archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 13
Jaargang 12
23 april 2015
Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Een hoofd van papier-maché Hans Knegtmans

1213VG Frank1Frank is een film die je twee keer moet zien. Ten eerste behoort hij tot de beste van het jaar. Ten tweede bevat hij zoveel mooie momenten dat je die niet allemaal tijdens het eerste bezoek kunt opslaan. Alsof de programmeur van het Filmhuis Den Haag dit voorvoeld had bleek er vanmiddag nog een matineevoorstelling te zijn die me kantje boord de gelegenheid zou geven met meer kennis mijn stukje te componeren.

Dat extra bezoek bleek geen overbodige luxe. Zo zag ik duidelijker dan de eerste keer hoe formidabel Michael Fassbender acteert onder zijn idiote masker van papier-maché vandaan. Bijna nog expressiever dan wanneer hij het naturel had gedaan, met zijn eigen gezicht. En dit keer begreep ik pas goed hoe de verteller Jon, bijna in zijn piereneentje, Frank en zijn fantastische band naar de verdommenis helpt. Maar ik loop op het verhaal vooruit.

De thuiswonende Jon ziet zichzelf als een componist-in-wording. Geïmproviseerde onzinliedjes zingend, over bijvoorbeeld een meisje in een rode jurk, loopt hij over straat. Thuis slaat hij het avondmaal over omdat hij ‘moet componeren’. Jon heeft geen noemenswaardig muzikaal talent, maar dat weet hij zelf nog niet. Toch lacht het geluk hem toe, als letterlijk voor zijn ogen de toetsenist die vanavond met de band The Soronprfbs (ja, dat is moeilijk uit te spreken) moet optreden, probeert zichzelf in zee te verzuipen. Hij overleeft het, maar op de gig van vanavond moet hij ontbreken. Wanneer de bandmanager ontdekt dat ook Jon de toetsen bespeelt en bovendien de drie noodzakelijke akkoorden (C, G en F) kan onderscheiden, wordt hij ingehuurd voor het optreden. Dat wordt een ramp door een spontane ruzie tussen twee bandleden.

Jon is dan ook aangenaam verrast als blijkt dat manager Don en bandleider Frank hem niet vergeten zijn en hem strikken voor een trip naar het Ierse platteland, waar de band een nieuw album zal opnemen. Dat gaat niet zonder slag of stoot, ondanks de inspirerende leiding van Frank. De bandleden hebben – op de immer positieve Frank en bandmanager Don na – een gloeiende hekel aan Jon, die ze herkennen als een talentloze poseur die niet zozeer mooie muziek wil maken als wel beroemd worden. Bandlid Clara (schitterende rol van Maggie Gyllenhaal) is zijn meest uitgesproken vijand. Van zijn kant is Jon (Domhnal Gleeson) zich van geen kwaad bewust en hij maakt op Facebook en Twitter uitbundig reclame voor zijn band.

Wanneer het album eindelijk met bloed, zweet en tranen voltooid is, reist het gezelschap met  tegenzin af naar Austin, Texas, waar het door Jons activiteiten op de sociale media is uitgenodigd voor het muziekfestival South and  Southwest (SXSW). Daar barst de bom.1213VG Frank2 Frank blijkt niet opgewassen tegen de hectische sfeer van het festival en heeft – onder invloed van Jons hang naar commercieel succes – een ‘toegankelijke’ song geschreven die ver beneden zijn stand is. De overige bandleden verlaten de groep, zodat uiteindelijk slechts Jon en Frank overblijven om als ‘The Soronprfbs Unplugged’ een duo-optreden te verzorgen. Dat wordt bepaald geen succes. Frank keert terug naar zijn ouderlijk huis en leidt daar een vreugdeloos bestaan. Zonder masker, want dat is bij een aanrijding door een auto gesneuveld.

