archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 3
Jaargang 13
12 november 2015
Vermaak en Genot > Een omweg waard delen printen terug
Armenië, het winnende landenpaviljoen Dik Kruithof

1303VG Biennale1Mijn vorige verhaal sloot ik af met de mededeling dat de grote prijs voor de landenpaviljoens was gewonnen door Armenië. Dat land had wel iets goed te maken. Sinds 1717 wonen er al Armeense monniken op het Isola di San Lazarro degli Armeni, een van de twee kleinere eilandjes tussen San Marco en het Lido. Tijdens de vorige Biennale was het Armeense landenpaviljoen voor het eerst op dat eilandje.

Nu is dat niet ver van het centrum maar omdat er maar weinig boten varen kost het toch gauw zo’n drie uur om het eiland te bezoeken. Toen we er waren mochten we betalen om het klooster te bekijken. Dat wilden we niet, we wilden de landententoonstelling zien. Die bestond uit, zoals ik het twee jaar geleden beschreef, een vijftal kunstwerkjes die gelijkenis vertoonden met een baksteen in een lijstje.

Dit jaar was het veel beter geregeld. We mochten voor half geld in het klooster en in dat prachtige oude gebouw stelden een tiental, van afkomst Armeense, kunstenaars hun werk tentoon. Om bij die kunstenaars te komen moest je het hele klooster door en dat leverde prachtige extraatjes op zoals een geweldig grafisch museum. De monniken hebben daar 250 jaar in alle talen drukwerk gemaakt en alle lettertypes hebben ze bewaard.

Anna Boghiguian, geboren in Egypte had een prachtige installatie gemaakt in een oud bijgebouw waarin met schilderijen, tekeningen, briefjes en dingen een beeld werd geschetst van de Armeense diaspora. Aangrijpend.
Sarkis had een grote serie kleine beeldjes gemaakt die hij op een originele manier liet zien, namelijk in een soort op zijn kant liggend, rijdend boek waarvan je de bladzijden moest omslaan om steeds weer een nieuw figuurtje te zien. Yervant Ganikian en Angela Ricchi Lucci, beiden werkzaam in Milaan, lieten een video zien waarin Ganikians vader vertelde over de voettocht uit zijn nu verdwenen1303VG Biennale2 dorp in 1976. Hij noemde dit de herontdekking van zijn eigen persoonlijke geschiedenis. In een tweede werk had hij oude jeugdverhalen, verteld door zijn vader, uitgebeeld in tekeningen.

De Griekse Aikaterini Gigisian gaf met een verzameling foto’s en documenten een beeld van haar achtergrond en van Armenië in drie verschillende culturen: het eigen land, Rusland en Turkije. Silvina Der-Meguerditchian uit Argentinië maakte een aandoenlijke verzameling van de kleine herinneringen van een leven. Mekhitar Garabedian, afkomstig uit Syrië maar werkend in België, wilde de geheimen van zijn verhaal bewaren en drukte dichtregels af in wit op wit. Nina Katchadourian, geboren in Californië, presenteerde een video-installatie waarin ze op zoek ging naar de oorsprong van de verschillende accenten van haar ouders en grootouders. De Turkse Hera Buyuktascian onderzocht het gebruik van het Armeense alfabet door landgenoten die de Armeense taal niet meer kenden en dus vreemd uitziend Turks schreven. Renee Gabri en Ayreen Anastas, geboren in Iran en Palestina en nu werkend in Amerika, maakten een fotodocumentatie van de Armeense genocide.

In Armenië is het verleden, de onderdrukking, de vlucht uit het eigen gebied en het thuisloos zijn nooit ver weg. En steeds om deze intense en soms aangrijpende beelden heen de kloosterschatten: een uitgebreide bibliotheek, werkplaatsen en stilte gebieden.

Buiten het klooster waren er nog beelden en installaties die verschillende benaderingen van de Armeense verspreiding over de wereld weergaven. Al met al een indrukwekkende middag en een terechte winnaar.

-----------------------------------
De foto’s zijn van Dik Kruithof
--------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!


