De Leunstoel - internetmagazine voor rustige mensen


		archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 5 Jaargang 14 15 december 2016

Vermaak en Genot > Luister!		delen printen terug


	John Hammond Jr.	Henk Klaren
	Wie heeft er nou ooit van John Hammond gehoord? John Hammond jr. bedoel ik, want er is ook een John Hammond sr. Ook nog nooit van gehoord, tot ik John Hammond opzocht om dit stukje te kunnen schrijven. Van junior had ik gehoord. Het is weer maanden eleden tijdens een feestje op een woonboot. De gastvrouw zei dat ze m’n stukjes leuk vond en wees me nadrukkelijk op een plaat die ene John Hammond had gemaakt met Tom Waits. Dat moest junior wel zijn, want zijn vader was geen muzikant maar vooral een producer. Samenwerking van een uitvoerend artiest met Tom Waits leek me op zich interessant. Want Waits maakt geweldige liedjes, maar de uitvoering van zijn eigen werk is niet altijd even toegankelijk. Sommigen spreken – mijns inziens ten onrechte – wel van ketelmuziek. Dat geldt overigens niet voor zijn uitvoering van Blind Love (maar de cover van Bob Seger mag er ook zijn). En neem Bruce Springsteen’s versie van Jersey Girl. Rod Stewart deed Tom Traubert’s Blues en Down Town Train en zo zou ik nog wel even kunnen doorgaan. Er blijkt zelfs een tribute album uit 1995 te bestaan, waar ik nog nooit van gehoord had. Het heet Step Right Up. Tindersticks en Tim Buckley zijn de voor mij bekendste namen. Die plaat moet ik toch ook eens beluisteren. Maar ik ben me eerst maar eens een beetje gaan verdiepen in John Hammond en zijn samenwerking met Tom Waits. Hammond heeft al tientallen albums uitgebracht, voornamelijk gevuld met de blues. Vaak akoestisch en met een krachtige bluesy stem gebracht. Hij heeft nooit groot commercieel succes gehad en in Nederland moet je voor zijn platen naar het net. Niettemin had hij kennelijk geen moeite om grote namen te interesseren voor gastoptredens op zijn albums. John Lee Hooker, Duane Allman, Willie Deville en Robbie Robertson bijvoorbeeld. Niet de minsten! En dan hebben Clapton en Hendrix ook nog eens samen in Hammond’s band gespeeld. Het was in het beroemde Gaslight Café in New York ergens in de jaren zestig van de vorige eeuw. Dat duurde allemaal maar vijf dagen, maar wie kan nou zeggen dat die twee gelijktijdig in zijn band speelden? Er bestaan geen opnamen van. Stel je eens voor. Volgens sommigen heeft hij ook nog Bob Dylan en The Band aan elkaar voorgesteld. Terug naar Hammond’s relatie met Tom Waits. Het zijn oude vrienden. Waits heeft een stuk of drie platen van John geproduceerd. Eén ervan is gevuld met allemaal Waits nummers, op één na: een traditionele gospel. Die plaat heet Wicked Grin en is al in 2001 uitgebracht. Dat is de plaat waarop mijn aandacht werd gevestigd op eerder genoemd feestje. Pas kortgeleden heb ik er eens zorgvuldig naar geluisterd. Op Spotify moet ik toegeven. Het is een bijzonder, en bijzonder goed, album. Er staan twee nieuwe Waits-nummers op: 2:19 en Fannin Street, het enige akoestische nummer op deze plaat. Beide zijn geschreven samen met Waits’ vrouw Kathleen Brennan (geen familie van de Ierse Clannad-dames). Terwijl bij Fannin’ Street Huddie Leadbetter bij de credits staat. Dat is Lead Belly natuurlijk. De Waits/Brennan versie lijkt muzikaal niet zoveel met die van Lead Belly te maken te hebben. Het is er waarschijnlijk meer op geïnspireerd. Fannin Street moet vroeger een centrum van bordelen in Houston Texas zijn geweest. Als je dat nu eens beziet op Google Earth dan geloof je het niet. De weinige bebouwing die je ziet bestaat uit kantoorachtige hoogbouw. Misschien is dat ook maar beter. Waits speelt op het album Wicked Grin ook mee op gitaar en verzorgt soms de achtergrondzang. Er is creatief geput uit Waits’ omvangrijke oeuvre. Wat mij betreft springen nummers er uit als Heart Attack and Vine (dat een fraaie bluesy bewerking krijgt), Clap Hands, Get Behind the Mule, Murder in the Red Barn…. – ach voor ik het weet noem ik ze allemaal – maar toch ook Fannin Street. Het hele album is gewoon goed. Op naar Youtube en/of Spotify en als je, zoals ik, de muziek liever ook tastbaar hebt: het internet is geduldig. Fannin Street Heart Attack and Vine

