archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
Nummer 11 Jaargang 14 30 maart 2017 |
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Naar de film | ||||
Een sympathieke mislukkeling | Hans Knegtmans | |||
In verschillende interviews wordt de Japanse cineast Hirokazu Kore-eda de volgende tekst in de mond gelegd: ‘niet iedereen kan worden wat hij wilde zijn’. Dit zouden de eerste woorden zijn die hij schreef toen hij aan het scenario van After the Storm begon. Die tekst mag op het eerste gezicht een hoog wandtegelgehalte hebben, hij is bij uitstek van toepassing op Ryota (gespeeld door superster Hiroshi Abe), hoofdpersoon van After the Storm. Die liep na zijn succesvolle debuutroman De lege Eettafel tegen een writer’s block aan waar je U tegen zegt. In het zog van zijn artistieke falen verkommerde zijn leven op elk denkbaar terrein. Zogenaamd bij wijze van research heeft hij tegenwoordig een tweederangs baantje bij een detectivebureau. Zijn inkomen verkwanselt hij grotendeels aan gokken. Op de uitslag van wielerwedstrijden bijvoorbeeld. Of in de loterij. Hierdoor heeft hij een enorme alimentatieachterstand bij zijn ex-vrouw Kyoko (Yoko Maki). Met lede ogen ziet Ryota toe hoe Kyoko het tegenwoordig houdt met een nieuwe – in zijn ogen inferieure – vrijer. Dat kan toch niet serieus bedoeld zijn! Tijdens een incidenteel uitje met zijn elfjarige zoon Shingo – gelegitimeerd doordat hij met het ventje blitse honkbalschoenen gaat kopen – hoort hij hem uit over zijn ex en haar nieuwe vlam. Die nieuwe vader, is dat een aardige vent? Praat mamma nog weleens over hem, zijn echte pappa? Zo ja, wat zegt ze dan over hem? After the Storm lijkt in niets op het klassieke scheidingsdrama. De regisseur is geen man van het grote gebaar of zinderende emoties. In zijn ingetogen aanpak doet de film denken aan de iconische producties van landgenoot Yasujirô Ozu (1903 – 1963), van wiens oeuvre hier in 2015/2016 een bescheiden retrospectief werd vertoond. En net als Ozu is Kore-eda gefascineerd door gezinsrelaties, ook al claimt hij in interviews dat die bevlogenheid geen programmatische status toegedicht moet worden. Hoe dat ook zij, het is voor de kijker nagenoeg onmogelijk om geen sympathie (let op: dubbele ontkenning!) te voelen voor de gezinsleden met al hun kleine en minder kleine probleemdingetjes. De regisseur houdt van zijn personages, heb ik ergens gelezen en ik ben ervan overtuigd dat de scribent gelijk heeft. Wat betreft de meeste familieleden is dat geen kunst: niet voor ex-echtgenote Kyoko (die komt soms wat bits uit de hoek, maar geef haar eens ongelijk). Evenmin voor de onschuldige Shingo (Taiyo Yoshizawa), die in de sandwich tussen zijn eigenzinnige ouders alle zeilen moet bijzetten. En al helemaal niet voor Ryota’s oude moeder (prachtrol voor de grande dame Kirin Kiki) die met bewonderenswaardige gelijkmatigheid de haar omringende chaos aanschouwt en soms scherpzinnig becommentarieert. Nee, Kore-eda’s ultieme kunststukje is de creatie van een hoofdpersoon die ondanks ondeugden als geldingsdrang, egoïsme en een verbijsterend gebrek aan empathie (om er maar enkele te noemen) tot en met de slotscène de sympathie van de kijker weet te behouden. After the Storm is ondanks de lichte ‘touch’ van de regisseur in de verste verte geen ‘feel good movie’. Daarmee wordt immers in het algemeen een wanproduct bedoeld dat de traanklieren van de aangedane toeschouwer aan het werk zet, ook al doordat deze geen seconde over het gebodene heeft nagedacht. Wat het dan wel is? Ik zou zeggen: een fijnzinnig drama dat van ons een beter, socialer mens maakt. In ieder geval tijdelijk. U bent ongetwijfeld in staat om op IMDB of Rotten Tomatoes de eerdere films van de regisseur op te sporen. Vanaf Still Walking (2008) is vrijwel alles van hoog niveau. Met de kanttekening dat het thema van Air Doll (2009) behoorlijk ‘weird’ is. ------ Hans Knegtmans heeft zelf de plaatjes geselecteerd |
||||
© 2017 Hans Knegtmans | ||||
powered by CJ2 |