Als er revolutionaire nieuwe ontwikkelingen ter sprake gebracht worden, gaat het vrijwel altijd over technische ontwikkelingen. De radio, de televisie. de computer, de dvd-recorder, de mobiele telefoon, de waterstofauto en noem ze maar op. De meeste van die uitvindingen dragen bij aan de mogelijkheden van de vrijetijdsbesteding en verder heb je er eigenlijk niet zoveel aan. Op het gebied van huishoudelijke apparatuur zit in de ontwikkeling duidelijk de klad. Na de magnetron is er eigenlijk niets meer bij gekomen en apparaten verbeteren is er ook niet bij. De stofzuiger is nog steeds het onmogelijke apparaat waarvan de slang steeds verstopt raakt en dat veel te veel lawaai maakt.

 

Revolutionaire ontwikkelingen hebben er wel plaats gevonden, gek genoeg vooral op het gebied van schoonmaakmiddelen. Mijn moeder, die een expert was op schoonmaakgebied, beschikte over twee soorten zeep, zachte zeep en blokken Sunlightzeep (‘zunligtseep’), waar alles mee gewassen werd, inclusief wijzelf, en over bleekwater voor het schrobben van de straat, spiritus en azijn voor de ramen en ammonia voor het houtwerk. Voor hardnekkige gevallen kon nog een beroep gedaan worden op soda. Behalve van spons en zeem voor het lappen werd er voor het soppen en afnemen gebruik gemaakt van ondergoed waar de sleet in was gekomen. Mijn moeders grootste trots was een eigen brouwsel van zeep, soda en bleekwater dat afdoende was voor de meest hardnekkige smerigheid.  Hier bleek geen vuil, van wat voor aard dan ook, tegen bestand, maar de verf had er ook danig onder te lijden. Het is niet te begrijpen dat dit gore mengsel nooit aanleiding is geweest voor explosies en dat mijn moeder, ondanks het inademen van de hieraan ontstijgende  chemische giffen, zo oud is geworden.

 

Het eerste wonder dat zich aandiende was, wat mij betreft, het duizend-dingen-doekje. Een vliesdun lapje van een kunstvezel, iets tussen papier en stof in, dat je per tien stuks aanschafte en zodra er gaten invielen weggooide. Erg hygiënische types wierpen het na één keer gebruikt te hebben al in het vuilnisvat, maar dat ging mij wat ver. Je kon het tenslotte heel gemakkelijk uitspoelen en het was zo weer droog, dus juist heel geschikt voor hergebruik. En wat een verschil met die oude, vale en gescheurde onderbroeken van mijn moeder! Bovendien deed het zijn naam eer aan. Je kon het aanrecht er mee afnemen of de tegels lappen, maar net zo makkelijk babybilletjes mee afdrogen of stof mee afnemen. Het wonder van het duizend-dingen-doekje is inmiddels geëvenaard door het magnetische stofdoekje, dat eigenlijk bij een vloerwisser hoort, maar ook heel goed zelfstandig gebruikt kan worden. Het is nog dunner dan het duizend-dingen-doekje en het wonder is dat het stof dat je ermee afneemt niet opdwarrelt en later weer neerdaalt, maar aan het doekje blijft kleven, dat je vervolgens met stof en al wegwerpt. Tel uit je winst!

 

Afgezien van deze hulpmiddelen heeft de ware revolutie natuurlijk plaatsgevonden op het gebied van de was- en reinigingsmiddelen. Dat begon met waspoeder die gemakkelijk oploste in water, waardoor je niet meer eindeloos met zo’n blok zeep hoefde staan kloppen. Naast waspoeder, waarvan je wasmachine lelijk verstopt kan raken, is er nu vloeibaar wasmiddel, dat nog veel makkelijker in gebruik is. Het aanbod aan wasmiddelen is gigantisch, maar de meeste komen uit dezelfde fabriek, dus ik laat me bij aanschaf voornamelijk leiden door de prijs. Inmiddels is er ook een niet geringe hoeveelheid reinigingsmiddelen op de markt. De eerste nieuwigheid was, denk ik, schuurpoeder in een bus, waarna er ook allerlei vloeibaars werd aangeboden voor het sop- en dweilwerk.

 

Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat sinds het manvolk min of meer gedwongen is een aandeel te nemen in onze huishoudelijke activiteiten er plotseling allerhande middelen geïntroduceerd zijn, die het schoonmaakleven aanzienlijk vergemakkelijken. Je spuit ze ergens op en je hoeft er alleen nog maar een doekje overheen te halen en soms is dat zelfs overbodig. Met een spuitje anti-vet lost alle kleverigheid in de keuken meteen op en met spray-and-go hoef je de badkamer nooit meer te lappen. Aangekoekte pannen hoef je niet meer te schoon te schuren, want die kun je eerst voorbehandelen met iets uit een spuitbus, hardnekkige kalkaanslag spray je gewoon weg en de vaatwasmachine loopt op alles-in-één- blokjes. Het gemak dient de mens, moeten die mannen gedacht hebben. Voor vrouwen was dat kennelijk minder belangrijk. Die hadden er nu eenmaal plezier in om op hun knieën met een borstel en een bus VIM de vloer te lijf te gaan. Voor die vloerellende schafte ik mij in Frankrijk wel eens een gruwelijk poeder aan. Eenmaal opgelost in water verspreidde dat dezelfde geur als dat dampende brouwsel van mijn moeder en het giste de emmer uit. Daar ben ik maar weer mee gestopt, want het risico op longaandoeningen leek me te groot. En de vloeibare allesreiniger van de WIBRA voldoet ook heel aardig.

 

Hoe pijnlijk was mijn ontdekking dat het duizend-dingen-doekje  opeens nergens meer te krijgen was. Eerst greep ik mis bij de HEMA, maar dat kon eventueel nog toegeschreven worden aan het feit dat de schappen niet bijgevuld waren. Bij de firma Blokker ving ik echter ook bot en bij een tweede bezoek aan de HEMA waren de doekjes nog steeds nergens te bekennen. Ook Albert Heijn gaf niet thuis. Ik moest mij behelpen met die vieze sponsachtige lapjes, die veel te dik zijn en altijd stinken of met veel te grote doeken van een of ander microweefsel, die wel lang meegaan, maar die je steeds moet wassen en te drogen hangen. Een vies doekje op het aanrecht is het behoud van je gezondheid, want het trekt bacteriën aan, inclusief de levensbedreigende, maar het is een smerig gezicht. Die microvezeldoeken zijn echter veel te duur om na eenmalig gebruik weg te doen. Een bruikbaar alternatief heb ik nog niet gevonden en ik voel me lelijk onthand. Ik wil mijn duizend-dingen-doekjes terug en wel onmiddellijk.