archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 2
Jaargang 12
30 oktober 2014
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Ouwemannenmuziek Henk Klaren

1202VG OuwemannenmuziekErgens in 1998 mopperden Bobby Bare en Shel Silverstein dat er eigenlijk helemaal geen liedjes waren over ouder worden. Dat gesprek leidde uiteindelijk tot het fantastische album Old Dogs. Ik schreef daar eerder over (Jrg. 3 nr. 8).

Of Bobby en wijlen Shel in die tijd gelijk hadden met hun gemopper weet ik niet precies. Je zou kunnen denken dat er toen nog niet zo veel oudere pop- en rockmuzikanten waren. Zo oud is de kunstvorm tenslotte nog niet. Maar ik denk niet dat die verklaring klopt. Oude country- en bluesmuzikanten waren er toen al genoeg. En Old Dogs wás een country-album.
Maar, hoe we het ook wenden of keren: áls muzikanten, in de verschillende muziekstijlen die vroeger werden aangeduid met ‘lichte muziek’, de leeftijd van 27 jaar hebben weten te passeren dan kunnen ze ook op hogere leeftijd schitterende muziek maken. En de thema’s: ouder worden, oud zijn en de dood komen bepaald veel voor.

Onlangs kocht ik de laatste CD van Leonard Cohen: Popular Problems. In het eerste nummer, Slow, beweert hij wel, dat hij altijd van ‘langzaam’ heeft gehouden en dat dat niet komt doordat hij oud of dood is, maar daar kunnen wij vraagtekens bij zetten. Het is een fraai, sfeervol album. De meeste muziek lijkt geschreven te zijn door ene Patrick Leonard, die onder meer veel met Madonna heeft gewerkt. Niet alle nummers zijn even geweldig. In Did I ever Love You zit een – wat mij betreft – vervelend stukje drumcomputer.
En natuurlijk kan Cohen nog steeds niet zingen. Geeft niks, zijn diepe stem heeft een prettige klankkleur en, zoals de laatste jaren gebruikelijk bij LC, zorgen achtergrondzangeressen – en die kunnen wél zingen – voor een fraai contrast. Twenty feet from stardom zijn dat Charlean Carmon, Dana Glover en Donna Delory.

Ongeveer tezelfdertijd verwierf ik de laatste van Kris Kristofferson: Feeling Mortal. Die windt er dus al helemaal geen doekjes om; 78 is hij inmiddels. De vorige twee albums had ik al. Vooral This old Road vond ik geweldig (Jrg. 3 nr. 13). De opvolger vond ik wat minder, of in elk geval: wat meer van hetzelfde. En dan denk je allicht: laat de dáárop volgende maar zitten, maar dat zou een vergissing zijn. Feeling Mortal is een prima plaat.
Natuurlijk kan ook Kristofferson nog steeds niet zingen en hij gebruikt niet eens achtergrondzang om dat te compenseren of zoiets. Hij ploegt gewoon door vanuit zijn voetzolen en het klinkt mij prettig in de oren. Hij begint met het titelnummer en eindigt met Ramblin’ Jack (he’s got a face like a tumbled down shack), een soort ode aan zijn vriend Ramblin’ Jack Elliott. In dat nummer komen steeds meer stukjes uit Kris’ hit: Me and Bobby McGee terug, op de mondharmonica. Het nummer stopt abrupt na de zin (tevens de openingszin) I’ve got a friend named Ramblin’Jack. In mijn wisselaar heb ik daar achteraan het album Me and Bobby McGee van Ramblin’ Jack Elliott geplaatst. Direct na het abrupte einde van de laatste track van Kristofferson komt dan Jack Elliott met het titelnummer van zijn album. Ik vind dat mooi.

Bij twee van die ouwe helden in de CD-speler heb ik het laatste, postuum uitgebrachte, album van Johnny Cash erbij gedaan. Dat leek me een leuk rijtje ouwemannenmuziek. Ain’t no Grave (to hold my body down) past bijvoorbeeld ook wel in het thema van dit stukje. Niks nieuws natuurlijk, zie (Jrg. 7 nr. 10), maar een paar dagen muziek van drie van de ouwe mannen, plús Ramblin’ Jack natuurlijk, konden mij bijzonder bekoren.

Leonard Cohen - Slow

Kris Kristofferson - Ramblin' Jack
Ramblin' Jack Elliott - Me and Bobby McGee
Johnny Cash - Ain't no Grave

---------------------------------------
Het plaatje is van Elène Klaren
----------------------------------------------------
Door uw bestellingen bij bolcom te doen via de banner rechts steunt u De Leunstoel.


