archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 7
Jaargang 12
29 januari 2015
Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Racisme op de campus Hans Knegtmans

1207VG Dear white people1Tijdens het doorvlooien van een aantal Nederlandse recensies van de film Dear White People viel het me op dat meerdere reviewers dezelfde grap uit de film navertelden. Die gaat aldus: ‘Het minimum aantal zwarte vrienden dat je nodig hebt om niet voor racist door te gaan, is zojuist verhoogd naar twee. En let op, je wietdealer telt niet mee.’
Dat stemde me narrig. Jezus, zo leuk was die grap toch niet? Wat zei dit over het gevoel voor humor van onze filmjournalisten? Na het zien van de film moet ik inbinden. Zeker, de grap is nog steeds behoorlijk flauw, maar in de opbouw van het verhaal neemt hij een prominente plaats in en belangrijker nog, naar sterkere staaltjes humor dan dit kun je zoeken tot je een ons weegt. Dat is voor een komedie een flinke handicap.

De zwarte studente Sam (Tessa Thompson) heeft een satirisch radioprogramma op de campus van de chique Winchester University. Haar goedgebektheid zorgt er voor dat zij verkozen wordt tot hoofd van de studentenraad (of hoe dat daar ook mag heten). Dit brengt haar in een positie waarin het universitaire beleid van geïntegreerd wonen kan worden teruggedraaid. Het idee van Sam en de haren is namelijk dat het ene campushuis dat in het verleden als bolwerk diende van zwarte studenten, die functie is kwijtgeraakt door het binnensijpelen van de bleekscheten.

Los daarvan heeft ze een zesde zintuig voor al dan niet subtiele vormen van racisme, waar ze het witte deel van de studentenpopulatie van verdenkt. Met goede redenen kan de kijker vaststellen, als hij het doen en laten van de geprivilegieerde studentenpopulatie beziet en beluistert. Sams acties beogen niet alleen een mentaliteits- en gedragsverandering bij de blanke meerderheid te bewerkstelligen. Ook zwarte studenten moeten inzien dat interraciale problemen onder het regime van president Obama bepaald niet als sneeuw voor de zon zijn verdwenen.

Opschudden van de potentieel weldenkende medemens is op zich een lofwaardige activiteit. Het lijkt echter niet waarschijnlijk dat deze nogal zouteloze komedie van beginnend regisseur/scenarist Justin1207VG Dear white people2 Siemin het beoogde effect zal hebben.

Naast Sam ontwikkelt ook Lionel (Tyler James Williams) zich tot een van de helden in het verhaal. Op het eerste gezicht lijkt dat te hoog gegrepen voor een schrikachtige, nerdy homoseksueel, met een extreem onmodieus afro-kapsel, maar de bioscoopganger weet een onvermoede held wel naar waarde te schatten. En een held blijkt hij wel degelijk te zijn, getuige zijn ongevraagde gastoptreden op een gekostumeerd bal, waarbij de blanke feestgangers zich als zwarte moeten uitdossen.

Twee andere hoofdfiguren zorgen echter voor ruis en onbegrip. Wat te denken van de weelderige vamp Colandrea uit de achterbuurten van Chicago, beter bekend als Coco (een sensuele Teyonah Parris)? Zo oké als Sam kan natuurlijk niet iedereen zijn, maar dit dellerige type lijkt wel erg misplaatst als rolmodel tegen racisme. Zeker als ze achter de schermen samen met een lepe producer een realityshow voorbereidt. En wat moeten we aan met de beschaafde Troy (Brandon P. Bell), die in de strijd om het studentenleiderschap verslagen is door Sam? Hij weet zich tegenover niemand een houding te geven, of de ander nu blank of gekleurd is. Het siert de filmer dat hij generalisatie en stereotypering aan de kaak stelt, maar je kunt niet van de kijker verlangen dat hij empathie voelt met labiele, oninvoelbare  filmpersonages, enkel en alleen omdat ze tot een minderheidsgroep behoren.

Door het tamme scenario en het ontbreken van werkelijk invoelbaar drama wordt Dear White People geen moment de maatschappelijke aanklacht die Do the Right Thing (1989) was. Het lijdt geen twijfel dat de maker deze klassieker van Spike Lee voor ogen heeft gehad. Uit interviews krijg ik de indruk dat Siemin te aardig is om een leidende rol te spelen in het actiegebeuren. We zullen zien. De Nederlandse release van de film in vijf(!) arthouse-zaaltjes met een keurige clientèle, stemt niet optimistisch.

--------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!


