archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
Nummer 18 Jaargang 13 1 september 2016 |
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Naar de film | ||||
Julieta, elk detail telt | Hans Knegtmans | |||
Veel bioscoopbezoekers gebruiken de eerste minuten van een film om rustig aan in de stemming te komen. Net zoals een voetbalwedstrijd op TV die even moet opwarmen voordat je er iets verstandigs over kunt zeggen. De Spaanse sterregisseur Pedro Almodóvar helpt daarbij soms het publiek van de wal in de sloot, juist doordat zijn beelden zo transparant en vanzelfsprekend lijken. Maar wees gewaarschuwd. De film Julieta vereist vanaf de eerste shot – een vuurrood ding in close-up, een jurk of trui zou je zeggen – de onvoorwaardelijke aandacht van de kijker. Is deze onverhoopt nog in de weer met zijn popcorn of chips, dan moet hij later overuren maken in een poging die eerste minuten zo te reconstrueren dat het verhaal de betekenis krijgt die de regisseur beoogde. In de openingsscène zien we hoe een middelbare vrouw – Julieta – zich samen met haar vriend voorbereidt op hun aanstaande migratie uit Madrid naar ergens in Portugal. Volgend shot: tijdens het opruimen van haar appartement gooit ze, met andere rommel, een blauwe envelop in de prullenbak. Het verhaal gaat door. Tijdens een wandeling door de Madrileense straten ontmoet Julieta de jonge vrouw Bea, de vroegere boezemvriendin van haar dochter Antía. In een kort gesprek – Bea heeft haast – verneemt ze dat Antía gesignaleerd is bij het Comomeer en dat ze drie kinderen heeft. Terwijl de kijker zich een weg door de popcorn baant, ziet hij hoe Julieta de weggegooide envelop weer uit de prullenbak vist. Blijkbaar heeft de ontmoeting met Bea iets losgemaakt. We zien dat de envelop een totaal versnipperde foto bevat van wat waarschijnlijk Julieta en Antía zijn, in betere tijden. Julieta pakt een blocnote en zet zich aan een reconstructie van pakweg de afgelopen 35 jaar, te beginnen met de maanden voordat zij zwanger raakte van haar – verdwenen, maar kennelijk nog springlevende – dochter. En die vrijer, met wie ze naar Portugal ging emigreren, zult u vragen? Die wordt met een minimum aan egards aan de kant gezet. Alles in het nette. We hebben van doen met beschaafde types, maar de breuk is er niet minder om. Het bovenstaande omvat slechts de eerste tien minuten van de film en omdat de regisseur geen moment de teugels laat vieren, is een bezoek aan Julieta vele malen inspannender dan een soap die men op de TV geserveerd krijgt. Almodóvar staat bekend om zijn meeslepende moeder-dochterdrama’s en het enige dat deze film net iets anders maakt is de ingetogenheid – je zou het voor nonchalance kunnen verslijten – waarmee de regisseur zijn verhaal vertelt. Twee actrices spelen beurtelings voor Julieta. Adriana Ugarte vertolkt de knappe, jeugdige versie (25 – 40 jaar) en Emma Suárez neemt het volwassen alter ego voor haar rekening. Fysiek lijken de actrices nauwelijks op elkaar, maar dit staat de geloofwaardigheid totaal niet in de weg. Dramatisch komt het manvolk er wat bekaaid vanaf. Niet zo vreemd, gegeven dat de film zich expliciet richt op de emoties van een vrouw die bij god niet weet wat ze heeft misdaan waardoor haar dochter haar radicaal en ogenschijnlijk harteloos de rug toekeert. Dario Grandinetti heeft als enige man een rol toebedeeld gekregen – die van versmade minnaar – waarin hij de vrouwelijke personages volwaardig tegenspel kan bieden. Het scenario van de film is gebaseerd op liefst drie korte verhalen van de Canadese schrijfster Alice Munro. Mogelijk is Aldomóvars synthese er de oorzaak van dat het verhaal soms wat springerig oogt. Maakt niet uit: niet voor het eerst toont de regisseur zich een van de topfilmers van zijn generatie. ---------------- De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver |
||||
© 2016 Hans Knegtmans | ||||
powered by CJ2 |