© 2014 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Ouwemannenmuziek Henk Klaren
1202VG OuwemannenmuziekErgens in 1998 mopperden Bobby Bare en Shel Silverstein dat er eigenlijk helemaal geen liedjes waren over ouder worden. Dat gesprek leidde uiteindelijk tot het fantastische album Old Dogs. Ik schreef daar eerder over (Jrg. 3 nr. 8).

Of Bobby en wijlen Shel in die tijd gelijk hadden met hun gemopper weet ik niet precies. Je zou kunnen denken dat er toen nog niet zo veel oudere pop- en rockmuzikanten waren. Zo oud is de kunstvorm tenslotte nog niet. Maar ik denk niet dat die verklaring klopt. Oude country- en bluesmuzikanten waren er toen al genoeg. En Old Dogs wás een country-album.
Maar, hoe we het ook wenden of keren: áls muzikanten, in de verschillende muziekstijlen die vroeger werden aangeduid met ‘lichte muziek’, de leeftijd van 27 jaar hebben weten te passeren dan kunnen ze ook op hogere leeftijd schitterende muziek maken. En de thema’s: ouder worden, oud zijn en de dood komen bepaald veel voor.

Onlangs kocht ik de laatste CD van Leonard Cohen: Popular Problems. In het eerste nummer, Slow, beweert hij wel, dat hij altijd van ‘langzaam’ heeft gehouden en dat dat niet komt doordat hij oud of dood is, maar daar kunnen wij vraagtekens bij zetten. Het is een fraai, sfeervol album. De meeste muziek lijkt geschreven te zijn door ene Patrick Leonard, die onder meer veel met Madonna heeft gewerkt. Niet alle nummers zijn even geweldig. In Did I ever Love You zit een – wat mij betreft – vervelend stukje drumcomputer.
En natuurlijk kan Cohen nog steeds niet zingen. Geeft niks, zijn diepe stem heeft een prettige klankkleur en, zoals de laatste jaren gebruikelijk bij LC, zorgen achtergrondzangeressen – en die kunnen wél zingen – voor een fraai contrast. Twenty feet from stardom zijn dat Charlean Carmon, Dana Glover en Donna Delory.

Ongeveer tezelfdertijd verwierf ik de laatste van Kris Kristofferson: Feeling Mortal. Die windt er dus al helemaal geen doekjes om; 78 is hij inmiddels. De vorige twee albums had ik al. Vooral This old Road vond ik geweldig (Jrg. 3 nr. 13). De opvolger vond ik wat minder, of in elk geval: wat meer van hetzelfde. En dan denk je allicht: laat de dáárop volgende maar zitten, maar dat zou een vergissing zijn. Feeling Mortal is een prima plaat.
Natuurlijk kan ook Kristofferson nog steeds niet zingen en hij gebruikt niet eens achtergrondzang om dat te compenseren of zoiets. Hij ploegt gewoon door vanuit zijn voetzolen en het klinkt mij prettig in de oren. Hij begint met het titelnummer en eindigt met Ramblin’ Jack (he’s got a face like a tumbled down shack), een soort ode aan zijn vriend Ramblin’ Jack Elliott. In dat nummer komen steeds meer stukjes uit Kris’ hit: Me and Bobby McGee terug, op de mondharmonica. Het nummer stopt abrupt na de zin (tevens de openingszin) I’ve got a friend named Ramblin’Jack. In mijn wisselaar heb ik daar achteraan het album Me and Bobby McGee van Ramblin’ Jack Elliott geplaatst. Direct na het abrupte einde van de laatste track van Kristofferson komt dan Jack Elliott met het titelnummer van zijn album. Ik vind dat mooi.

Bij twee van die ouwe helden in de CD-speler heb ik het laatste, postuum uitgebrachte, album van Johnny Cash erbij gedaan. Dat leek me een leuk rijtje ouwemannenmuziek. Ain’t no Grave (to hold my body down) past bijvoorbeeld ook wel in het thema van dit stukje. Niks nieuws natuurlijk, zie (Jrg. 7 nr. 10), maar een paar dagen muziek van drie van de ouwe mannen, plús Ramblin’ Jack natuurlijk, konden mij bijzonder bekoren.

Leonard Cohen - Slow

Kris Kristofferson - Ramblin' Jack
Ramblin' Jack Elliott - Me and Bobby McGee
Johnny Cash - Ain't no Grave

---------------------------------------
Het plaatje is van Elène Klaren
----------------------------------------------------
Door uw bestellingen bij bolcom te doen via de banner rechts steunt u De Leunstoel.
© 2014 Henk Klaren
powered by CJ2