© 2015 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Racisme op de campus Hans Knegtmans
1207VG Dear white people1Tijdens het doorvlooien van een aantal Nederlandse recensies van de film Dear White People viel het me op dat meerdere reviewers dezelfde grap uit de film navertelden. Die gaat aldus: ‘Het minimum aantal zwarte vrienden dat je nodig hebt om niet voor racist door te gaan, is zojuist verhoogd naar twee. En let op, je wietdealer telt niet mee.’
Dat stemde me narrig. Jezus, zo leuk was die grap toch niet? Wat zei dit over het gevoel voor humor van onze filmjournalisten? Na het zien van de film moet ik inbinden. Zeker, de grap is nog steeds behoorlijk flauw, maar in de opbouw van het verhaal neemt hij een prominente plaats in en belangrijker nog, naar sterkere staaltjes humor dan dit kun je zoeken tot je een ons weegt. Dat is voor een komedie een flinke handicap.

De zwarte studente Sam (Tessa Thompson) heeft een satirisch radioprogramma op de campus van de chique Winchester University. Haar goedgebektheid zorgt er voor dat zij verkozen wordt tot hoofd van de studentenraad (of hoe dat daar ook mag heten). Dit brengt haar in een positie waarin het universitaire beleid van geïntegreerd wonen kan worden teruggedraaid. Het idee van Sam en de haren is namelijk dat het ene campushuis dat in het verleden als bolwerk diende van zwarte studenten, die functie is kwijtgeraakt door het binnensijpelen van de bleekscheten.

Los daarvan heeft ze een zesde zintuig voor al dan niet subtiele vormen van racisme, waar ze het witte deel van de studentenpopulatie van verdenkt. Met goede redenen kan de kijker vaststellen, als hij het doen en laten van de geprivilegieerde studentenpopulatie beziet en beluistert. Sams acties beogen niet alleen een mentaliteits- en gedragsverandering bij de blanke meerderheid te bewerkstelligen. Ook zwarte studenten moeten inzien dat interraciale problemen onder het regime van president Obama bepaald niet als sneeuw voor de zon zijn verdwenen.

Opschudden van de potentieel weldenkende medemens is op zich een lofwaardige activiteit. Het lijkt echter niet waarschijnlijk dat deze nogal zouteloze komedie van beginnend regisseur/scenarist Justin1207VG Dear white people2 Siemin het beoogde effect zal hebben.

Naast Sam ontwikkelt ook Lionel (Tyler James Williams) zich tot een van de helden in het verhaal. Op het eerste gezicht lijkt dat te hoog gegrepen voor een schrikachtige, nerdy homoseksueel, met een extreem onmodieus afro-kapsel, maar de bioscoopganger weet een onvermoede held wel naar waarde te schatten. En een held blijkt hij wel degelijk te zijn, getuige zijn ongevraagde gastoptreden op een gekostumeerd bal, waarbij de blanke feestgangers zich als zwarte moeten uitdossen.

Twee andere hoofdfiguren zorgen echter voor ruis en onbegrip. Wat te denken van de weelderige vamp Colandrea uit de achterbuurten van Chicago, beter bekend als Coco (een sensuele Teyonah Parris)? Zo oké als Sam kan natuurlijk niet iedereen zijn, maar dit dellerige type lijkt wel erg misplaatst als rolmodel tegen racisme. Zeker als ze achter de schermen samen met een lepe producer een realityshow voorbereidt. En wat moeten we aan met de beschaafde Troy (Brandon P. Bell), die in de strijd om het studentenleiderschap verslagen is door Sam? Hij weet zich tegenover niemand een houding te geven, of de ander nu blank of gekleurd is. Het siert de filmer dat hij generalisatie en stereotypering aan de kaak stelt, maar je kunt niet van de kijker verlangen dat hij empathie voelt met labiele, oninvoelbare  filmpersonages, enkel en alleen omdat ze tot een minderheidsgroep behoren.

Door het tamme scenario en het ontbreken van werkelijk invoelbaar drama wordt Dear White People geen moment de maatschappelijke aanklacht die Do the Right Thing (1989) was. Het lijdt geen twijfel dat de maker deze klassieker van Spike Lee voor ogen heeft gehad. Uit interviews krijg ik de indruk dat Siemin te aardig is om een leidende rol te spelen in het actiegebeuren. We zullen zien. De Nederlandse release van de film in vijf(!) arthouse-zaaltjes met een keurige clientèle, stemt niet optimistisch.

--------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!
© 2015 Hans Knegtmans
powered by CJ2