 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
Nummer 13 Jaargang 13 12 mei 2016 |
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Beschouwingen > Het leven zelf | ||||
| Oudemannendouche | Joop Quint | |||
 ‘We hebben ons vanochtend niet gedoucht, meneer Hekke.’ De tekst kwam van een grote, duidelijk hoorbaar Amsterdamse vrouw van een jaar of veertig, die ineens in de kamer stond. ‘De deur zat op slot. Ik kon er niet in. Dus, wat doen we morgen? We laten de deur open en we blijven in onze pyjama dan hoeven we onze kleren niet uit te trekken die we net hebben aangetrokken. Nou, tot morgen. Dag meneer Hekke.’ Ze knikte naar mij en zei vriendelijk: ‘Dag meneer.’ Mijn goede vriend Martin van Hekken (bijna 91), toch niet op zijn mondje gevallen, zat even bedremmeld te kijken. ‘Ze is heel aardig. Soms geven we elkaar drie kusjes. Maar dan moet ik me wel eerst geschoren hebben.’Martin heeft tot ongeveer een jaar geleden op zichzelf gewoond. Dat was vlakbij de Haarlemmerstraat. Hij liep moeilijk, moest naar zijn huis één hoog de trap op. Maar deed elke dag boodschappen in de buurt. Elke donderdagmiddag zocht ik hem op. Daar was dan ook ‘Joop gaatje’. Die was een paar jaar jonger dan Martin. We rookten sigaren en dronken whisky. Maar ‘Joop gaatje’ is overleden. En Martin is op de terugweg van het café – ‘Ik had maar twee wijntjes op’ – gevallen. Na een revalidatieperiode is hij, door de goede zorg van zijn zoon, in dit verzorgingshuis terecht gekomen. Het is nu allemaal anders dan in zijn eigen huisje. Martin kan bijvoorbeeld bijna niet op eigen kracht naar buiten. Zijn zoon of ik lopen wel eens een stukje met hem in de rolstoel of met de rollator, maar het weer is er tot nu toe niet erg naar. Maar hij klaagt niet. Hij blijft opgewekt, soms mopperig, maar praterig als altijd. Hij zit er ook eigenlijk wel goed. Een mooie, behoorlijk grote zonnige kamer op een hoek met een balkonnetje. Beneden is de tuin waar hij alleen naar buiten kan. En een grote, hoge lichte zaal met een prachtig uitzicht over een grasveld en het water. Daar kan hij eten, maar hij eet ook wel op zijn kamer. In die zaal is bijna altijd wat te doen. Op het maandprogramma staan onder meer: gymnastiek (doet Martin twee keer in de week), voetenmassage, tweedehands kledingbeurs, yoga, hersengymnastiek, sieraden maken, zingen. Er is ook een biljart, daarop wordt gespeeld door twee mannen uit de buurt van een jaar of zestig. En er is een vast tafeltje waar drie dames en een heer altijd zitten te bridgen. Er is een automaat met gratis koffie, thee en chocola. En er is een winkeltje dat ’s ochtend een uurtje open is. Martin gaat daar dagelijks heen om zijn voorraad witte wijn op peil te houden. Hij is er niet over te spreken dat er geen bier verkocht wordt. Dat is er overigens wel achter de bar in de grote zaal. Als ik op bezoek ga neem ik altijd vis, een gerookte makreel of een potje haringrugjes, voor hem mee. Er staat volgens Martin te weinig vis op het menu. Hij is bezig daar wat aan te doen. Dat zal hem wel lukken. Hij kan behoorlijk aandringen/zeuren. Het is hem indertijd ook gelukt om de haringrugjes in de schappen van zijn Albert Heijn te krijgen. Ze waren wel bij mijn AH, maar niet bij die van hem. Dat kon natuurlijk niet. Martin is nu bezig met de voorbereidingen voor zijn 91ste verjaardag. Daar zullen we de vaste gasten weer zien. Gien, zijn ex-vrouw van voor in de 80, Lies, zijn hele lieve zusje van ca. 85, die zit in een vergelijkbaar verzorgingshuis in Hoorn en komt met haar dochter, Didi zijn nichtje van 65, Fred en Trui, oude vrienden, Yvonne een leuke vrouw van in de 40 die net een kindje heeft gekregen, zijn zoon en zijn kleinzoon Sep van 12, die goed kan voetballen en tapdansen, en Annemarie een lesbienne van een jaar of 40 die voor Salto, het lokale radioprogramma werkt, ze komt altijd met Dirk, maar die heeft griep. -------------------------------------------- De tekening is van Annemiek Meijer |
||||
| © 2016 Joop Quint | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||