 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
Nummer 9 Jaargang 12 26 februari 2015 |
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Vermaak en Genot > Luister! | ||||
| Boek gekocht, niet zo slim ..... | Henk Klaren | |||
 Want onze boekenkast is geheel afgeladen. Daarom leen ik tegenwoordig liever boeken, maar deze keer ben ik toch overstag gegaan vanwege een goede, leuk geschreven recensie. Dat is natuurlijk helemaal fout. Een recensie is net zoiets als een resultaat uit het verleden. En als een recensie leuk geschreven is wil dat niet zeggen dat zo’n boek dat ook is. Nou ja, ik heb het nog niet gelezen, dus misschien valt het allemaal wel mee.Het boek heet Drie akkoorden en de waarheid en het is van Rob van Scheers. Het gaat over popmuziek. De ondertitel is Muzikale levenslessen en dat doet mij op voorhand huiveren. Als ik het uit heb vertel ik misschien nog wel eens of het een beetje meeviel. De recensie was dus leuk. Ik ben vergeten wie hem schreef. Het was in de Volkskrant, of misschien in Vrij Nederland; maakt niet uit. Waar het nu om gaat is dat de recensent een in het boek aangehaalde uitspraak van Hank Williams III citeerde: ‘I wanna put the dick back in dixie and the cunt back in country’. Tsja, vrije meningsuiting enzo. Hank Williams, jawel de kleinzoon van dé Hank Williams, over wie Kris Kristofferson zong: ‘If you don’t like Hank Williams honey, you can kiss my ass’. De familie Williams en grofgebektheid. Het is mij wat. Maar ik bedóel nu Hank Williams junior, de zóón van, ook al een gevestigd old-school country muzikant. Nashville all over zal ik maar zeggen. Ooit werd bij een optreden van hem eens plaats gemaakt voor een jochie van een jaar of zes met een accordeon. Dat was Hunter Hayes. Hij speelde en zong Jambalaya en het was wat je noemt vertéderend. Ik schreef er eerder over (Jrg. 9, Nr. 13). Dáár moest ik dus aan denken toen ik die recensie las. Hè, hè, ik ben d’r. Dus toen dacht ik: wat zou er van dat jochie terecht gekomen zijn. Nou, ik op zoek. Om te beginnen blijkt, dat hij ook kort heeft opgetreden in de geweldige film The Apostle. Volgens Leunstoelcollega Hans Knegtmans het eenmansmeesterwerk van Robert Duvall. Er is wat raars aan de hand met die film. Ik heb hem – meerdere malen op tv – bekeken als een scherpe aanklacht tegen het misselijk makend Amerikaans commercieel predikerschap. Zie Jimmy Swaggart* (Jerry Lee Lewis’ neef!), zie Jim Bakker. Anderen vinden dat de boodschap van Duvall’s film is dat het niet uitmaakt hoe Gods woord tot de mensen komt, als ‘t maar komt. ‘Oh ja, dat sa wa’ zou Bennie Jolink zeggen. Toch is er iets merkwaardigs aan de hand. Er is een soort soundtrack van de film op CD uitgebracht: Music from and inspired by the motion picture The Apostle. De drie nummers die speciaal voor de film zijn opgenomen staan er op. Ze worden uitgevoerd door Patty Loveless, Lyle Lovett (niet de minsten) én contemporary Christian artist Steven Curtis  Chapman. Het album wordt aangevuld met gristelijke liederen, deels traditionals, die worden uitgevoerd door mensen als Johnny Cash (we hebben het over 1998), Emmylou Harris (in een duet met Duvall) en The Carter Family. Niet gering allemaal. Het album werd 175ste op de US Billboard top 200, 21ste bij de country albums en vierde bij de US Top Christian albums**. Dat bestáát in dat land. Dus óf de christenen hebben gelijk met hun interpretatie van de film, óf ze zijn er mee aan de haal gegaan en hebben Loveless, Lovett, Cash en familie en Emmylou meegesleept. Maar ik ben bang dat ze gelijk hebben. Àlle country artiesten zijn christelijk. Behalve David Allen Coe dan. Ook de Byrds. Jesus is just allright is niet ironisch bedoeld en I like the Christian life (ook daar bestaan vele versies van, van serieuze artiesten) óók niet. Het is geen grappige verwijzing naar de countrytraditie om op elk album een christelijk lied te zetten. Het is gewoon het serieus belijden van het geloof. Tot slot kan ik u melden dat het goed gaat met Hunter Hayes. Hij is groot geworden: een knappe schoon gewassen countryartiest. Hij speelt dertig instrumenten en heeft vier succesvolle albums uitgebracht. En ik neem zomaar aan dat hij gelovig is. *Swaggart is/was behalve prediker ook nog muzikant. Hij heeft wel vijftig albums uitgebracht met ‘contemporary christian’ muziek. Niet om áán te horen. ** Maar denk erom! Koop het niet. Het is een afgrijselijk album, vooral wanneer de Gaither Vocal Band al dan niet met Russ Taff aan de beurt zijn. Hunter Hayes I want Crazy Hunter Hayes in the movies ------------------------------------------------ |
||||
| © 2015 Henk Klaren | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||