archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 8
Jaargang 14
16 februari 2017
Bezigheden > Uit de wereldhandel delen printen terug
Je nuttig maken in de Wereldwinkel Katharina Kouwenhoven

1408BZ WereldhandelBij mij in de buurt, op de Ceintuurbaan, is een Wereldwinkel. Daarvan zijn er in Nederland 240 en voor het reilen en zeilen van al deze winkels zijn 7000 vrijwilligers verantwoordelijk. Alleen de schoonmaker en de accountant worden betaald.

Ik koop wel eens iets in die Wereldwinkel, voornamelijk kadootjes. Vroeger ook wel levensmiddelen, bijvoorbeeld koffie, want zij hadden ongemengde koffie zoals Columbia en Arabia en bovendien was het een fairtrade product. Nu kun je ongemengde fairtrade koffie overal krijgen, zelfs bij AH en bijvoorbeeld bij Levelt, ook dichtbij, die bovendien een veel groter assortiment heeft.

Op de deur van mijn Wereldwinkel hangt altijd een mededeling dat ze vrijwilligers zoeken. Toen ik er voor de zoveelste keer langs liep, dacht ik opeens dat ik hier maar eens werk van moest maken. In de winkel kreeg ik een formulier om in te vullen. Het ingevulde formulier kon ik in de winkel weer inleveren en daarna zou ik uitgenodigd worden voor een gesprek. En dat gebeurde ook.

Het gesprek vond plaats in de kelder van de winkel die je alleen kon bereiken via een halsbrekende trap. In de bar ongezellige ruimte trof ik twee dames, de een wat meer op leeftijd dan de ander, maar allebei keurig. Ze vertelden mij iets en vroegen mij iets. Natuurlijk wilden ze weten of ik winkelervaring had. Een mensenleeftijd geleden had ik wel eens een blauwe maandag in een schoenenwinkel gewerkt, maar daar was het bij gebleven. Dat vormde geen beletsel om toe te treden tot het winkelpersoneel. Om te functioneren als verkoopster hoef je niet hoogbegaafd te zijn. Bovendien zou ik ingewerkt worden.

Je staat er ’s ochtends in de winkel van tien tot twee, of ’s middags van twee tot zes. Ik kreeg een inwerkrooster voor zes dagdelen op verschillende dagen en ik begon op een dinsdagmiddag, een rustige middag. Dan kon ik leren omgaan met de kassa en de indeling van de winkel en het opmaken van de kas aan het einde van de dag.

Een rustige middag, inderdaad. In die vier uur dienden zich welgeteld vijf betalende klanten aan. Er zijn er meer binnen geweest, doch die gingen onverrichter zake weer de deur uit. Er staan altijd twee mensen in de winkel en met iemand die ingewerkt wordt erbij staan er drie mensen in de winkel. Nog geen twee klanten per winkelbediende. Wat moet een mens doen om de tijd door te komen? Helaas was er niets te doen. Afstoffen, een kopje koffie of thee maken, spulletjes recht zetten en je vervelen.

Mijn tweede inwerkmiddag viel op een zaterdag. Dan zou het wel drukker zijn. En dat was ook zo. Alles bij elkaar zijn er toen vast wel twintig kopende klanten geweest. Voor één bediende misschien anderhalf uur werk. Dat schoot dus ook niet op. Ik rekende inmiddels al geheel zelfstandig met de klanten af, want voor het bedienen van de kassa was een VMBO-diploma voldoende. De kas opmaken was wel ‘een dingetje’, vooral omdat zij daarvoor rare methodes gebruikten. Ze zouden dat sterk kunnen vereenvoudigen door alle klanten verplicht te laten pinnen. Dat is steeds meer gebruikelijk in kleine winkels. De kas wordt dan met één druk op de knop opgemaakt en klopt altijd. En dat was nu niet het geval.

Ook op die zaterdagmiddag heb ik me stierlijk verveeld. Een van mijn twee medebedienden vertelde me dat ze dit werk al vijftien jaar deed. Ik veronderstelde dat ze ernstig mentaal gehandicapt was. Voor mij lag dit niet in het verschiet. Ik heb de volgende dag de eindverantwoordelijke meteen een mail gestuurd dat ik van verdere deelname afzag, omdat ik evident niet geschikt was voor dit werk.

Waarom wilde je eigenlijk vrijwilligerswerk doen, vroeg een vriendin. Verveel je je soms? Helemaal niet, ik verveel me nooit. Maar ik wilde me nuttig maken. Ik heb me vergist. Als mensen het over ‘werk’ hebben, denk ik dat er iets te doen valt. Is dat niet zo, dan ben ik niet op mijn plaats. Een andere keer beter misschien.

