archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 16
Jaargang 11
26 juni 2014
Bezigheden > Galerie delen printen terug
Op zoek naar dat ongeketende gevoel Hester Torn

1116BZ GrafiekAan de muur in mijn slaapkamer hangt een oude, vierkante spiegellijst. Hier en daar zijn wat beschadigingen te zien in de zilveren lijnen. Er zit geen spiegel meer in; die brak ooit toen de lijst van de muur viel. Een tweede leven kreeg het pas onlangs: ik spande touw aan de haken aan de binnenkant van de lijst en hing er met kleine knijpertjes foto's aan op. Foto's van mensen of gebeurtenissen uit de geschiedenis die mij dagelijks weer inspireren.

En daar hangt, tussen Nelson Mandela en Audrey Hepburn, een oude zwart-witfoto van Woodstock. Ik noem de foto altijd 'ultieme vrijheid'. Want daar zit een vrouw, poedelnaakt, met putjes in haar billen, op de schouders van een andere festivalganger. Ze gooit haar armen in de lucht op de nu stille beat van de muziek, terwijl een deel van het publiek verlekkerd naar haar lichaam kijkt. Het laatste lijkt haar niets te schelen.
Sinds het afgelopen jaar zie ik festivals als paddenstoelen uit de grond schieten. En de festivalgangers net zo. Is het een verlangen naar een ongecontroleerde vorm van vrijheid? Om aan deze drukke wereld, de global village waarin social media ons eerder lijken te besturen dan wij onszelf, te ontsnappen, hunkerend naar dat ongeketende gevoel uit voorbije jaren?

Soms lijkt het wel wanhoop, wanneer de baas van een groot festival duizenden euro's betaalt voor een legendarische groep oude popsterren die een naar alle waarschijnlijkheid niet al te legendarisch optreden zal geven. Wanhoop ook, wanneer ouderen met hun kinderen van rond de twintig enthousiast uren in de rij staan voor een kaartje om deze mannen te aanschouwen. Vreemd wellicht, wanneer we ons daarbij als hippies kleden, met grote brillen, lange rokken en bloemen in het haar. Ach, misschien geeft het eventjes, heel eventjes, het Woodstock-gevoel dat we zo lijken te missen.

Net als de poedelnaakte vrouw van toen. Of nee, niet naakt. Natuurlijk niet. Wel met bloemetjes. Naakt, ha. Wat zou de global village wel niet van mij vinden als ik daar een selfie van zou posten?

--------------------------------------------
De tekening is van Elène Klaren

--------------------------------------------
Abonneert u op de Nieuwsbrief.
Ga naar: www.deleunstoel.nl/nieuwsbrief.php



© 2014 Hester Torn meer Hester Torn - meer "Galerie"
Bezigheden > Galerie
Op zoek naar dat ongeketende gevoel Hester Torn
1116BZ GrafiekAan de muur in mijn slaapkamer hangt een oude, vierkante spiegellijst. Hier en daar zijn wat beschadigingen te zien in de zilveren lijnen. Er zit geen spiegel meer in; die brak ooit toen de lijst van de muur viel. Een tweede leven kreeg het pas onlangs: ik spande touw aan de haken aan de binnenkant van de lijst en hing er met kleine knijpertjes foto's aan op. Foto's van mensen of gebeurtenissen uit de geschiedenis die mij dagelijks weer inspireren.

En daar hangt, tussen Nelson Mandela en Audrey Hepburn, een oude zwart-witfoto van Woodstock. Ik noem de foto altijd 'ultieme vrijheid'. Want daar zit een vrouw, poedelnaakt, met putjes in haar billen, op de schouders van een andere festivalganger. Ze gooit haar armen in de lucht op de nu stille beat van de muziek, terwijl een deel van het publiek verlekkerd naar haar lichaam kijkt. Het laatste lijkt haar niets te schelen.
Sinds het afgelopen jaar zie ik festivals als paddenstoelen uit de grond schieten. En de festivalgangers net zo. Is het een verlangen naar een ongecontroleerde vorm van vrijheid? Om aan deze drukke wereld, de global village waarin social media ons eerder lijken te besturen dan wij onszelf, te ontsnappen, hunkerend naar dat ongeketende gevoel uit voorbije jaren?

Soms lijkt het wel wanhoop, wanneer de baas van een groot festival duizenden euro's betaalt voor een legendarische groep oude popsterren die een naar alle waarschijnlijkheid niet al te legendarisch optreden zal geven. Wanhoop ook, wanneer ouderen met hun kinderen van rond de twintig enthousiast uren in de rij staan voor een kaartje om deze mannen te aanschouwen. Vreemd wellicht, wanneer we ons daarbij als hippies kleden, met grote brillen, lange rokken en bloemen in het haar. Ach, misschien geeft het eventjes, heel eventjes, het Woodstock-gevoel dat we zo lijken te missen.

Net als de poedelnaakte vrouw van toen. Of nee, niet naakt. Natuurlijk niet. Wel met bloemetjes. Naakt, ha. Wat zou de global village wel niet van mij vinden als ik daar een selfie van zou posten?

--------------------------------------------
De tekening is van Elène Klaren

--------------------------------------------
Abonneert u op de Nieuwsbrief.
Ga naar: www.deleunstoel.nl/nieuwsbrief.php

© 2014 Hester Torn
powered by CJ2