archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 20
Jaargang 11
25 september 2014
Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept delen printen terug
Schrijvers die drinken Katharina Kouwenhoven

1120VG DrankDe Engelse schrijfster en critica Olivia Laing, afkomstig uit een alcoholisch gezin, ondernam een reis door de Verenigde Staten in de voetsporen van zes beroemde Amerikaanse schrijvers: F. Scott Fitzgerald, Ernest Hemingway, Tennessee Williams, John Berryman, John Cheever en Raymond Carver; om na te gaan waarom mensen drinken en wat het met hen doet, en speciaal waarom schrijvers drinken en wat het effect hiervan is op de literatuur*.

Dat schrijvers drinken is algemeen bekend: vier van de zes Amerikaanse schrijvers die de Nobelprijs voor literatuur wonnen waren alcoholist. De helft van de schrijvende alcoholisten pleegde bovendien zelfmoord.
Het is niet gezegd dat alleen goede schrijvers drinken en dat ze het allemaal doen. En het is ook niet gezegd dat alleen schrijvers drinken. Het komt in alle beroepsgroepen voor. Maar schrijvers en alcohol is voor velen een bewijs van het idee dat creativiteit zijn tol eist in een of andere vorm van gekte of stoornis. Met andere woorden, dat ernstige mentale problemen bij mensen met een creatief beroep veel vaker voorkomen dan bij andere beroepsgroepen. Voor dit idee blijkt geen enkele grond.

Kijken naar schrijvers om na te gaan waarom mensen drinken heeft de schrijfster vooral gedaan omdat schrijvers vaak schreven over (hun) alcoholisme, in ieder geval in hun persoonlijke getuigenissen. Het is daarom een beetje vreemd om ook nog allerlei plekken te bezoeken waar de alcohol misbruikende schrijvers ooit bivakkeerden. Wat leert dat over het hoe en waarom van alcoholmisbruik? Niets. Je moet de schrijvers lezen en niet eens zozeer hun fictie, waar vaak wel veel in gedronken wordt, maar zelden wordt ingegaan op de aanleiding hiervoor, de oorzaak ervan of de vreselijke gevolgen. Meer informatie bevatten (soms) hun brieven, dagboeken of autobiografische aantekeningen.

Wat de schrijvers zelf te vertellen hebben over hun alcoholprobleem, daarvan is de vraag hoe betrouwbaar dat is. Alcoholisten zijn nu eenmaal notoire leugenaars en ontkenners. De titel van het boek is daar een voorbeeld van, een citaat uit Cat on a Hot Tin Roof van Tennessee Williams, waarmee eufemistisch een tripje naar de drankkast wordt aangeduid.

Wat levert dit nu op?
Aan de hand van de plaatsen die de schrijfster bezoekt geeft ze vooral biografische schetsen van de schrijvers, die gerelateerd zijn aan hun alcoholgebruik. Dat zijn niet meer dan anecdotes. Over waarom zij drinken worden we niet veel wijzer en al helemaal niet waarom ze blijven drinken en wat de invloed is op hun werk. Een dominante moeder en een zwakke vader kunnen het niet zijn, want er zijn talloze mensen die daar door geplaagd worden die niet aan de drank geraken.
Ook wordt niet duidelijk hoe dat voortdurend onder invloed zijn de kwaliteit van hun werk beïnvloedde. Als je in de lorum bent kun je niet schrijven, kun je helemaal niks, want je kritisch vermogen is totaal vertroebeld. Dus moesten ze schrijven in die paar uurtjes dat ze nuchter waren (al of niet met een gruwelijke kater). En dat deden ze. Het is een wonder dat ze nog zoveel produceerden.

Het waren goede schrijvers, niet dankzij de alcohol, maar ondanks de alcohol.
Voor hun alcoholisme gelden dezelfde oorzaken als voor het alcoholisme van anderen, een combinatie van erfelijke en sociale factoren. Heb je een alcoholische vader en/of moeder, blijf dan verre van de fles. Om alcoholist te worden moet je namelijk ooit begonnen zijn met drinken.

Moeten we het boek van Olivia Laing lezen?  Als je oppervlakkig geinteresseerd bent in genoemde schrijvers is het een prettig boek om te lezen. Je komt wel iets over ze te weten. Over alcoholisme leer je in dit boek niets en zeker niet over de relatie tussen alcoholisme en literatuur. Voor alcoholisme heb je meer aan The Lost Weekend van Charles Jackson.

*Olivia Laing (2013). The Trip to Echo Spring. New York, Picador.

---------------------------------------------------
Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven

----------------------------------------------------------
Door bestellingen te doen bij bol.com via de banner rechts steunt u De Leunstoel!