© 2015 Dik Kruithof meer Dik Kruithof - meer "Een omweg waard" -
Vermaak en Genot > Een omweg waard
Armenië, het winnende landenpaviljoen Dik Kruithof
1303VG Biennale1Mijn vorige verhaal sloot ik af met de mededeling dat de grote prijs voor de landenpaviljoens was gewonnen door Armenië. Dat land had wel iets goed te maken. Sinds 1717 wonen er al Armeense monniken op het Isola di San Lazarro degli Armeni, een van de twee kleinere eilandjes tussen San Marco en het Lido. Tijdens de vorige Biennale was het Armeense landenpaviljoen voor het eerst op dat eilandje.

Nu is dat niet ver van het centrum maar omdat er maar weinig boten varen kost het toch gauw zo’n drie uur om het eiland te bezoeken. Toen we er waren mochten we betalen om het klooster te bekijken. Dat wilden we niet, we wilden de landententoonstelling zien. Die bestond uit, zoals ik het twee jaar geleden beschreef, een vijftal kunstwerkjes die gelijkenis vertoonden met een baksteen in een lijstje.

Dit jaar was het veel beter geregeld. We mochten voor half geld in het klooster en in dat prachtige oude gebouw stelden een tiental, van afkomst Armeense, kunstenaars hun werk tentoon. Om bij die kunstenaars te komen moest je het hele klooster door en dat leverde prachtige extraatjes op zoals een geweldig grafisch museum. De monniken hebben daar 250 jaar in alle talen drukwerk gemaakt en alle lettertypes hebben ze bewaard.

Anna Boghiguian, geboren in Egypte had een prachtige installatie gemaakt in een oud bijgebouw waarin met schilderijen, tekeningen, briefjes en dingen een beeld werd geschetst van de Armeense diaspora. Aangrijpend.
Sarkis had een grote serie kleine beeldjes gemaakt die hij op een originele manier liet zien, namelijk in een soort op zijn kant liggend, rijdend boek waarvan je de bladzijden moest omslaan om steeds weer een nieuw figuurtje te zien. Yervant Ganikian en Angela Ricchi Lucci, beiden werkzaam in Milaan, lieten een video zien waarin Ganikians vader vertelde over de voettocht uit zijn nu verdwenen1303VG Biennale2 dorp in 1976. Hij noemde dit de herontdekking van zijn eigen persoonlijke geschiedenis. In een tweede werk had hij oude jeugdverhalen, verteld door zijn vader, uitgebeeld in tekeningen.

De Griekse Aikaterini Gigisian gaf met een verzameling foto’s en documenten een beeld van haar achtergrond en van Armenië in drie verschillende culturen: het eigen land, Rusland en Turkije. Silvina Der-Meguerditchian uit Argentinië maakte een aandoenlijke verzameling van de kleine herinneringen van een leven. Mekhitar Garabedian, afkomstig uit Syrië maar werkend in België, wilde de geheimen van zijn verhaal bewaren en drukte dichtregels af in wit op wit. Nina Katchadourian, geboren in Californië, presenteerde een video-installatie waarin ze op zoek ging naar de oorsprong van de verschillende accenten van haar ouders en grootouders. De Turkse Hera Buyuktascian onderzocht het gebruik van het Armeense alfabet door landgenoten die de Armeense taal niet meer kenden en dus vreemd uitziend Turks schreven. Renee Gabri en Ayreen Anastas, geboren in Iran en Palestina en nu werkend in Amerika, maakten een fotodocumentatie van de Armeense genocide.

In Armenië is het verleden, de onderdrukking, de vlucht uit het eigen gebied en het thuisloos zijn nooit ver weg. En steeds om deze intense en soms aangrijpende beelden heen de kloosterschatten: een uitgebreide bibliotheek, werkplaatsen en stilte gebieden.

Buiten het klooster waren er nog beelden en installaties die verschillende benaderingen van de Armeense verspreiding over de wereld weergaven. Al met al een indrukwekkende middag en een terechte winnaar.

-----------------------------------
De foto’s zijn van Dik Kruithof
--------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!
© 2015 Dik Kruithof
powered by CJ2