archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 13
Jaargang 14
27 april 2017
Bezigheden > Lopen delen printen terug
Waarom loopt iemand een LAW? Arie de Jong

1413BZ LAWNaar aanleiding van de wat mopperige bijdrage van Frits Hoorweg, wil ik wel melden waarom je een lange-afstands-wandelroute (LAW) loopt. Al ben ik wat bevooroordeeld, ik vertel het er maar bij, omdat ik al vele jaren voorzitter ben van de Stichting Wandelnet. Die stichting ‘gaat’ over die LAW’s, waar trouwens ook andere organisaties een belangrijke bijdrage in hebben: het NIVON, de KWBN, de ANWB en wandelaarsvereniging Te Voet.

Wat is een LAW? Overgewaaid uit Frankrijk waar al eerder dergelijke routes waren ontwikkeld, begonnen in de jaren zeventig (van de 20ste eeuw) in Nederland allerlei mensen dergelijke routes te ontwikkelen. Routes van honderden kilometers lang. Daar doe je dus wel wat dagen over. Universeel kenmerk: ze worden gemarkeerd met een witte en een rode streep. Eerst werd er geverfd, maar er wordt nu meestal gebruik gemaakt van stickers of metalen plaatjes. Een LAW wordt over het algemeen in beide richtingen gemarkeerd (bij Wandelnet een vereiste, met uitzondering van het Westerborkpad in verband met het verhaal), er is een routebeschrijving (die in boekvorm wordt uitgegeven, maar digitale levering is in opkomst) en vaak kent een LAW een soort verbindend verhaal.

Dat kan heel dun zijn (het Trekvogelpad is niet speciaal geschikt om trekvogels te zien; maar in de routebeschrijving wordt wel veel informatie gegeven over trekvogels), maar het kan ook echt een verbindend verhaal opleveren (zoals het Hanzestedenpad, het Westerborkpad, het Marskramerpad, het Pelgrimspad, het Waterliniepad of de Limesroute die in ontwikkeling is). Dat verbindende verhaal kan ook geografisch zijn (het Kustpad of het Groene Hartpad).

Toch was het ontwikkelen van LAW’s ook in Nederland niet nieuw! Al een eeuw geleden publiceerde de ANWB een boekje met een beschreven route van Amsterdam naar Arnhem, je kunt zeggen: de eerste LAW in Nederland.
De initiatieven van zo’n 40 jaar terug kwamen nogal uit de hoek van het NIVON, een sociaaldemocratische vereniging die zich richt op natuurbeleving. Twee leden ervan, Toos Goorhuis-Tjalsma en Bertje Jens, vonden het leuk om dagwandelingen te maken en zij kwamen op het idee van een pad van noord naar zuid, van Pieterburen naar de Pietersberg, met de nu iconische naam ‘het Pieterpad’. Uit de hoek van het NIVON kwam ook het Trekvogelpad. Een kenmerk van routes die uit de schoot van het NIVON komen is de prominente aanwezigheid van de natuurvriendenhuizen onderweg. Die natuurvriendenhuizen bestaan al heel lang en hebben nog steeds de kenmerkende soberheid van de ouderwetse sociaaldemocratie, ook de overnachtingsprijzen, en ze worden gerund door een groep van vrijwilligers.

Maar ik dwaal af. (Bij wandelen is er altijd wel een woordspeling mogelijk.) Waarom lopen mensen zo’n LAW eigenlijk? De stichting Wandelnet laat dat elke paar jaar onderzoeken (de Wandelmonitor die dat oplevert kun je ook vinden op internet, de laatste versie is van 2016). Bijna iedereen wandelt natuurlijk wel eens, maar de groep waar het hier om gaat is kleiner, misschien een miljoen Nederlanders, die in Nederland of tijdens vakanties in het buitenland dagwandelingen maakt. Een behoorlijke groep daarvan wandelt (ook) graag in de bergen. En dat brengt ons weer op de vraag: waarom doen die mensen dat?

Het is misschien wel de combinatie van ontspanning (‘je hoofd leegmaken’), sportiviteit (zonder dat het al te prestatiegericht is) en beleving (natuur, landschap, maar ook cultuur). Veel mensen gebruiken het maken van zulke wandelingen als iets sociaals: wandelen met je partner, wandelen met een vriend of vriendin, iets voor vader en zoon. Het is immers laagdrempelig (iedereen kan het) en het is plezierig. (Nou ja, het weer moet meezitten of je moet er goed op gekleed zijn.) Wat heb je nodig: goede schoenen, goede wandelsokken, een kaart of een routebeschrijving en even nadenken hoe je komt bij het begin en vertrekt vanaf het eind van je wandeling.

Het lopen van een LAW bevat dat allemaal. Een deel van die wandelaars vindt het ook bevredigend om een route helemaal te lopen, al kost het 40 dagen (bijna nooit aan één stuk, maar zelfs dat komt voor, bijvoorbeeld de groeiende groep die het een prestatie vindt om naar Santiago de Compostella te lopen, of een andere pelgrimswandeling te maken).
Genoeg voor dit moment, ik moet hoognodig een keuze maken waar ik een dagje wil gaan wandelen.

