archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 19
Jaargang 12
10 september 2015
Bezigheden > Lopen delen printen terug
Het had toen iets van opscheppen Frits Hoorweg

1219BZ Blauwe kruisOp de kaasmarkt in Gouda voeren twee zeer matige acteurs een toneelstukje op. Ze loven en bieden met veel te veel misbaar. Van vroeger in Bodegraven herinner ik mij dat de ‘deals’ gesloten waren voor je het in de gaten had. Voor mij als kind juist een grote ergernis, omdat ik het niet kon volgen. Het was zeg maar ‘educatief niet verantwoord’ en dat is natuurlijk precies de reden dat deze mannen zoveel tekst hebben. De ene bestaat het zelfs om te roepen dat hij er ook nog van moet leven!

Hij doet dat om het ‘echt’ te laten lijken voor de toeristen, die net als wij een dagje Gouda doen. Die hele kaasmarkt is er natuurlijk voor de toeristen, die in grote getale zijn toegestroomd. Opvallend veel Chinezen en Japanners, als deze versimpeling mij is toegestaan.
Mooi stadje trouwens dat Gouda, in ieder geval het oude gedeelte, over de rest heb ik mij geen oordeel kunnen vormen. We drinken koffie op een overvol terras en slaan het aanbod van appeltaart met slagroom (die er hier standaard bij lijkt te horen) af. Na een goed gesprek over onze blessures besluiten we ons nader te oriënteren op de mogelijkheid van een rondvaart.

Het is gek met al die lichamelijke ongemakken, vroeger hadden we die ook wel en werd er beslist net zoveel aandacht aan besteed, maar op een andere toon. Het had toen meer iets van opscheppen. ‘Jezus, kan je daar morgen nog wel mee lopen?’ ‘Wel ja, ik trek gewoon m’n slippers aan.’ En zo geschiedde. Mij staat bij dat dit gesprek zich ook in Gouda afspeelde, hoewel ik daar geen eed op zou durven doen. Over kwalen gesproken, het is wat met mijn geheugen. De boel is er nog wel allemaal, geloof ik, maar het lijkt wel of er iets mis is met de zoekfunctie. Maar goed, als ik het wel heb speelde dit gesprek zich af in Gouda, een jaar of 35 geleden.

Na een straffe dagmars, die vermoedelijk in Zoetermeer zal zijn gestart, waren we neergestreken in het goedkoopste hotel van Gouda. Het laatste deel van de tocht ging over zo’n lange, saaie tiendweg, een overblijfsel uit tijden die niet noodzakelijkerwijs beter waren. Katharina Kouwenhoven is een groot liefhebber, zij heeft er meermalen ontroerende reportages aan gewijd (zie o.a. Jrg10, Nr3).
Nadat we uitgeput neergestreken waren in dat hotel bleek het niet mogelijk onze normale routine te volgen. Die bestond er namelijk uit voor het douchen eerst enkele ‘kopstoten’ naar binnen te werken. De uitbater bleek in het geheel niet bekend met deze alom bekende benaming voor het gecombineerd innemen van een glas oude jenever en een biertje.

Opmerkelijk, ik heb een keer voor mijn werk een Venezolaanse rampenexpert van het vliegveld opgehaald, die zodra hij door de douane was begon te roepen dat hij een ‘kopstootje’ wilde. Maar onze man in Gouda bleek er nog nooit van te hebben gehoord en zelfs aan een simpel biertje kon hij ons niet helpen. Het hotel dat wij hadden geboekt bleek namelijk eigendom te zijn van een geheelonthoudersvereniging, of in ieder geval daaruit te zijn voortgekomen. In dat fantastische geheugen van mij had ik dit hotel opgeslagen onder de naam ‘De Blauwe Knoop’.

Voor we aan boord gaan van onze rondvaartboot schuifelen we nog wat rond in de buurt waar dat hotel moet zijn geweest, maar we zien niets wat er nog op lijkt. Gelukkig weet onze reisleider desgevraagd meteen te melden dat we ongetwijfeld ín ‘Het Blauwe Kruis’ hebben overnacht. Geweldig, wat een prachtige naam, waarom heb ik daar in gedachten ‘De Blauwe Knoop’ van gemaakt? Het is inmiddels verbouwd tot het keurig ogende Restaurant Scheeps. De boot komt er langs, maar we liggen zo diep dat het nauwelijks mogelijk is er een blik op te werpen. Daarom voelen we ons gedwongen om later te voet nog even langs te gaan.

Daarna zijgen we uitgeput op een terrasje neer en nuttigen er een pilsje. Niemand waagt zich aan een kopstoot. We moeten nog helemaal naar het station terug lopen.

-------------------------------------------------
De foto is door de schrijver zelf gemaakt
--------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!


