archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
Nummer 1 Jaargang 12 16 oktober 2014 |
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Beschouwingen > Brief uit ... | ||||
Zambia, Malawi en Mozambique | Eelkje Colmjon | |||
Je moet er wat voor overhebben om vanuit Zambia via Malawi naar Mozambique Eiland te reizen. We gingen per bus, trein, fiets en motor. We laadden onszelf in laadbakken, wachtten uren op busstations, hadden heibel bij de grens en mochten bijna Mozambique niet in. Afrika is een groot avontuur! Onze reis begon in Zambia. Jawel, we gingen op safari! We begroetten groepen olifanten, luierende nijlpaarden, talloze impala's en elegante giraffen. Drie Poolse vogelaars gingen uit hun dak toen ze de Zuidelijke Gewone Bijen-eter hadden gespot. Een Brits meisje liet haar telefoon vallen, net toen we tussen de leeuwen stonden. De chauffeur waagde uiteindelijk zijn leven. De avondsafari was spectaculairder dan gehoopt. Een groep leeuwinnen omsingelde een kudde buffels. Normaal is het voor ons een moment om weg te zappen, maar dat is lastig als je er bovenop zit ... . Het openbaar vervoer in Zambia en omstreken is nogal beroerd geregeld. We hadden het luxe, doch geniale, idee opgevat een taxi te boeken die ons naar het Meer van Malawi zou brengen. Eenmaal bij de grens zei de chauffeur dat hij zijn paspoort vergeten was. Toen we hadden voorgesteld langs zijn huis te rijden, riep hij: ‘Mijn paspoort is gister verlopen!’ Afijn, ondanks ons slimme tijdbesparende plan stonden we eenzaam aan de grens, omsingeld door opdringerige geldwisselaars. We propten ons in een Malawische minibus zonder de hoop die dag nog het meer te kunnen zien. Veel landen zijn er een stuk beter aan toe dan Malawi. Op een enkeling na loopt iedereen in kleren uit de Zak van Max. Veel voetbalfans dus hier en opvallend veel mensen zijn in New York geweest. Het vervoer in Malawi is nog beroerder geregeld dan in Zambia. Een 11-persoons minibus vertrekt pas als er minimaal 22 man aan boord is en er werd iets te vaak om ons geruzied op de busstations. Over de laatste 150 km naar het meer deden we slechts 9 uur! We bereikten een van de meest toeristische plaatsen van het land, wat een slaperig dorpje bleek te zijn. Een prima plek om op te laden voor de reis naar Mozambique Eiland, die vier dagen zou duren. Het was nog even de vraag of we Mozambique in zouden komen dankzij een hork van een douanebeambte die ons eerst geen visum wilde geven en daarna de hoofdprijs vroeg (‘Waarom zijn jullie hier?! WAAROM!’). Een hartelijk welkom! Dankzij de Portugezen is Mozambique Eiland gezegend met prachtige koloniale bouwsels. We genieten mateloos van de Portugees-Afrikaanse sfeer. Daarom wilden we naar Mozambique, daarom! Het reizen in Mozambique en omstreken vergt tijd, geduld en kent vele ongemakken. Maar we hebben ook het gevoel echt op vakantie te zijn. Op Mozambique Eiland struinden we door de sfeervolle straten en liepen we mee met muzikale optochten van politieke partijen. De winnaar van de komende verkiezingen is al bekend. Wegens geen serieuze tegenkandidaat zal de regeringspartij wederom de president gaan leveren. Desalniettemin pompt de partij vele miljoenen in de marketing. In elk gehucht loopt men met T-shirts, rokken, vlaggen en petjes met de bolle beeltenis van de forse toekomstige president. Op het eiland Ibo deden we dat struinen nog eens dunnetjes over. Ook dit eiland is een plek waar de Portugezen hun sporen hebben achtergelaten in de vorm van prachtige koloniale huizen, waarvan de meesten hevig in verval zijn. Waar de zeevaarders een paar honderd jaar geleden deze bouwwerken stichtten, bouwen de Mozambikanen vandaag de dag eenvoudige huisjes van modder, steen en golfplaten. En hun bagage dragen ze op hun hoofd: emmers water, zakken cement, een schaal tomaten ... . Een vrouw met een tas vol boodschappen op haar hoofd maakte een flinke schuiver. Ze landde op haar achterwerk en gek genoeg viel de boodschappentas niet van haar hoofd. Vanaf Ibo wandelden we tijdens het laagtij door de mangroven naar een ander eilandje, waar de palmen en kindertjes ons tegemoet wuifden. En we maakten samen met de andere drie toeristen op het eiland een boottrip. We zagen dolfijnen, spoelden aan op een door turquoise water omgeven zandbank en snorkelden op ruwe zee waarbij Alet vocht tegen de stroming en ik mijn hoofd stootte tegen een scheepswrak. Vakantie dus! Onze laatste reis over de Afrikaanse weg bedroeg maar 130 kilometer. We voeren naar het vasteland, wachtten daar anderhalf uur en vervolgens zaten we zeven uur lang in de laadbak van een wagen. Afrikanen kunnen dingen die voor ons onhaalbaar lijken: vele kilo's op hun hoofd dragen en zeven uur doen over een afstand van 130 kilometer. We deelden de laadbak met zo'n twintig anderen, en een grote vis. Als de wagen stilstond kreeg de geur van vers bedorven vis de kans zich te verspreiden en kwamen alle vliegen uit de buurt op de wagen af. Dat is reizen in Afrika. Het is nooit saai. Nooit efficiënt. En altijd onderwerp van verhalen. Groetjes, Eelk & Alet -------------------------------------------------- De foto's zijn natuurlijk van de schrijfster, EELK.nl jouw fotograaf Telefoon: 06-42705996 fotografie@eelk.nl Website: www.EELK.nl |
||||
© 2014 Eelkje Colmjon | ||||
powered by CJ2 |