archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 15
Jaargang 13
9 juni 2016
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Let it be someone else Henk Klaren

1315VG Glen en JimmyIn mijn stukje voor de vorige editie van De Leunstoel (Jrg. 13 nr. 14) stond iets vervelends over een nummer door Glen Campbell: Wichita Lineman. Het had te maken met een – naar mijn idee – overmaat aan violen. Dat was een beetje tegen het zere been van collega Leunstoelauteur Maeve van der Steen. Dat bleek tijdens de jaarvergadering van het Genootschap De Leunstoel. Ja beste lezers, ééns per jaar komen we gezellig bij elkaar ter bespreking van het Leunstoelbeleid en voorts ter lering ende vermaak.

Maeve vertelde dat ze eens een geweldige avond had beleefd bij een concert van Campbell in de Royal Albert Hall. Ze raadde mij vooral aan een album van hem te beluisteren dat hij in samenwerking met songwriter Jimmy Webb maakte. Webb zijnde de man van het nummer MacArthur Park. Dat nummer kende ik natuurlijk wel. Het was hier te lande een discohit van Donna Summer. En ook de oorspronkelijke uitvoering door Richard Harris was me niet onbekend. Dat is zo’n werkje vergelijkbaar met de ‘zang’ van mensen als Lee Marvin en Lorne Green. Maar: het is een goed nummer, Waylon Jennings heeft het ook gedaan en Glen Campbell dus.

Eigenlijk gek, dat de naam Jimmy Webb nooit is blijven hangen. Hij is ook de componist van Wichita Lineman. Dat nummer was Glens op één na grootste hit. Rhinestone Cowboy was zijn grootste, die is van Larry Weiss. Campbell heeft ook andere nummers van Webb uitgevoerd die bekend zijn geworden, zoals als By The Time I Get To Phoenix en Galveston. Er zijn minstens twee albums waarop beider naam op de hoes staat: Glen Campbell and Jimmy Webb in Session uit 2012 en Reunion: the Songs of Jimmy Webb uit 1974. Ik heb ze beide beluisterd met dank aan Spotify. Maar het is me – sorry Maeve – niet in alle gevallen gelukt het hele nummer uit te zitten met m’n koptelefoon op. De nummers zitten vaak best goed in elkaar en Campbell kan vast wel goed zingen, maar er komen steeds wel erg veel violen om de hoek en waarom zingt de man alléén maar uit volle borst?

Ach, dit is geen definitief oordeel over Campbell, noch over Webb. Glen Campbell heeft zo’n zeventig albums uitgebracht. Geen beginnen aan om die allemaal te beluisteren. Mijn gevoel blijft: een gladgestreken Nashville-cowboy in de traditie van Roy Rogers (nou ja, dat is wel weer wat overdreven). Toegegeven: slechts een gevoel en zonder rationele onderbouwing gebaseerd op volledige beheersing van de stof.

Jimmy Webb is songwriter voor tientallen wereldberoemde sterren. Up, Up and Away van de 5th Dimension is bijvoorbeeld ook van hem. Ideaal nummer om gecoverd te worden door The Les Humphreys Singers. Daarnaast is hij zelf ook nog een poosje uitvoerend artiest geweest. Zijn platen kregen goede recensies, maar verkochten nauwelijks. Op één daarvan zag ik een nummer: Let it be Me vermeld. ‘Dát zal hij toch niet geschreven hebben?’ dacht ik toen. Maar neen: dat is oorspronkelijk een Frans nummer. Het heette Je t’ Appartiens en werd uitgevoerd door Gilbert Becaud. Je weet nìet wat je hoort. De noten zijn hetzelfde, maar het lijkt wel een ander nummer. Jimmy heeft het nummer – bij ons natuurlijk bekend van The Everly Brothers – verwerkt in een nummer getiteld Three Songs. Behalve Let it be Me hoor je Never my Love en I wanna be Free. Jimmy en zijn zus Susan zingen. Ze worden door elkaar gezongen en het klinkt heel mooi.

Never my Love is één van de eerste hits van The Association en voor de plaat vrijwel geheel ingespeeld door leden van The Wrecking Crew. I wanna be Free was een singeltje van The Monkees uit 1967. Zal The Wrecking Crew ook wel wat mee van doen hebben gehad. Ook die nummers zijn niet van Jimmy’s hand.

Maar goed. Jimmy Webb kan dus prachtige muziek maken. De deadline voor De Leunstoel staat mij niet toe daar nu dieper in te duiken, maar dat ga ik zeker een keer doen.

