archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 6
Jaargang 2
20 januari 2005
Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Afscheid van Holland Jan van Bemmelen

0206 Afscheid van Holland

Binnenkort ga ik met pensioen. Ik ben dan 57. Ik ga eerder dan ik tot voor kort voor mogelijk had gehouden. Maar minister Remkes wil een jonge dynamieke overheidsorganisatie. Oudere ambtenaren krijgen de gelegenheid er met een redelijke regeling uit te stappen. Daar ga ik dus gebruik van maken. Direct daarna vertrek ik naar Spanje. Nu in de laatste weken van mijn werkzame leven heb ik zo af en toe wat nostalgische gedachten. Zo denk ik dat ik mijn dagelijkse reisje met de trein en sinds kort gedeeltelijk met de lightrail tussen Boskoop en Den Haag nog ga missen. Een ritje van zo’n driekwartier. Een reisje ook met zijn eigen rituelen.

Om 10 over half zeven gaat de wekker. Snel eruit. Mijn vrouw komt pas later op gang. Naar het toilet, scheren, wassen, tandenpoetsen en pillen slikken. De hond en de katten verzorgen. Voor me zelf haal ik twee sneden bruinbrood uit het diepvriesvak van de ijskast. Ik stop ze in de magnetron. Ondertussen leg ik het beleg klaar en vul een glas water. Genietend van de laatste woorden van het nieuws werk ik van iets na zeven over zeven mijn ontbijt naar binnen. Ik pak de Volkskrant en doe deze in mijn tas. Deze hang ik aan het stuur. Doe de garagedeur open en rijd de fiets naar buiten. Nadat ik de deur weer heb dichtgedaan, stap ik op voor het korte ritje naar het station.

Bij het station aangekomen parkeer ik de fiets in de onlangs vernieuwde fietsenstalling met mooie doorzichtige geronde daken. De grond ligt bezaaid met bladeren en met restanten van sloten van fietsen die in de weken daarvoor gejat zijn. Vaak worden we verwelkomd door de kippen die hun verblijfplaats normaal gesproken in het rosarium hebben dat tegenover het station ligt. Het station bestaat eigenlijk niet meer. Je kunt in Boskoop opstappen en kaartjes kopen uit automaten.
Nu de dienstregeling wordt uitgevoerd met een lightrail, gewoon een tram, is het nog honderd meter lopen richting Alphen aan den Rijn voordat ik in de trein van half acht stap. Ook zo vroeg al is het een drukte van belang. Er is altijd wel een zitplaats, maar het is wat aan de krappe kant. Schoolgaande vriendinnen nemen het gisteren gemaakte huiswerk door. Anderen maken snel nog wat aantekeningen of luisteren naar muziek waarvan ik via hun koptelefoon mag meegenieten. Ik neem ondertussen de Volkskrant uit mijn tas en zet mijn bril op.

De trein vertrekt nadat de tegemoetkomende trein uit de richting Gouda is binnengekomen. Met een slakkengangetje kruist de tram de Zijde en rijdt langs het verzorgingshuis waar Kees onze overbuurman vorig jaar is overleden en onze huishoudelijke hulp werkt. De tram begint vaart te maken. We passeren de tennisvereniging en bij de flats die naast de Hoogvliet liggen verlaten we Boskoop richting Waddinxveen.

Bij de halte Waddinxveen-Noord stapt een volgende lading reislustigen in. Het balkon begint al aardig bezet te raken. De conducteur voelt zich genoodzaakt de kaartjes te controleren. Een vlugge blik op het hoesje van mijn portemonnee waarin mijn jaartrajectkaart zit, is voor de conducteur voldoende. Je hebt soms het gevoel dat hij het zo vlug niet gelezen kan hebben, maar ja wat doet dat er toe.
De volgende halte is Waddinxveen. Ook daar is het station opgeheven en is zelfs onlangs gesloopt. De halte geeft uitzicht op een bedrijf dat in hout handelt. Daarachter heb je voetbalvelden en tennisbanen met grijs gravel. Daar heb ik een keer gespeeld bij een echtparentoernooi van de verenigingen van Boskoop en Waddinxveen.

Langs het industriegebied Coenecoop de polder in richting Gouda. Onder de A 12, de weg van Utrecht naar Den Haag, door richting de A20, de weg van Gouda naar Hoek van Holland. Daar ontmoet de rails van de verbinding Leiden – Gouda die van Utrecht naar Den Haag en Rotterdam. De lightrail blijft aan de linkerkant rijden, gaat over de Gouwe en nadert het station om rond kwart voor acht om tot stilstand te komen op perron negen. In drommen verlaten we de tram. Veel scholieren haasten zich naar hun verbinding naar Rotterdam. Ik voeg me bij de mensen die nog zo’n tien minuten moeten wachten op de sneltrein van 7.56 naar Den Haag.