© 2015 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Lopen" -
Bezigheden > Lopen
Het had toen iets van opscheppen Frits Hoorweg
1219BZ Blauwe kruisOp de kaasmarkt in Gouda voeren twee zeer matige acteurs een toneelstukje op. Ze loven en bieden met veel te veel misbaar. Van vroeger in Bodegraven herinner ik mij dat de ‘deals’ gesloten waren voor je het in de gaten had. Voor mij als kind juist een grote ergernis, omdat ik het niet kon volgen. Het was zeg maar ‘educatief niet verantwoord’ en dat is natuurlijk precies de reden dat deze mannen zoveel tekst hebben. De ene bestaat het zelfs om te roepen dat hij er ook nog van moet leven!

Hij doet dat om het ‘echt’ te laten lijken voor de toeristen, die net als wij een dagje Gouda doen. Die hele kaasmarkt is er natuurlijk voor de toeristen, die in grote getale zijn toegestroomd. Opvallend veel Chinezen en Japanners, als deze versimpeling mij is toegestaan.
Mooi stadje trouwens dat Gouda, in ieder geval het oude gedeelte, over de rest heb ik mij geen oordeel kunnen vormen. We drinken koffie op een overvol terras en slaan het aanbod van appeltaart met slagroom (die er hier standaard bij lijkt te horen) af. Na een goed gesprek over onze blessures besluiten we ons nader te oriënteren op de mogelijkheid van een rondvaart.

Het is gek met al die lichamelijke ongemakken, vroeger hadden we die ook wel en werd er beslist net zoveel aandacht aan besteed, maar op een andere toon. Het had toen meer iets van opscheppen. ‘Jezus, kan je daar morgen nog wel mee lopen?’ ‘Wel ja, ik trek gewoon m’n slippers aan.’ En zo geschiedde. Mij staat bij dat dit gesprek zich ook in Gouda afspeelde, hoewel ik daar geen eed op zou durven doen. Over kwalen gesproken, het is wat met mijn geheugen. De boel is er nog wel allemaal, geloof ik, maar het lijkt wel of er iets mis is met de zoekfunctie. Maar goed, als ik het wel heb speelde dit gesprek zich af in Gouda, een jaar of 35 geleden.

Na een straffe dagmars, die vermoedelijk in Zoetermeer zal zijn gestart, waren we neergestreken in het goedkoopste hotel van Gouda. Het laatste deel van de tocht ging over zo’n lange, saaie tiendweg, een overblijfsel uit tijden die niet noodzakelijkerwijs beter waren. Katharina Kouwenhoven is een groot liefhebber, zij heeft er meermalen ontroerende reportages aan gewijd (zie o.a. Jrg10, Nr3).
Nadat we uitgeput neergestreken waren in dat hotel bleek het niet mogelijk onze normale routine te volgen. Die bestond er namelijk uit voor het douchen eerst enkele ‘kopstoten’ naar binnen te werken. De uitbater bleek in het geheel niet bekend met deze alom bekende benaming voor het gecombineerd innemen van een glas oude jenever en een biertje.

Opmerkelijk, ik heb een keer voor mijn werk een Venezolaanse rampenexpert van het vliegveld opgehaald, die zodra hij door de douane was begon te roepen dat hij een ‘kopstootje’ wilde. Maar onze man in Gouda bleek er nog nooit van te hebben gehoord en zelfs aan een simpel biertje kon hij ons niet helpen. Het hotel dat wij hadden geboekt bleek namelijk eigendom te zijn van een geheelonthoudersvereniging, of in ieder geval daaruit te zijn voortgekomen. In dat fantastische geheugen van mij had ik dit hotel opgeslagen onder de naam ‘De Blauwe Knoop’.

Voor we aan boord gaan van onze rondvaartboot schuifelen we nog wat rond in de buurt waar dat hotel moet zijn geweest, maar we zien niets wat er nog op lijkt. Gelukkig weet onze reisleider desgevraagd meteen te melden dat we ongetwijfeld ín ‘Het Blauwe Kruis’ hebben overnacht. Geweldig, wat een prachtige naam, waarom heb ik daar in gedachten ‘De Blauwe Knoop’ van gemaakt? Het is inmiddels verbouwd tot het keurig ogende Restaurant Scheeps. De boot komt er langs, maar we liggen zo diep dat het nauwelijks mogelijk is er een blik op te werpen. Daarom voelen we ons gedwongen om later te voet nog even langs te gaan.

Daarna zijgen we uitgeput op een terrasje neer en nuttigen er een pilsje. Niemand waagt zich aan een kopstoot. We moeten nog helemaal naar het station terug lopen.

-------------------------------------------------
De foto is door de schrijver zelf gemaakt
--------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!
© 2015 Frits Hoorweg
powered by CJ2