archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 3 Jaargang 14 10 november 2016

	Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug Doesburg, historische sensatie * Henk Damen Knijp je ogen tot kiertjes en je ziet meer. Je hoort zelfs meer. Neem nog een forse teug van je bier en schuif wat onderuit. Langzaam verdwijnen de beelden en geluiden van het verkeer. Zorg dat gebouwen en mensen overblijven, en je terrasstoel en natuurlijk het tafeltje, met je zoveelste speciaal bier van de tap. Achter je weet je de zware gotische gevel van de Waag, annex Stadsbierhuis sinds 1478. Door een open venster klinkt het onverstaanbare gebrom van handelaren uit verre en nabije Hanzesteden die hun aangevoerde ladingen laten wegen om vast te laten stellen hoeveel belasting ze verschuldigd zijn aan het stadsbestuur. Uit een ander venster schallen de stemmen van het scheepsvolk en de arbeiders die hier hun loon deels in bier uitbetaald krijgen. Als ze willen in bier uit vreemde streken waarvan de Waag het monopolie heeft. Uit het tegenlicht van de laagstaande zon doemt een wonderlijk tafereel op: op de hoek van het stadhuis aan de overkant van de straat hangt, naast het beeldje van Sint Maarten, aan een grote haak een reuze vogelkooi. In plaats van een vogel bevindt zich daarin een vrouw. Opgewonden joelende poorters omringen de kooi. Het slonzige mens is die ochtend door de rakkers uit het gevang gehaald en achter het stadhuis in de rechtbank voorgeleid. De schout was snel klaar met zijn vonnis. Ze heeft zich wederom schuldig gemaakt aan hoererij, een misdrijf dat veel voorkomt in deze stad vol kooplieden uit verre streken, matrozen, arbeiders en soldaten. En weer langs de openbare weg in het zicht van vrome en oppassende burgers. Hij veroordeelt haar tot gedrild worden in de kooi tot zonsondergang, een voor dit vergrijp veel toegepaste straf. Schandelijk voor de vrouw in kwestie, goedkoop voor het stadsbestuur en amusant voor de poorters. Hij voegt er aan toe dat dit de laatste maal is dat ze gedrild wordt. De volgende keer wordt haar naam bijgeschreven in het Hoeren en Boeven Boeck met de namen van allen die de toegang tot de stad is ontzegd. Het is in te zien bij elk van de vier stadspoorten. Neem een teug uit het ongemerkt bijgevulde glas, zodat je het volgende schouwspel scherper ziet: de rakkers hebben de kooi een paar fikse duwen gegeven en zijn verdwenen in het stadhuis. De arme vrouw is overgeleverd aan de grillen van het grauw. Kinderen draaien de kooi rond en rond. Volwassenen schelden haar uit voor de hoer van Babylon  en wensen haar de vreselijkste ziekten en misvormingen toe, de vrouwen met net iets meer overtuiging dan de mannen. De hoer laat zich ook niet onbetuigd en kijft en rochelt en spuwt dat het een aard heeft. Vat nog een glas en de schemering valt in. De kinderen zijn al een tijdje weg en voor de volwassenen is het plezier er nu wel af. Ze gaan elk huns weegs. Slechts enkele mannen blijven achter. Ze krijgen al snel gezelschap van lieden uit de kroegen in de buurt en van schepelingen van de knarren en Hanze koggen aan de kade. De sfeer is veranderd. Deze mannen bekijken de vrouw met andere ogen. Ze hebben duidelijk andere interesses. De vrouw richt zich op en herschikt haar kleding. Ze ontbloot haar bleke hals en schouders, trekt haar rokken op en toont haar schrale benen.. De mannen naderen de kooi en spreken haar aan. Ze stellen vragen die ze soms niet verstaat maar wel begrijpt. Ze noemt nauwelijks hoorbaar plaatsen en prijzen. De stemming wordt luchtiger. De stemmen luider. Dan zijn de gerechtsdienaren er weer. De mannen keren terug naar waar ze vandaan kwamen en de rakkers bevrijden de vrouw. De zon is onder. Je bestelt je laatste glas en wenkt de vrouw, maar ze schicht de snel donker wordende stad in. De herbergier brengt je bier en verklaart haar schielijk verdwijnen. Je leegt je glas en stommelt naar binnen. Even plassen en pinnen. En dan naar huis. Genoeg historische sensatie voor één dag. ------ Het plaatje is gemaakt door Elène en Henk Klaren © 2016 Henk Damen meer Henk Damen - meer "Ontmoetingen"