Als de sneltrein aankomt op perron 10, is het van belang je strategisch op te stellen om een zitplaats te veroveren. Na verloop van jaren is het wel duidelijk waar de trein stopt en waar dan de deuren zitten. Kleine verrassingen doen zich voor wanneer er in plaats van een dubbeldekker een koploper komt. Ik sta meestal precies onder de lichtbak waarin de aankomsttijd, de bestemming van de trein en niet te vergeten de vertragingen staan. Nadat ik een zitplaats heb veroverd ga ik rustig verder met mijn krantje.

We rijden eerst een stukje terug richting Boskoop, alleen op een ander traject. Dan versnelt de trein richting Den Haag. Hij kruist de weg van Waddinxveen naar Moordrecht in de buurt van de internationale vervoerder Frans Maas. We passeren met hoge snelheid de overgangen bij Zevenhuizen en Bleiswijk en komen in de buurt van Zoetermeer. We rijden dan al een tijdje langs de A 12. Een weg die met enige regelmaat vol staat met langzaam rijdend verkeer. We gaan onder de in aanbouw zijnde spoorlijn van de HSL door. Deze spoorlijn ziet er vooralsnog uit als een litteken in het landschap, koud en kaal. Een litteken dat je ziet lopen vanaf Bleiswijk tot Benthuizen. Er staan geen bomen of huizen of boerderijen in de buurt ervan. Het eerste wat je in Zoetermeer tegenkomt, is de grote windmolen van Siemens. Deze staat aan de rechterkant van de snelweg. Iets verderop staat de recent gebouwde gevangenis. Voor je het weet ga je langs de fabrieken van Nutricia en het daarvoor gelegen station Zoetermeer Oost, en vertraagt de trein om in Zoetermeer, waar de Mandelabrug over de A12 gaat, nieuwe passagiers te laten instappen. We zijn dan zo’n tien minuten onderweg vanuit Gouda.

De laatste etappe gaat naar Den Haag Centraal, het vroegere Staatsspoor, dat in het centrum van Den Haag ligt. Al lezend, waarschijnlijk in het sportgedeelte, voert de trein me langs de restanten van de begin negentiger jaren gehouden Floriade. Restanten die nu al aardig beginnen te lijken op een bos, een bos dat volgens zeggen doorloopt richting Delft. De trein passeert Nootdorp. Grote reconstructiewerken zijn aan de gang om de verkeersstromen op te vangen vanuit het door Den Haag geannexeerde Nootdorp en de daar omheen gebouwde VINEX-wijken. Ook worden verbindingen onder en over de A 12 aangebracht tussen Nootdorp en het aan de rechterkant van de A 12 gebouwde Leidseveen.
Het Prins Clausplein wordt moeiteloos genomen en Voorburg wordt binnengereden met aan de linkerkant het kasteeltje Hofwijck van Christiaan Huygen, dat in het water ligt en waarvan de tuinen onlangs stevig zijn aangepakt. In Voorburg wordt niet gestopt.
Wel dringt de silhouet van het nieuwe centrum van Den Haag zich op met de Zürichtoren en de gebouwen van de ministeries van OC&W en VWS. Het aantal sporen dat naast elkaar ligt neemt toe. De trein kruist het spoor tussen Rotterdam en Leiden. Aan de rechterkant ligt een gerenoveerde wijk. Vroeger lag daar de Charlotte du Bourbonstraat. De straat waar opa Remmerswaal zijn kapperszaak had en mijn vrouw in haar prille jeugd gewoond heeft.
Het Centraal station wordt ongeveer om 8.15 binnengereden op perron 6. Vanwege een ophanden zijnde verbouwing stoppen de treinen hoger op het perron.

Samen met de andere reizende ambtenaren loop ik als een van vele grijze muizen naar mijn werkplek in het gebouw dat in de volksmond ‘de twee tieten’ heet. Daar probeer ik mijn dossiers gereed te maken voor overdracht en probeer mij voor te stellen hoe het zal gaan met de dingen waar ik mij jarenlang druk om heb gemaakt.Vanuit mijn kamer op de bovenste etage van een van de zijbeuken houd ik de treinen in de gaten die weer terug richting Gouda gaan. En ik bereid me weer voor op de terugreis.



