archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
Nummer 17 Jaargang 11 10 juli 2014 |
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Naar de film | ||||
Liefdesgeluk ondanks kanker | Hans Knegtmans | |||
Let op: dit stukje bevat meer spoilers dan ik normaal prijsgeef. U moet het zelf weten. The Fault in Our Stars leek me op voorhand interessant genoeg voor een bezoekje. Ten eerste was de pers overwegend positief en beloofde zij mij een volwassen drama in plaats van een ordinaire tearjerker. Ook het gegeven dat niet slechts één maar beide hoofdpersonen door een dodelijke ziekte werden getroffen, leek me interessant, omdat dit een ongelijkwaardige relatie tussen zielenpoot en verzorger in de weg lijkt te staan. Dat tweede klopt. Maar na een veelbelovende start blijkt The Fault in Our Stars nauwelijks minder manipulatief te zijn dan zijn vele voorgangers. Voor wie het verhaal van deze boekverfilming niet kent: de zestienjarige Hazel (Shailene Woodley) lijdt aan schildklierkanker. Deze heeft inmiddels ook haar longen aangetast, zodat ze een ademding op haar neus heeft en een zuurstoftankje met zich mee moet slepen. Haar overbezorgde moeder (Laura Dern) stuurt haar naar een zelfhulpgroep, niet beseffend dat zij zelf een stuk depressiever is dan de zieke. Daar ontmoet Hazel de stoere, naar buiten gerichte Augustus (Ansel Elgort), een voormalige sterbasketballer. Diens botkanker lijkt onder controle te zijn, zij het dat hij het na een amputatie met een kunstbeen moet stellen. Augustus staat al snel in vuur en vlam voor deze interessante meid: ontwikkeld, intelligent en mooi ook nog, op een nette, niet uitdagende manier. Hazel van haar kant heeft wat tijd nodig om de kat uit de boom te kijken. Zij vindt dat ze zich in haar levensfase geen onverantwoordelijke keuzes kan permitteren. Begrijpelijkerwijs vermoedt ze in hem een vrouwenversierder, tot hij haar fijntjes zijn kunstbeen toont, dat hem tot nog toe tot maagdelijkheid heeft veroordeeld. Augustus is buitengewoon onder de indruk van Laura’s favoriete boek ‘An Imperial Affliction’, over jawel, een terminaal ziek meisje. Vreemd genoeg eindigt het boek midden in een zin, zodat de lezer maar moet raden hoe het afloopt. In een impuls besluit het tweetal naar Amsterdam te reizen, de tegenwoordige woonplaats van de schrijver Peter van Houten (Willem Dafoe, met dezelfde rotkop als altijd). Die kan vast wel uitleggen hoe het verder gaat. Hazels moeder gaat mee om een oogje in het zeil te houden. (We hadden het kunnen weten.) Regisseur Josh Boone laat geen middel onbenut om ons de obligate sfeerbeelden van de hoofdstad te tonen. Een wandeling onder het Rijksmuseum door, rondvaart door de grachten, een ritje in de tram door de Leidsestraat. En niet te vergeten een luxueus verblijf in Americain (dat hier een andere naam heeft). Kunnen de jongelui dat wel bekostigen? Geen zorg. Hun ouders verdienen geld als water. Bovendien betaalt Peter van Houten in hoogsteigen persoon hun feestelijke maaltijd in een exclusief restaurant. Het stel doet alsof dit arrangement voor hen dagelijkse kost is (dat zou ik ook doen), maar intussen genieten ze met volle teugen van de VIP-ontvangst. Des te akeliger is de ontvangst die hun ten deel valt in het appartement van de schrijver. Die is ondanks het vroege uur onmiskenbaar in de lorum en heeft ook nog een kwade dronk. Hij overstelpt onze helden met ruwe grappen en beledigingen en schiet extra uit zijn slof als ze hem vragen naar het raadsel van de onaffe zin. Het is godverdomme maar een boek, ja? Kunnen ze hem niet met rust laten? Zijn assistente is diep geschokt. Hoe kan ze dit goed maken? Een bezoek aan het Anne Frank-huis misschien? (Natuurlijk ontgaat de symboliek u niet. Anne Frank, een andere verdoemde, al had ze dan geen kanker. Jong gestorven, maar tot het allerlaatste moment volledig bereid het leven te omarmen.) Van de weeromstuit staat Hazel erop alle trappen op te klauteren tot in de nok van het pand, met zuurstoftank en al. Als een wielertoerist die de Mont Ventoux beklimt en liever een hartststilstand riskeert dan even voet aan de grond te zetten. Eenmaal boven verliest het stel alle decorum uit het oog en geeft het zich over aan de ultieme tongzoen. De andere bezoekers die erin geslaagd zijn de zolderverdieping te bereiken, begroeten de intieme handeling met een klaterend applaus. (Alsof aan het begin van de film de voice-over van Hazel ons niet beloofd heeft dat we ‘de waarheid’ te zien zullen krijgen, in plaats van een geromantiseerde nepwerkelijkheid.) Nu de regisseur eenmaal toegeeft aan de wereld volgens de boeketreeks is het hek van de dam. Eerst nog hun eerste seksnacht (een doorslaand succes). Daarna onthult Augustus tijdens een ochtendwandeling de vernietigende uitslag van een recente MRI-scan, die impliceert dat hij als eerste er tussenuit zal knijpen. Hij zou het prettig vinden als Hazel de uitvaart wil coördineren. Maar voor het zover is stelt hij prijs op een generale repetitie. Kan hij zien of alles goed gaat. De werkelijke uitvaart is geen vrolijke boel. Zeker niet als Peter van Houten zijn opwachting maakt en Hazel lastig valt met azijnpisserig commentaar. Maar kijk, zelfs hier komt iets positiefs uit voort. Een plotwending die we gerust een filmische vondst van de eerste orde mogen noemen. Augustus heeft hem een briefje gestuurd met het verzoek dit, woordkunstenaar die hij immers is, te bewerken tot een tekst die geschikt is om als zijn laatste woorden voor Hazel te dienen. De clou is dat Van Houten in een moment van wijsheid geen woord veranderd heeft aan de brief. Zo zien we Hazel de brief lezen en horen we simultaan via de stem van Augustus de inhoud. Is dat mooi, of niet soms? Ik weet niet meer hoe de film afloopt. Tijdens de laatste paar minuten berekende ik hoeveel tijd ik nog had om, inclusief een plas-stop, de trein naar Leiden te halen. Soms moet je prioriteiten stellen. |
||||
© 2014 Hans Knegtmans | ||||
powered by CJ2 |