Three Songs

Richard Harris - MacArthur Park

Gilbert Becaud - Je t'Appartiens

Glen Campbell - Wichita Lineman

----------
Het plaatje is van Henk Klaren


© 2016 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Let it be someone else Henk Klaren
1315VG Glen en JimmyIn mijn stukje voor de vorige editie van De Leunstoel (Jrg. 13 nr. 14) stond iets vervelends over een nummer door Glen Campbell: Wichita Lineman. Het had te maken met een – naar mijn idee – overmaat aan violen. Dat was een beetje tegen het zere been van collega Leunstoelauteur Maeve van der Steen. Dat bleek tijdens de jaarvergadering van het Genootschap De Leunstoel. Ja beste lezers, ééns per jaar komen we gezellig bij elkaar ter bespreking van het Leunstoelbeleid en voorts ter lering ende vermaak.

Maeve vertelde dat ze eens een geweldige avond had beleefd bij een concert van Campbell in de Royal Albert Hall. Ze raadde mij vooral aan een album van hem te beluisteren dat hij in samenwerking met songwriter Jimmy Webb maakte. Webb zijnde de man van het nummer MacArthur Park. Dat nummer kende ik natuurlijk wel. Het was hier te lande een discohit van Donna Summer. En ook de oorspronkelijke uitvoering door Richard Harris was me niet onbekend. Dat is zo’n werkje vergelijkbaar met de ‘zang’ van mensen als Lee Marvin en Lorne Green. Maar: het is een goed nummer, Waylon Jennings heeft het ook gedaan en Glen Campbell dus.

Eigenlijk gek, dat de naam Jimmy Webb nooit is blijven hangen. Hij is ook de componist van Wichita Lineman. Dat nummer was Glens op één na grootste hit. Rhinestone Cowboy was zijn grootste, die is van Larry Weiss. Campbell heeft ook andere nummers van Webb uitgevoerd die bekend zijn geworden, zoals als By The Time I Get To Phoenix en Galveston. Er zijn minstens twee albums waarop beider naam op de hoes staat: Glen Campbell and Jimmy Webb in Session uit 2012 en Reunion: the Songs of Jimmy Webb uit 1974. Ik heb ze beide beluisterd met dank aan Spotify. Maar het is me – sorry Maeve – niet in alle gevallen gelukt het hele nummer uit te zitten met m’n koptelefoon op. De nummers zitten vaak best goed in elkaar en Campbell kan vast wel goed zingen, maar er komen steeds wel erg veel violen om de hoek en waarom zingt de man alléén maar uit volle borst?

Ach, dit is geen definitief oordeel over Campbell, noch over Webb. Glen Campbell heeft zo’n zeventig albums uitgebracht. Geen beginnen aan om die allemaal te beluisteren. Mijn gevoel blijft: een gladgestreken Nashville-cowboy in de traditie van Roy Rogers (nou ja, dat is wel weer wat overdreven). Toegegeven: slechts een gevoel en zonder rationele onderbouwing gebaseerd op volledige beheersing van de stof.

Jimmy Webb is songwriter voor tientallen wereldberoemde sterren. Up, Up and Away van de 5th Dimension is bijvoorbeeld ook van hem. Ideaal nummer om gecoverd te worden door The Les Humphreys Singers. Daarnaast is hij zelf ook nog een poosje uitvoerend artiest geweest. Zijn platen kregen goede recensies, maar verkochten nauwelijks. Op één daarvan zag ik een nummer: Let it be Me vermeld. ‘Dát zal hij toch niet geschreven hebben?’ dacht ik toen. Maar neen: dat is oorspronkelijk een Frans nummer. Het heette Je t’ Appartiens en werd uitgevoerd door Gilbert Becaud. Je weet nìet wat je hoort. De noten zijn hetzelfde, maar het lijkt wel een ander nummer. Jimmy heeft het nummer – bij ons natuurlijk bekend van The Everly Brothers – verwerkt in een nummer getiteld Three Songs. Behalve Let it be Me hoor je Never my Love en I wanna be Free. Jimmy en zijn zus Susan zingen. Ze worden door elkaar gezongen en het klinkt heel mooi.

Never my Love is één van de eerste hits van The Association en voor de plaat vrijwel geheel ingespeeld door leden van The Wrecking Crew. I wanna be Free was een singeltje van The Monkees uit 1967. Zal The Wrecking Crew ook wel wat mee van doen hebben gehad. Ook die nummers zijn niet van Jimmy’s hand.

Maar goed. Jimmy Webb kan dus prachtige muziek maken. De deadline voor De Leunstoel staat mij niet toe daar nu dieper in te duiken, maar dat ga ik zeker een keer doen.

Three Songs

Richard Harris - MacArthur Park

Gilbert Becaud - Je t'Appartiens

Glen Campbell - Wichita Lineman

----------
Het plaatje is van Henk Klaren
© 2016 Henk Klaren
powered by CJ2