© 2005 Jan van Bemmelen meer Jan van Bemmelen - meer "Brief uit ..." -
Beschouwingen > Brief uit ...
Afscheid van Holland Jan van Bemmelen
0206 Afscheid van Holland

Binnenkort ga ik met pensioen. Ik ben dan 57. Ik ga eerder dan ik tot voor kort voor mogelijk had gehouden. Maar minister Remkes wil een jonge dynamieke overheidsorganisatie. Oudere ambtenaren krijgen de gelegenheid er met een redelijke regeling uit te stappen. Daar ga ik dus gebruik van maken. Direct daarna vertrek ik naar Spanje. Nu in de laatste weken van mijn werkzame leven heb ik zo af en toe wat nostalgische gedachten. Zo denk ik dat ik mijn dagelijkse reisje met de trein en sinds kort gedeeltelijk met de lightrail tussen Boskoop en Den Haag nog ga missen. Een ritje van zo’n driekwartier. Een reisje ook met zijn eigen rituelen.

Om 10 over half zeven gaat de wekker. Snel eruit. Mijn vrouw komt pas later op gang. Naar het toilet, scheren, wassen, tandenpoetsen en pillen slikken. De hond en de katten verzorgen. Voor me zelf haal ik twee sneden bruinbrood uit het diepvriesvak van de ijskast. Ik stop ze in de magnetron. Ondertussen leg ik het beleg klaar en vul een glas water. Genietend van de laatste woorden van het nieuws werk ik van iets na zeven over zeven mijn ontbijt naar binnen. Ik pak de Volkskrant en doe deze in mijn tas. Deze hang ik aan het stuur. Doe de garagedeur open en rijd de fiets naar buiten. Nadat ik de deur weer heb dichtgedaan, stap ik op voor het korte ritje naar het station.

Bij het station aangekomen parkeer ik de fiets in de onlangs vernieuwde fietsenstalling met mooie doorzichtige geronde daken. De grond ligt bezaaid met bladeren en met restanten van sloten van fietsen die in de weken daarvoor gejat zijn. Vaak worden we verwelkomd door de kippen die hun verblijfplaats normaal gesproken in het rosarium hebben dat tegenover het station ligt. Het station bestaat eigenlijk niet meer. Je kunt in Boskoop opstappen en kaartjes kopen uit automaten.
Nu de dienstregeling wordt uitgevoerd met een lightrail, gewoon een tram, is het nog honderd meter lopen richting Alphen aan den Rijn voordat ik in de trein van half acht stap. Ook zo vroeg al is het een drukte van belang. Er is altijd wel een zitplaats, maar het is wat aan de krappe kant. Schoolgaande vriendinnen nemen het gisteren gemaakte huiswerk door. Anderen maken snel nog wat aantekeningen of luisteren naar muziek waarvan ik via hun koptelefoon mag meegenieten. Ik neem ondertussen de Volkskrant uit mijn tas en zet mijn bril op.

De trein vertrekt nadat de tegemoetkomende trein uit de richting Gouda is binnengekomen. Met een slakkengangetje kruist de tram de Zijde en rijdt langs het verzorgingshuis waar Kees onze overbuurman vorig jaar is overleden en onze huishoudelijke hulp werkt. De tram begint vaart te maken. We passeren de tennisvereniging en bij de flats die naast de Hoogvliet liggen verlaten we Boskoop richting Waddinxveen.

Bij de halte Waddinxveen-Noord stapt een volgende lading reislustigen in. Het balkon begint al aardig bezet te raken. De conducteur voelt zich genoodzaakt de kaartjes te controleren. Een vlugge blik op het hoesje van mijn portemonnee waarin mijn jaartrajectkaart zit, is voor de conducteur voldoende. Je hebt soms het gevoel dat hij het zo vlug niet gelezen kan hebben, maar ja wat doet dat er toe.
De volgende halte is Waddinxveen. Ook daar is het station opgeheven en is zelfs onlangs gesloopt. De halte geeft uitzicht op een bedrijf dat in hout handelt. Daarachter heb je voetbalvelden en tennisbanen met grijs gravel. Daar heb ik een keer gespeeld bij een echtparentoernooi van de verenigingen van Boskoop en Waddinxveen.

Langs het industriegebied Coenecoop de polder in richting Gouda. Onder de A 12, de weg van Utrecht naar Den Haag, door richting de A20, de weg van Gouda naar Hoek van Holland. Daar ontmoet de rails van de verbinding Leiden – Gouda die van Utrecht naar Den Haag en Rotterdam. De lightrail blijft aan de linkerkant rijden, gaat over de Gouwe en nadert het station om rond kwart voor acht om tot stilstand te komen op perron negen. In drommen verlaten we de tram. Veel scholieren haasten zich naar hun verbinding naar Rotterdam. Ik voeg me bij de mensen die nog zo’n tien minuten moeten wachten op de sneltrein van 7.56 naar Den Haag.

