel bij station Swalmen te komen. Het witgepleisterde, klassieke stationsgebouwtje was een goed baken om op te navigeren, al bleek bij nadering ervan dat, door een reconstructie in verband met de aanleg van een nieuwe weg, het eigenlijk station een paar honderd meter verderop lag. Het treintje bracht ons in zeven minuten terug naar Reuver, vanwaar we de kortste weg naar het bungalowpark namen.





© 2005 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Lopen" -
Bezigheden > Lopen
Met kinderen nog leerzamer Frits Hoorweg
0206 Nog leerzamer ..

Vanwege het bereiken van de 65-jarige leeftijd door een familielid verbleven we in bungalowpark De Lommerbergen bij Reuver, onder Venlo. Op zaterdag hielden de kleintjes hun ouders en grootouders bezig in het zwemparadijs. “Vroeger gingen de kinderen met hun ouders mee op vakantie en nu gaan de ouders met de kinderen mee,” verzuchtte de jubilaris. Maar de uitnodiging mee te gaan wandelen sloeg hij toch af. Hij vond 13 kilometer te ver en bovendien stond er een gure wind. Misschien zijn die kinderen wel een goed excuus voor volwassenen om binnen te blijven.

Wij liepen naar de Maas om bij het pontje naar Kessel op een langeafstandspad terecht te komen: het Maas-Swalm-Nettepad, streekpad 10. Het stukje dat wij daarvan liepen is tevens een NS-wandeling. De noodzakelijke documentatie had ik een paar dagen voor we op reis gingen van de NS website gehaald en uitgedraaid. Een prachtige voorziening is dat natuurlijk (www.ns.nl), maar als je de keus hebt kun je beter zo’n mooi, handig klein boekje halen. Voor de houders van een kortingskaart (en van andere kaarten) zijn dergelijke boekjes gratis verkrijgbaar. Het voordeel ervan is vooral dat ze handzaam zijn voor onderweg en niet uit je handen worden gerukt door de eerste de beste windvlaag. De A4-tjes die uit de printer komen zijn daar erg gevoelig voor, met als gevolg dat je keer op keer achter wegfladderend papier aan moet rennen.

Vanaf het pontveer liepen we in zuidelijke richting, via Beesel naar Swalmen. Op de kaart ziet de strook land waar je door loopt er nietig uit. Links is de spoorlijn en daarachter de provinciale weg en rechts is de Maas. Er is veel bouwland, weinig bos en bovendien is er veel bebouwing. En toch is het een zeer aangenaam landschap. De Maasvallei is licht glooiend en wordt doorsneden met riviertjes en paden. Niet ver van ons park kwamen we een paar jagers tegen, gehuld in de bij hun bezigheid horende vaalgroene kleding, een jachtgeweer in de linkerhand. Een van hen had een dode haas aan z’n arm hangen. Ik moest aan mijn achterneefjes denken in het zwembad. Als kind zou ik zo’n jachttafereel veel interessanter hebben gevonden dan een zwembad, hoe mooi ook aangekleed.

Aan de rand van Beesel dronken we koffie in iets dat vroeger dienst moet hebben gedaan als bijkeuken. We aten er iets warms bij waar appel in zat, maar waar ik niet zo gauw een naam voor zou weten. Het was in ieder geval geen taart, geen strudel, geen vlaai, geen beignet en ook geen flap, maar het smaakte wel. De uitbaatster was de vrouw van een fruitteler die blijkbaar via productveredeling bij de bron en directe verkoop aan de klant het gezinsinkomen probeerde te vergroten. Ze verkochten verder ook kerstspullen. Het leek mij erg stil voor een zaterdag, maar mij werd verzekerd dat het tegen de Kerst storm zou lopen.
Bij vertrek kregen we voor € 1,- een grote zak appels mee. Je vraagt je af hoe dat kan, maar ogenschijnlijk leven die mensen er ook nog goed van.

Even verderop was een mooi, klein begraafplaatsje. Daar viel mijn oog op de monumentale bovenbouw van een familiegraf, waarop te lezen stond:

‘Hier rusten getroffen door een granaat ………… (man, zoon en tante), 23 november 1944.’

Zo is er op iedere begraafplaats wel iets dat je doet denken: ‘Dat kan ook zomaar gebeuren’.
De volgende bezienswaardigheid was een dicht tegen de Maas gebouwde molen. Een achtkantige bovenkruier was het. Ik realiseerde me dat als er kinderen bij waren geweest er antwoord had moeten komen op de vraag wat dat is. Maar ja die kinderen zaten in het zwembad en daarom liepen we gewoon door. Zo zie je dat iedereen er eigenlijk minder van wordt van dat gedoe in zo’n zwembad. Zo op het oog is die molen daar zeer op zijn plaats, maar hij staat er pas sinds 1981. Daarvoor heeft hij ruim 50 jaar in Beesel zelf dienst gedaan als korenmolen. En daar weer voor heeft hij bijna 300 jaar in Zaandam gestaan. Van origine is het een houtzaagmolen. In 1891 werd hij in onderdelen over water naar Beesel vervoerd.

Het spectaculaire hoogtepunt van deze wandeling bleek bij de buurtschap Rijkel te liggen. Figuurlijk dan, want de Historische Groentehof de Donderberg is laag gelegen. Daar teelt en verkoopt men bijzondere aardappelen en groenten. Als we de kinderen bij ons hadden gehad was er een goede reden geweest om uit te zoeken hoe die merkwaardig ogende knollen die in kistjes lagen te wachten toch mogen heten. Maar bij gebrek daaraan durfden we de boer niet lastig te vallen. Volgens een bord was aldaar ook gevestigd ‘Het Nederlands Genootschap der Vergeten Groenten’. Al weer zo’n wonderschone naam en deze keer begrijp ik hem wel. Wie geïnteresseerd is kan naar www.vergeteneten.nl surfen.

Tussen Rijkel en Swalmen werd het toch al aardige landschap verder opgesierd door het kronkelende riviertje de Swalm. Een bleek zonnetje zorgde af en toe voor een verleidelijke schittering op het water. Het begon inmiddels al wat laat te worden en wij werden overvallen door wroeging dat we onze familie zo lang alleen hadden gelaten. Daarom staken we een stukje van de route af om snel bij station Swalmen te komen. Het witgepleisterde, klassieke stationsgebouwtje was een goed baken om op te navigeren, al bleek bij nadering ervan dat, door een reconstructie in verband met de aanleg van een nieuwe weg, het eigenlijk station een paar honderd meter verderop lag. Het treintje bracht ons in zeven minuten terug naar Reuver, vanwaar we de kortste weg naar het bungalowpark namen.



© 2005 Frits Hoorweg
powered by CJ2