archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 20
Jaargang 11
25 september 2014
Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Ceylan beheerst ook de praatfilm Hans Knegtmans

1120VG Winters1In een interview in het Franse filmblad Positif bekent regisseur Nuri Bilge Ceylan dat de exorbitante lengte van zijn nieuwe film Winter Sleep (196 minuten) niet echt als een verrassing kwam. Toen het script klaar was bleek het 163 pagina’s te tellen, tegenover 96 voor zijn vorige film Once Upon a Time in Anatolia. Geen probleem, vond hij. Er was geen studiobaas die over zijn schouder meekeek of de film de gewenste duur van 100 tot 110 minuten niet oversteeg.

Ik moet bekennen dat ik me op voorhand zelden verheug op een bioscoopfilm die beduidend langer duurt dan twee uur. Grote kans dat de regisseur aan zelfoverschatting leed. Maar Ceylan behoort tot de filmische buitencategorie en hem gaf ik graag het voordeel van de twijfel.

Net als zijn voorganger speelt de film zich af op het platteland van Anatolië. In een dorpje van niks, waar armoede heerst en de huizen kaal en tochtig zijn. De belangrijkste notabele is Aydin (Haluk Bilginer). Nu hij zijn carrière als acteur heeft afgesloten, houdt hij zich onledig met de leiding van een hotel en de verhuur van een paar armetierige huisjes. Dat kost maar weinig tijd, zodat hij alle tijd heeft om te werken aan zijn column in het lokale krantje ‘Stemmen van de steppe’. Zijn eigenlijke doel is een boek te schrijven over de geschiedenis van het Turkse theater, maar dat wil nog niet echt van de grond komen.

Aanvankelijk wekt Aydin de indruk van een welwillende, enigszins wereldvreemde potentaat. Wanneer hij met zijn voorman een paar klusjes in de buurt afhandelt gooit een klein jongetje een steen tegen het zijraam van de auto. Niemand is gewond en ze leveren het kereltje af bij zijn vader. Uit het twistgesprek dat zich ontspint tussen de heetgebakerde man en de voorman, die rustig probeert te blijven, begrijpen we dat de familie vanwege een huurachterstand met uitzetting wordt bedreigd. Misschien is Aydin –die het incident schijnbaar onaangedaan gadeslaat – toch niet zo aardig als we tot nog toe hebben aangenomen.

Dit wordt1120VG Winters2 bevestigd door hoe zijn huisgenoten hem bejegenen en zijn reacties daarop. Zijn gescheiden en sindsdien  inwonende zuster Necla (Demet Acba) hekelt zijn zelfingenomen, dilettantische column. Zou hij het meedenken over maatschappelijke kwesties niet beter overlaten aan mensen die verstand hebben van het onderwerp?

Nog heftiger zijn de aanvaringen met zijn veel jongere, beeldschone echtgenote Nihal (Melida Sözen). Deze zet zich recentelijk in voor liefdadigheidswerk en maakt de denkfout haar man om een financiële bijdrage voor hun laatste project te vragen. De kijker krijgt een aanval van plaatsvervangende schaamte bij het volgen van de discussie. Alsof een niet bijster slimme oom zijn pientere, maar nog jonge en naïeve, nichtje de les leest. Al verschilt het echtelijke conflict van dat in het beruchte Who’s afraid of Virgina Woolf?, de toenemende uitputting van de toeschouwer is er niet minder om.

Vergeleken met zijn eerdere werk is Winter Sleep onmiskenbaar een praatfilm geworden. Gelukkig toont Ceylans vaste cameraman Gökhan Tiryaki zich bij het filmen van de binnenskamerse gesprekken even creatief en competent als in de schitterende buitenopnamen van het vrieskoude Anatolië. Gegeven de bedachtzame filmstijl van de regisseur kun je bezwaarlijk beweren dat de 196 minuten omvliegen. Maar de ‘gevoelsduur’ is een stuk korter.

De jury in Cannes had zich ook niet verveeld en kende de regisseur de Gouden Palm toe.

---------------------------------------------------------
Door bestellingen te doen bij bol.com via de banner rechts steunt u De Leunstoel!