Als de sneltrein aankomt op perron 10, is het van belang je strategisch op te stellen om een zitplaats te veroveren. Na verloop van jaren is het wel duidelijk waar de trein stopt en waar dan de deuren zitten. Kleine verrassingen doen zich voor wanneer er in plaats van een dubbeldekker een koploper komt. Ik sta meestal precies onder de lichtbak waarin de aankomsttijd, de bestemming van de trein en niet te vergeten de vertragingen staan. Nadat ik een zitplaats heb veroverd ga ik rustig verder met mijn krantje.

We rijden eerst een stukje terug richting Boskoop, alleen op een ander traject. Dan versnelt de trein richting Den Haag. Hij kruist de weg van Waddinxveen naar Moordrecht in de buurt van de internationale vervoerder Frans Maas. We passeren met hoge snelheid de overgangen bij Zevenhuizen en Bleiswijk en komen in de buurt van Zoetermeer. We rijden dan al een tijdje langs de A 12. Een weg die met enige regelmaat vol staat met langzaam rijdend verkeer. We gaan onder de in aanbouw zijnde spoorlijn van de HSL door. Deze spoorlijn ziet er vooralsnog uit als een litteken in het landschap, koud en kaal. Een litteken dat je ziet lopen vanaf Bleiswijk tot Benthuizen. Er staan geen bomen of huizen of boerderijen in de buurt ervan. Het eerste wat je in Zoetermeer tegenkomt, is de grote windmolen van Siemens. Deze staat aan de rechterkant van de snelweg. Iets verderop staat de recent gebouwde gevangenis. Voor je het weet ga je langs de fabrieken van Nutricia en het daarvoor gelegen station Zoetermeer Oost, en vertraagt de trein om in Zoetermeer, waar de Mandelabrug over de A12 gaat, nieuwe passagiers te laten instappen. We zijn dan zo’n tien minuten onderweg vanuit Gouda.

De laatste etappe gaat naar Den Haag Centraal, het vroegere Staatsspoor, dat in het centrum van Den Haag ligt. Al lezend, waarschijnlijk in het sportgedeelte, voert de trein me langs de restanten van de begin negentiger jaren gehouden Floriade. Restanten die nu al aardig beginnen te lijken op een bos, een bos dat volgens zeggen doorloopt richting Delft. De trein passeert Nootdorp. Grote reconstructiewerken zijn aan de gang om de verkeersstromen op te vangen vanuit het door Den Haag geannexeerde Nootdorp en de daar omheen gebouwde VINEX-wijken. Ook worden verbindingen onder en over de A 12 aangebracht tussen Nootdorp en het aan de rechterkant van de A 12 gebouwde Leidseveen.
Het Prins Clausplein wordt moeiteloos genomen en Voorburg wordt binnengereden met aan de linkerkant het kasteeltje Hofwijck van Christiaan Huygen, dat in het water ligt en waarvan de tuinen onlangs stevig zijn aangepakt. In Voorburg wordt niet gestopt.
Wel dringt de silhouet van het nieuwe centrum van Den Haag zich op met de Zürichtoren en de gebouwen van de ministeries van OC&W en VWS. Het aantal sporen dat naast elkaar ligt neemt toe. De trein kruist het spoor tussen Rotterdam en Leiden. Aan de rechterkant ligt een gerenoveerde wijk. Vroeger lag daar de Charlotte du Bourbonstraat. De straat waar opa Remmerswaal zijn kapperszaak had en mijn vrouw in haar prille jeugd gewoond heeft.
Het Centraal station wordt ongeveer om 8.15 binnengereden op perron 6. Vanwege een ophanden zijnde verbouwing stoppen de treinen hoger op het perron.

Samen met de andere reizende ambtenaren loop ik als een van vele grijze muizen naar mijn werkplek in het gebouw dat in de volksmond ‘de twee tieten’ heet. Daar probeer ik mijn dossiers gereed te maken voor overdracht en probeer mij voor te stellen hoe het zal gaan met de dingen waar ik mij jarenlang druk om heb gemaakt.Vanuit mijn kamer op de bovenste etage van een van de zijbeuken houd ik de treinen in de gaten die weer terug richting Gouda gaan. En ik bereid me weer voor op de terugreis.

© 2005 Jan van Bemmelen
powered by CJ2