Bezigheden > Ontmoetingen
Doesburg, historische sensatie *	Henk Damen
Knijp je ogen tot kiertjes en je ziet meer. Je hoort zelfs meer. Neem nog een forse teug van je bier en schuif wat onderuit. Langzaam verdwijnen de beelden en geluiden van het verkeer. Zorg dat gebouwen en mensen overblijven, en je terrasstoel en natuurlijk het tafeltje, met je zoveelste speciaal bier van de tap. Achter je weet je de zware gotische gevel van de Waag, annex Stadsbierhuis sinds 1478. Door een open venster klinkt het onverstaanbare gebrom van handelaren uit verre en nabije Hanzesteden die hun aangevoerde ladingen laten wegen om vast te laten stellen hoeveel belasting ze verschuldigd zijn aan het stadsbestuur. Uit een ander venster schallen de stemmen van het scheepsvolk en de arbeiders die hier hun loon deels in bier uitbetaald krijgen. Als ze willen in bier uit vreemde streken waarvan de Waag het monopolie heeft. Uit het tegenlicht van de laagstaande zon doemt een wonderlijk tafereel op: op de hoek van het stadhuis aan de overkant van de straat hangt, naast het beeldje van Sint Maarten, aan een grote haak een reuze vogelkooi. In plaats van een vogel bevindt zich daarin een vrouw. Opgewonden joelende poorters omringen de kooi. Het slonzige mens is die ochtend door de rakkers uit het gevang gehaald en achter het stadhuis in de rechtbank voorgeleid. De schout was snel klaar met zijn vonnis. Ze heeft zich wederom schuldig gemaakt aan hoererij, een misdrijf dat veel voorkomt in deze stad vol kooplieden uit verre streken, matrozen, arbeiders en soldaten. En weer langs de openbare weg in het zicht van vrome en oppassende burgers. Hij veroordeelt haar tot gedrild worden in de kooi tot zonsondergang, een voor dit vergrijp veel toegepaste straf. Schandelijk voor de vrouw in kwestie, goedkoop voor het stadsbestuur en amusant voor de poorters. Hij voegt er aan toe dat dit de laatste maal is dat ze gedrild wordt. De volgende keer wordt haar naam bijgeschreven in het Hoeren en Boeven Boeck met de namen van allen die de toegang tot de stad is ontzegd. Het is in te zien bij elk van de vier stadspoorten. Neem een teug uit het ongemerkt bijgevulde glas, zodat je het volgende schouwspel scherper ziet: de rakkers hebben de kooi een paar fikse duwen gegeven en zijn verdwenen in het stadhuis. De arme vrouw is overgeleverd aan de grillen van het grauw. Kinderen draaien de kooi rond en rond. Volwassenen schelden haar uit voor de hoer van Babylon  en wensen haar de vreselijkste ziekten en misvormingen toe, de vrouwen met net iets meer overtuiging dan de mannen. De hoer laat zich ook niet onbetuigd en kijft en rochelt en spuwt dat het een aard heeft. Vat nog een glas en de schemering valt in. De kinderen zijn al een tijdje weg en voor de volwassenen is het plezier er nu wel af. Ze gaan elk huns weegs. Slechts enkele mannen blijven achter. Ze krijgen al snel gezelschap van lieden uit de kroegen in de buurt en van schepelingen van de knarren en Hanze koggen aan de kade. De sfeer is veranderd. Deze mannen bekijken de vrouw met andere ogen. Ze hebben duidelijk andere interesses. De vrouw richt zich op en herschikt haar kleding. Ze ontbloot haar bleke hals en schouders, trekt haar rokken op en toont haar schrale benen.. De mannen naderen de kooi en spreken haar aan. Ze stellen vragen die ze soms niet verstaat maar wel begrijpt. Ze noemt nauwelijks hoorbaar plaatsen en prijzen. De stemming wordt luchtiger. De stemmen luider. Dan zijn de gerechtsdienaren er weer. De mannen keren terug naar waar ze vandaan kwamen en de rakkers bevrijden de vrouw. De zon is onder. Je bestelt je laatste glas en wenkt de vrouw, maar ze schicht de snel donker wordende stad in. De herbergier brengt je bier en verklaart haar schielijk verdwijnen. Je leegt je glas en stommelt naar binnen. Even plassen en pinnen. En dan naar huis. Genoeg historische sensatie voor één dag. ------ Het plaatje is gemaakt door Elène en Henk Klaren
© 2016 Henk Damen
	powered by CJ2