----------------------------------------
Abonneert u op de Nieuwsbrief.
Ga naar: www.deleunstoel.nl/nieuwsbrief.php

© 2014 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Ceylan beheerst ook de praatfilm Hans Knegtmans
1120VG Winters1In een interview in het Franse filmblad Positif bekent regisseur Nuri Bilge Ceylan dat de exorbitante lengte van zijn nieuwe film Winter Sleep (196 minuten) niet echt als een verrassing kwam. Toen het script klaar was bleek het 163 pagina’s te tellen, tegenover 96 voor zijn vorige film Once Upon a Time in Anatolia. Geen probleem, vond hij. Er was geen studiobaas die over zijn schouder meekeek of de film de gewenste duur van 100 tot 110 minuten niet oversteeg.

Ik moet bekennen dat ik me op voorhand zelden verheug op een bioscoopfilm die beduidend langer duurt dan twee uur. Grote kans dat de regisseur aan zelfoverschatting leed. Maar Ceylan behoort tot de filmische buitencategorie en hem gaf ik graag het voordeel van de twijfel.

Net als zijn voorganger speelt de film zich af op het platteland van Anatolië. In een dorpje van niks, waar armoede heerst en de huizen kaal en tochtig zijn. De belangrijkste notabele is Aydin (Haluk Bilginer). Nu hij zijn carrière als acteur heeft afgesloten, houdt hij zich onledig met de leiding van een hotel en de verhuur van een paar armetierige huisjes. Dat kost maar weinig tijd, zodat hij alle tijd heeft om te werken aan zijn column in het lokale krantje ‘Stemmen van de steppe’. Zijn eigenlijke doel is een boek te schrijven over de geschiedenis van het Turkse theater, maar dat wil nog niet echt van de grond komen.

Aanvankelijk wekt Aydin de indruk van een welwillende, enigszins wereldvreemde potentaat. Wanneer hij met zijn voorman een paar klusjes in de buurt afhandelt gooit een klein jongetje een steen tegen het zijraam van de auto. Niemand is gewond en ze leveren het kereltje af bij zijn vader. Uit het twistgesprek dat zich ontspint tussen de heetgebakerde man en de voorman, die rustig probeert te blijven, begrijpen we dat de familie vanwege een huurachterstand met uitzetting wordt bedreigd. Misschien is Aydin –die het incident schijnbaar onaangedaan gadeslaat – toch niet zo aardig als we tot nog toe hebben aangenomen.

Dit wordt1120VG Winters2 bevestigd door hoe zijn huisgenoten hem bejegenen en zijn reacties daarop. Zijn gescheiden en sindsdien  inwonende zuster Necla (Demet Acba) hekelt zijn zelfingenomen, dilettantische column. Zou hij het meedenken over maatschappelijke kwesties niet beter overlaten aan mensen die verstand hebben van het onderwerp?

Nog heftiger zijn de aanvaringen met zijn veel jongere, beeldschone echtgenote Nihal (Melida Sözen). Deze zet zich recentelijk in voor liefdadigheidswerk en maakt de denkfout haar man om een financiële bijdrage voor hun laatste project te vragen. De kijker krijgt een aanval van plaatsvervangende schaamte bij het volgen van de discussie. Alsof een niet bijster slimme oom zijn pientere, maar nog jonge en naïeve, nichtje de les leest. Al verschilt het echtelijke conflict van dat in het beruchte Who’s afraid of Virgina Woolf?, de toenemende uitputting van de toeschouwer is er niet minder om.

Vergeleken met zijn eerdere werk is Winter Sleep onmiskenbaar een praatfilm geworden. Gelukkig toont Ceylans vaste cameraman Gökhan Tiryaki zich bij het filmen van de binnenskamerse gesprekken even creatief en competent als in de schitterende buitenopnamen van het vrieskoude Anatolië. Gegeven de bedachtzame filmstijl van de regisseur kun je bezwaarlijk beweren dat de 196 minuten omvliegen. Maar de ‘gevoelsduur’ is een stuk korter.

De jury in Cannes had zich ook niet verveeld en kende de regisseur de Gouden Palm toe.

---------------------------------------------------------
Door bestellingen te doen bij bol.com via de banner rechts steunt u De Leunstoel!

----------------------------------------
Abonneert u op de Nieuwsbrief.
Ga naar: www.deleunstoel.nl/nieuwsbrief.php
© 2014 Hans Knegtmans
powered by CJ2