© 2014 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "De wereldliteratuur roept" -
Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept
Schrijvers die drinken Katharina Kouwenhoven
1120VG DrankDe Engelse schrijfster en critica Olivia Laing, afkomstig uit een alcoholisch gezin, ondernam een reis door de Verenigde Staten in de voetsporen van zes beroemde Amerikaanse schrijvers: F. Scott Fitzgerald, Ernest Hemingway, Tennessee Williams, John Berryman, John Cheever en Raymond Carver; om na te gaan waarom mensen drinken en wat het met hen doet, en speciaal waarom schrijvers drinken en wat het effect hiervan is op de literatuur*.

Dat schrijvers drinken is algemeen bekend: vier van de zes Amerikaanse schrijvers die de Nobelprijs voor literatuur wonnen waren alcoholist. De helft van de schrijvende alcoholisten pleegde bovendien zelfmoord.
Het is niet gezegd dat alleen goede schrijvers drinken en dat ze het allemaal doen. En het is ook niet gezegd dat alleen schrijvers drinken. Het komt in alle beroepsgroepen voor. Maar schrijvers en alcohol is voor velen een bewijs van het idee dat creativiteit zijn tol eist in een of andere vorm van gekte of stoornis. Met andere woorden, dat ernstige mentale problemen bij mensen met een creatief beroep veel vaker voorkomen dan bij andere beroepsgroepen. Voor dit idee blijkt geen enkele grond.

Kijken naar schrijvers om na te gaan waarom mensen drinken heeft de schrijfster vooral gedaan omdat schrijvers vaak schreven over (hun) alcoholisme, in ieder geval in hun persoonlijke getuigenissen. Het is daarom een beetje vreemd om ook nog allerlei plekken te bezoeken waar de alcohol misbruikende schrijvers ooit bivakkeerden. Wat leert dat over het hoe en waarom van alcoholmisbruik? Niets. Je moet de schrijvers lezen en niet eens zozeer hun fictie, waar vaak wel veel in gedronken wordt, maar zelden wordt ingegaan op de aanleiding hiervoor, de oorzaak ervan of de vreselijke gevolgen. Meer informatie bevatten (soms) hun brieven, dagboeken of autobiografische aantekeningen.

Wat de schrijvers zelf te vertellen hebben over hun alcoholprobleem, daarvan is de vraag hoe betrouwbaar dat is. Alcoholisten zijn nu eenmaal notoire leugenaars en ontkenners. De titel van het boek is daar een voorbeeld van, een citaat uit Cat on a Hot Tin Roof van Tennessee Williams, waarmee eufemistisch een tripje naar de drankkast wordt aangeduid.

Wat levert dit nu op?
Aan de hand van de plaatsen die de schrijfster bezoekt geeft ze vooral biografische schetsen van de schrijvers, die gerelateerd zijn aan hun alcoholgebruik. Dat zijn niet meer dan anecdotes. Over waarom zij drinken worden we niet veel wijzer en al helemaal niet waarom ze blijven drinken en wat de invloed is op hun werk. Een dominante moeder en een zwakke vader kunnen het niet zijn, want er zijn talloze mensen die daar door geplaagd worden die niet aan de drank geraken.
Ook wordt niet duidelijk hoe dat voortdurend onder invloed zijn de kwaliteit van hun werk beïnvloedde. Als je in de lorum bent kun je niet schrijven, kun je helemaal niks, want je kritisch vermogen is totaal vertroebeld. Dus moesten ze schrijven in die paar uurtjes dat ze nuchter waren (al of niet met een gruwelijke kater). En dat deden ze. Het is een wonder dat ze nog zoveel produceerden.

Het waren goede schrijvers, niet dankzij de alcohol, maar ondanks de alcohol.
Voor hun alcoholisme gelden dezelfde oorzaken als voor het alcoholisme van anderen, een combinatie van erfelijke en sociale factoren. Heb je een alcoholische vader en/of moeder, blijf dan verre van de fles. Om alcoholist te worden moet je namelijk ooit begonnen zijn met drinken.

Moeten we het boek van Olivia Laing lezen?  Als je oppervlakkig geinteresseerd bent in genoemde schrijvers is het een prettig boek om te lezen. Je komt wel iets over ze te weten. Over alcoholisme leer je in dit boek niets en zeker niet over de relatie tussen alcoholisme en literatuur. Voor alcoholisme heb je meer aan The Lost Weekend van Charles Jackson.

*Olivia Laing (2013). The Trip to Echo Spring. New York, Picador.

---------------------------------------------------
Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven

----------------------------------------------------------
Door bestellingen te doen bij bol.com via de banner rechts steunt u De Leunstoel!
© 2014 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2