-----
Het plaatje is van de schrijver



© 2017 Arie de Jong meer Arie de Jong - meer "Lopen" -
Bezigheden > Lopen
Waarom loopt iemand een LAW? Arie de Jong
1413BZ LAWNaar aanleiding van de wat mopperige bijdrage van Frits Hoorweg, wil ik wel melden waarom je een lange-afstands-wandelroute (LAW) loopt. Al ben ik wat bevooroordeeld, ik vertel het er maar bij, omdat ik al vele jaren voorzitter ben van de Stichting Wandelnet. Die stichting ‘gaat’ over die LAW’s, waar trouwens ook andere organisaties een belangrijke bijdrage in hebben: het NIVON, de KWBN, de ANWB en wandelaarsvereniging Te Voet.

Wat is een LAW? Overgewaaid uit Frankrijk waar al eerder dergelijke routes waren ontwikkeld, begonnen in de jaren zeventig (van de 20ste eeuw) in Nederland allerlei mensen dergelijke routes te ontwikkelen. Routes van honderden kilometers lang. Daar doe je dus wel wat dagen over. Universeel kenmerk: ze worden gemarkeerd met een witte en een rode streep. Eerst werd er geverfd, maar er wordt nu meestal gebruik gemaakt van stickers of metalen plaatjes. Een LAW wordt over het algemeen in beide richtingen gemarkeerd (bij Wandelnet een vereiste, met uitzondering van het Westerborkpad in verband met het verhaal), er is een routebeschrijving (die in boekvorm wordt uitgegeven, maar digitale levering is in opkomst) en vaak kent een LAW een soort verbindend verhaal.

Dat kan heel dun zijn (het Trekvogelpad is niet speciaal geschikt om trekvogels te zien; maar in de routebeschrijving wordt wel veel informatie gegeven over trekvogels), maar het kan ook echt een verbindend verhaal opleveren (zoals het Hanzestedenpad, het Westerborkpad, het Marskramerpad, het Pelgrimspad, het Waterliniepad of de Limesroute die in ontwikkeling is). Dat verbindende verhaal kan ook geografisch zijn (het Kustpad of het Groene Hartpad).

Toch was het ontwikkelen van LAW’s ook in Nederland niet nieuw! Al een eeuw geleden publiceerde de ANWB een boekje met een beschreven route van Amsterdam naar Arnhem, je kunt zeggen: de eerste LAW in Nederland.
De initiatieven van zo’n 40 jaar terug kwamen nogal uit de hoek van het NIVON, een sociaaldemocratische vereniging die zich richt op natuurbeleving. Twee leden ervan, Toos Goorhuis-Tjalsma en Bertje Jens, vonden het leuk om dagwandelingen te maken en zij kwamen op het idee van een pad van noord naar zuid, van Pieterburen naar de Pietersberg, met de nu iconische naam ‘het Pieterpad’. Uit de hoek van het NIVON kwam ook het Trekvogelpad. Een kenmerk van routes die uit de schoot van het NIVON komen is de prominente aanwezigheid van de natuurvriendenhuizen onderweg. Die natuurvriendenhuizen bestaan al heel lang en hebben nog steeds de kenmerkende soberheid van de ouderwetse sociaaldemocratie, ook de overnachtingsprijzen, en ze worden gerund door een groep van vrijwilligers.

Maar ik dwaal af. (Bij wandelen is er altijd wel een woordspeling mogelijk.) Waarom lopen mensen zo’n LAW eigenlijk? De stichting Wandelnet laat dat elke paar jaar onderzoeken (de Wandelmonitor die dat oplevert kun je ook vinden op internet, de laatste versie is van 2016). Bijna iedereen wandelt natuurlijk wel eens, maar de groep waar het hier om gaat is kleiner, misschien een miljoen Nederlanders, die in Nederland of tijdens vakanties in het buitenland dagwandelingen maakt. Een behoorlijke groep daarvan wandelt (ook) graag in de bergen. En dat brengt ons weer op de vraag: waarom doen die mensen dat?

Het is misschien wel de combinatie van ontspanning (‘je hoofd leegmaken’), sportiviteit (zonder dat het al te prestatiegericht is) en beleving (natuur, landschap, maar ook cultuur). Veel mensen gebruiken het maken van zulke wandelingen als iets sociaals: wandelen met je partner, wandelen met een vriend of vriendin, iets voor vader en zoon. Het is immers laagdrempelig (iedereen kan het) en het is plezierig. (Nou ja, het weer moet meezitten of je moet er goed op gekleed zijn.) Wat heb je nodig: goede schoenen, goede wandelsokken, een kaart of een routebeschrijving en even nadenken hoe je komt bij het begin en vertrekt vanaf het eind van je wandeling.

Het lopen van een LAW bevat dat allemaal. Een deel van die wandelaars vindt het ook bevredigend om een route helemaal te lopen, al kost het 40 dagen (bijna nooit aan één stuk, maar zelfs dat komt voor, bijvoorbeeld de groeiende groep die het een prestatie vindt om naar Santiago de Compostella te lopen, of een andere pelgrimswandeling te maken).
Genoeg voor dit moment, ik moet hoognodig een keuze maken waar ik een dagje wil gaan wandelen.

-----
Het plaatje is van de schrijver

© 2017 Arie de Jong
powered by CJ2