----
Het plaatje is van de schrijfster


© 2017 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Uit de wereldhandel" -
Bezigheden > Uit de wereldhandel
Je nuttig maken in de Wereldwinkel Katharina Kouwenhoven
1408BZ WereldhandelBij mij in de buurt, op de Ceintuurbaan, is een Wereldwinkel. Daarvan zijn er in Nederland 240 en voor het reilen en zeilen van al deze winkels zijn 7000 vrijwilligers verantwoordelijk. Alleen de schoonmaker en de accountant worden betaald.

Ik koop wel eens iets in die Wereldwinkel, voornamelijk kadootjes. Vroeger ook wel levensmiddelen, bijvoorbeeld koffie, want zij hadden ongemengde koffie zoals Columbia en Arabia en bovendien was het een fairtrade product. Nu kun je ongemengde fairtrade koffie overal krijgen, zelfs bij AH en bijvoorbeeld bij Levelt, ook dichtbij, die bovendien een veel groter assortiment heeft.

Op de deur van mijn Wereldwinkel hangt altijd een mededeling dat ze vrijwilligers zoeken. Toen ik er voor de zoveelste keer langs liep, dacht ik opeens dat ik hier maar eens werk van moest maken. In de winkel kreeg ik een formulier om in te vullen. Het ingevulde formulier kon ik in de winkel weer inleveren en daarna zou ik uitgenodigd worden voor een gesprek. En dat gebeurde ook.

Het gesprek vond plaats in de kelder van de winkel die je alleen kon bereiken via een halsbrekende trap. In de bar ongezellige ruimte trof ik twee dames, de een wat meer op leeftijd dan de ander, maar allebei keurig. Ze vertelden mij iets en vroegen mij iets. Natuurlijk wilden ze weten of ik winkelervaring had. Een mensenleeftijd geleden had ik wel eens een blauwe maandag in een schoenenwinkel gewerkt, maar daar was het bij gebleven. Dat vormde geen beletsel om toe te treden tot het winkelpersoneel. Om te functioneren als verkoopster hoef je niet hoogbegaafd te zijn. Bovendien zou ik ingewerkt worden.

Je staat er ’s ochtends in de winkel van tien tot twee, of ’s middags van twee tot zes. Ik kreeg een inwerkrooster voor zes dagdelen op verschillende dagen en ik begon op een dinsdagmiddag, een rustige middag. Dan kon ik leren omgaan met de kassa en de indeling van de winkel en het opmaken van de kas aan het einde van de dag.

Een rustige middag, inderdaad. In die vier uur dienden zich welgeteld vijf betalende klanten aan. Er zijn er meer binnen geweest, doch die gingen onverrichter zake weer de deur uit. Er staan altijd twee mensen in de winkel en met iemand die ingewerkt wordt erbij staan er drie mensen in de winkel. Nog geen twee klanten per winkelbediende. Wat moet een mens doen om de tijd door te komen? Helaas was er niets te doen. Afstoffen, een kopje koffie of thee maken, spulletjes recht zetten en je vervelen.

Mijn tweede inwerkmiddag viel op een zaterdag. Dan zou het wel drukker zijn. En dat was ook zo. Alles bij elkaar zijn er toen vast wel twintig kopende klanten geweest. Voor één bediende misschien anderhalf uur werk. Dat schoot dus ook niet op. Ik rekende inmiddels al geheel zelfstandig met de klanten af, want voor het bedienen van de kassa was een VMBO-diploma voldoende. De kas opmaken was wel ‘een dingetje’, vooral omdat zij daarvoor rare methodes gebruikten. Ze zouden dat sterk kunnen vereenvoudigen door alle klanten verplicht te laten pinnen. Dat is steeds meer gebruikelijk in kleine winkels. De kas wordt dan met één druk op de knop opgemaakt en klopt altijd. En dat was nu niet het geval.

Ook op die zaterdagmiddag heb ik me stierlijk verveeld. Een van mijn twee medebedienden vertelde me dat ze dit werk al vijftien jaar deed. Ik veronderstelde dat ze ernstig mentaal gehandicapt was. Voor mij lag dit niet in het verschiet. Ik heb de volgende dag de eindverantwoordelijke meteen een mail gestuurd dat ik van verdere deelname afzag, omdat ik evident niet geschikt was voor dit werk.

Waarom wilde je eigenlijk vrijwilligerswerk doen, vroeg een vriendin. Verveel je je soms? Helemaal niet, ik verveel me nooit. Maar ik wilde me nuttig maken. Ik heb me vergist. Als mensen het over ‘werk’ hebben, denk ik dat er iets te doen valt. Is dat niet zo, dan ben ik niet op mijn plaats. Een andere keer beter misschien.

----
Het plaatje is van de schrijfster
© 2017 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2