Het scenario voor de film heeft zijn oorsprong in de werkelijkheid. Sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw stond  de muzikant en performer Chris Sievey (overleden in 2010) op het podium als Frank Sidebottom en zijn Oh Blimey Big Band. Hij droeg net zo’n mal masker als Michael Fassbender in de film. En filmscenarist Jon Ronson (in samenwerking met Peter Straughan) maakte een tijdje als toetsenist deel uit van die band, dus die weet wel waar hij het over heeft. Het is enigszins navrant – zij het niet ongeestig – dat hij zijn filmische alter ego Jon juist heeft getypeerd als de kwade genius in Franks muziekcarrière.

Om zijn idool beter te begrijpen bezoekt Jon tegen het eind van de film Frank en zijn ouders. Nee, zegt Frank, hij maakt maar weinig muziek tegenwoordig. Hij speelt wel een beetje piano, maar het lukt niet zo goed meer. Inderdaad klinken de onbeholpen pianoakkoorden als het geklungel van een beginnende piano-leerling die probeert of hij ook zonder bladmuziek het instrument welluidende klanken kan ontlokken.

Ook ondervraagt hij Franks ouders, geïntrigeerd als hij is door diens vroegere genialiteit, die in zijn romantische wereldbeeld wel moet zijn voortgekomen uit een psychisch trauma. Wat is er vroeger gebeurd waardoor het zo mis is gegaan? Franks vader is verbaasd. Er is niets gebeurd. Frank is nooit helemaal normaal geweest.

De Ierse regisseur Lenny Abrahamson levert een grootse prestatie in deze prachtfilm, waarin humor en onversneden drama elkaar nooit in de weg zitten. Om te voorkomen dat de kijker intens aangeslagen de bioscoop verlaat, heeft de regisseur voor de slotscène een verrassing in petto, waardoor we weer verder kunnen met het leven. Het verdient aanbeveling om tijdens de aftiteling nog even te blijven zitten en te genieten van wel drie wondermooie liedjes op de soundtrack.

-------------------------------------------------------
De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver
--------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!

© 2015 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Een hoofd van papier-maché Hans Knegtmans
1213VG Frank1Frank is een film die je twee keer moet zien. Ten eerste behoort hij tot de beste van het jaar. Ten tweede bevat hij zoveel mooie momenten dat je die niet allemaal tijdens het eerste bezoek kunt opslaan. Alsof de programmeur van het Filmhuis Den Haag dit voorvoeld had bleek er vanmiddag nog een matineevoorstelling te zijn die me kantje boord de gelegenheid zou geven met meer kennis mijn stukje te componeren.

Dat extra bezoek bleek geen overbodige luxe. Zo zag ik duidelijker dan de eerste keer hoe formidabel Michael Fassbender acteert onder zijn idiote masker van papier-maché vandaan. Bijna nog expressiever dan wanneer hij het naturel had gedaan, met zijn eigen gezicht. En dit keer begreep ik pas goed hoe de verteller Jon, bijna in zijn piereneentje, Frank en zijn fantastische band naar de verdommenis helpt. Maar ik loop op het verhaal vooruit.

De thuiswonende Jon ziet zichzelf als een componist-in-wording. Geïmproviseerde onzinliedjes zingend, over bijvoorbeeld een meisje in een rode jurk, loopt hij over straat. Thuis slaat hij het avondmaal over omdat hij ‘moet componeren’. Jon heeft geen noemenswaardig muzikaal talent, maar dat weet hij zelf nog niet. Toch lacht het geluk hem toe, als letterlijk voor zijn ogen de toetsenist die vanavond met de band The Soronprfbs (ja, dat is moeilijk uit te spreken) moet optreden, probeert zichzelf in zee te verzuipen. Hij overleeft het, maar op de gig van vanavond moet hij ontbreken. Wanneer de bandmanager ontdekt dat ook Jon de toetsen bespeelt en bovendien de drie noodzakelijke akkoorden (C, G en F) kan onderscheiden, wordt hij ingehuurd voor het optreden. Dat wordt een ramp door een spontane ruzie tussen twee bandleden.