meer Henk Klaren - meer "Luister!" -

Vermaak en Genot > Luister!
John Hammond Jr.	Henk Klaren
Wie heeft er nou ooit van John Hammond gehoord? John Hammond jr. bedoel ik, want er is ook een John Hammond sr. Ook nog nooit van gehoord, tot ik John Hammond opzocht om dit stukje te kunnen schrijven. Van junior had ik gehoord. Het is weer maanden eleden tijdens een feestje op een woonboot. De gastvrouw zei dat ze m’n stukjes leuk vond en wees me nadrukkelijk op een plaat die ene John Hammond had gemaakt met Tom Waits. Dat moest junior wel zijn, want zijn vader was geen muzikant maar vooral een producer. Samenwerking van een uitvoerend artiest met Tom Waits leek me op zich interessant. Want Waits maakt geweldige liedjes, maar de uitvoering van zijn eigen werk is niet altijd even toegankelijk. Sommigen spreken – mijns inziens ten onrechte – wel van ketelmuziek. Dat geldt overigens niet voor zijn uitvoering van Blind Love (maar de cover van Bob Seger mag er ook zijn). En neem Bruce Springsteen’s versie van Jersey Girl. Rod Stewart deed Tom Traubert’s Blues en Down Town Train en zo zou ik nog wel even kunnen doorgaan. Er blijkt zelfs een tribute album uit 1995 te bestaan, waar ik nog nooit van gehoord had. Het heet Step Right Up. Tindersticks en Tim Buckley zijn de voor mij bekendste namen. Die plaat moet ik toch ook eens beluisteren. Maar ik ben me eerst maar eens een beetje gaan verdiepen in John Hammond en zijn samenwerking met Tom Waits. Hammond heeft al tientallen albums uitgebracht, voornamelijk gevuld met de blues. Vaak akoestisch en met een krachtige bluesy stem gebracht. Hij heeft nooit groot commercieel succes gehad en in Nederland moet je voor zijn platen naar het net. Niettemin had hij kennelijk geen moeite om grote namen te interesseren voor gastoptredens op zijn albums. John Lee Hooker, Duane Allman, Willie Deville en Robbie Robertson bijvoorbeeld. Niet de minsten! En dan hebben Clapton en Hendrix ook nog eens samen in Hammond’s band gespeeld. Het was in het beroemde Gaslight Café in New York ergens in de jaren zestig van de vorige eeuw. Dat duurde allemaal maar vijf dagen, maar wie kan nou zeggen dat die twee gelijktijdig in zijn band speelden? Er bestaan geen opnamen van. Stel je eens voor. Volgens sommigen heeft hij ook nog Bob Dylan en The Band aan elkaar voorgesteld. Terug naar Hammond’s relatie met Tom Waits. Het zijn oude vrienden. Waits heeft een stuk of drie platen van John geproduceerd. Eén ervan is gevuld met allemaal Waits nummers, op één na: een traditionele gospel. Die plaat heet Wicked Grin en is al in 2001 uitgebracht. Dat is de plaat waarop mijn aandacht werd gevestigd op eerder genoemd feestje. Pas kortgeleden heb ik er eens zorgvuldig naar geluisterd. Op Spotify moet ik toegeven. Het is een bijzonder, en bijzonder goed, album. Er staan twee nieuwe Waits-nummers op: 2:19 en Fannin Street, het enige akoestische nummer op deze plaat. Beide zijn geschreven samen met Waits’ vrouw Kathleen Brennan (geen familie van de Ierse Clannad-dames). Terwijl bij Fannin’ Street Huddie Leadbetter bij de credits staat. Dat is Lead Belly natuurlijk. De Waits/Brennan versie lijkt muzikaal niet zoveel met die van Lead Belly te maken te hebben. Het is er waarschijnlijk meer op geïnspireerd. Fannin Street moet vroeger een centrum van bordelen in Houston Texas zijn geweest. Als je dat nu eens beziet op Google Earth dan geloof je het niet. De weinige bebouwing die je ziet bestaat uit kantoorachtige hoogbouw. Misschien is dat ook maar beter. Waits speelt op het album Wicked Grin ook mee op gitaar en verzorgt soms de achtergrondzang. Er is creatief geput uit Waits’ omvangrijke oeuvre. Wat mij betreft springen nummers er uit als Heart Attack and Vine (dat een fraaie bluesy bewerking krijgt), Clap Hands, Get Behind the Mule, Murder in the Red Barn…. – ach voor ik het weet noem ik ze allemaal – maar toch ook Fannin Street. Het hele album is gewoon goed. Op naar Youtube en/of Spotify en als je, zoals ik, de muziek liever ook tastbaar hebt: het internet is geduldig. Fannin Street Heart Attack and Vine
© 2016 Henk Klaren

	powered by CJ2