Jon is dan ook aangenaam verrast als blijkt dat manager Don en bandleider Frank hem niet vergeten zijn en hem strikken voor een trip naar het Ierse platteland, waar de band een nieuw album zal opnemen. Dat gaat niet zonder slag of stoot, ondanks de inspirerende leiding van Frank. De bandleden hebben – op de immer positieve Frank en bandmanager Don na – een gloeiende hekel aan Jon, die ze herkennen als een talentloze poseur die niet zozeer mooie muziek wil maken als wel beroemd worden. Bandlid Clara (schitterende rol van Maggie Gyllenhaal) is zijn meest uitgesproken vijand. Van zijn kant is Jon (Domhnal Gleeson) zich van geen kwaad bewust en hij maakt op Facebook en Twitter uitbundig reclame voor zijn band.

Wanneer het album eindelijk met bloed, zweet en tranen voltooid is, reist het gezelschap met  tegenzin af naar Austin, Texas, waar het door Jons activiteiten op de sociale media is uitgenodigd voor het muziekfestival South and  Southwest (SXSW). Daar barst de bom.1213VG Frank2 Frank blijkt niet opgewassen tegen de hectische sfeer van het festival en heeft – onder invloed van Jons hang naar commercieel succes – een ‘toegankelijke’ song geschreven die ver beneden zijn stand is. De overige bandleden verlaten de groep, zodat uiteindelijk slechts Jon en Frank overblijven om als ‘The Soronprfbs Unplugged’ een duo-optreden te verzorgen. Dat wordt bepaald geen succes. Frank keert terug naar zijn ouderlijk huis en leidt daar een vreugdeloos bestaan. Zonder masker, want dat is bij een aanrijding door een auto gesneuveld.

Het scenario voor de film heeft zijn oorsprong in de werkelijkheid. Sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw stond  de muzikant en performer Chris Sievey (overleden in 2010) op het podium als Frank Sidebottom en zijn Oh Blimey Big Band. Hij droeg net zo’n mal masker als Michael Fassbender in de film. En filmscenarist Jon Ronson (in samenwerking met Peter Straughan) maakte een tijdje als toetsenist deel uit van die band, dus die weet wel waar hij het over heeft. Het is enigszins navrant – zij het niet ongeestig – dat hij zijn filmische alter ego Jon juist heeft getypeerd als de kwade genius in Franks muziekcarrière.

Om zijn idool beter te begrijpen bezoekt Jon tegen het eind van de film Frank en zijn ouders. Nee, zegt Frank, hij maakt maar weinig muziek tegenwoordig. Hij speelt wel een beetje piano, maar het lukt niet zo goed meer. Inderdaad klinken de onbeholpen pianoakkoorden als het geklungel van een beginnende piano-leerling die probeert of hij ook zonder bladmuziek het instrument welluidende klanken kan ontlokken.

Ook ondervraagt hij Franks ouders, geïntrigeerd als hij is door diens vroegere genialiteit, die in zijn romantische wereldbeeld wel moet zijn voortgekomen uit een psychisch trauma. Wat is er vroeger gebeurd waardoor het zo mis is gegaan? Franks vader is verbaasd. Er is niets gebeurd. Frank is nooit helemaal normaal geweest.

De Ierse regisseur Lenny Abrahamson levert een grootse prestatie in deze prachtfilm, waarin humor en onversneden drama elkaar nooit in de weg zitten. Om te voorkomen dat de kijker intens aangeslagen de bioscoop verlaat, heeft de regisseur voor de slotscène een verrassing in petto, waardoor we weer verder kunnen met het leven. Het verdient aanbeveling om tijdens de aftiteling nog even te blijven zitten en te genieten van wel drie wondermooie liedjes op de soundtrack.

-------------------------------------------------------
De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver
--------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!
© 2015 Hans Knegtmans
powered by CJ2