archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 15
Jaargang 11
5 juni 2014
Bezigheden > Lopen delen printen terug
Een tirade tegen truttigheid Frits Hoorweg

1115BZ Verdwalen
Had op de omslag van het nieuwe boekje van John Jansen van Galen niet beter ‘Verdwaal’ kunnen staan? Dat lijkt toch een pakkender titel dan: ‘Waar een wil is, is geen weg’ (ondertitel: ‘Verdwalen in Nederland’).
Was de uitgever bang voor schadeclaims? Dat lijkt mij sterk. Waarschijnlijker is dat de schrijver te integer is voor zo’n grapje, want zijn boek is niet zo maar een pleidooi om de gebaande paden te mijden. Vooral in de laatste hoofdstukken worden, ter waarschuwing van al te drieste types, een paar gruwelijke verhalen gepresenteerd. Je moet wel weten waar je de remmen los gooit en liefst moet je ook goed voorbereid zijn.

Het boek begint met een tirade tegen de truttigheid die het wandelen is gaan kenmerken. Het land is vergeven van: bordjes, paaltjes met gekleurde koppen, paddenstoelen, ga maar door. De wandelingen zijn minutieus beschreven en bovendien hebben we tegenwoordig ook nog GPS. Het is mij uit het hart gegrepen, die uitgezette paden staan mij inmiddels tegen, net als de bijbehorende boekjes waar in staat wat je mooi hoort te vinden.

Waar de schrijver ook slecht tegen kan is gezeur van mensen die menen dat wandelen in het verdomhoekje zit. Het tegendeel is volgens hem waar en hij kan het weten, want hij is er al vroeg mee begonnen. Landgoederen waar je vroeger bijna nooit in mocht zijn nu bijna allemaal opengesteld. Over boerenerven zijn veel meer paadjes gemaakt dan er vroeger waren. Inderdaad er zijn ook veel paden die door fietsers worden gebruikt. Je moet wel eens even aan de kant. So what?

‘Actiegroepen’, staat op bladzijde 31 te lezen ‘zijn zelden genereus en weinig geneigd anderen hun plaats onder de zon te gunnen: ze houden liefst het somberste scenario aan en voorspellen met gretige zwartgalligheid dat je straks in de Waterleidingduinen overal mag fietsen. …… Over de hele linie genomen gaat het echter overal in Nederland al decennialang crescendo voor de wandelaar’. Misschien zou het wel eens nuttig zijn met dezelfde kritische instelling de beweringen van een paar andere actiegroepen tegen het licht te houden.

Zo slaat de schrijver, zeer tot mijn genoegen, lustig om zich heen. Ook warhoofden die menen dat je van wandelen (en vooral verdwalen) diepzinnige gedachten krijgt krijgen er volkomen terecht van langs. Maar dan verwatert het boekje een beetje, naar mijn idee, met allerlei tips hoe je in Nederland hier en daar toch nog wel op een gezellige manier (een beetje) kunt verdwalen. Het is geen onaangenaam leesvoer, maar na het fantastische begin viel dat mij iets tegen.

De laatste hoofdstukken van het boek zijn weer veel sterker. Daarin wordt uit de doeken gedaan hoe het echt fout kan gaan. Griezelverhalen zijn het over: iemand die tegen de schemering nog even de Hoge Venen intrekt, iemand die zich van een groep afzondert voor een sanitaire stop en daarna niet meer weet waar zij is en om het er echt goed in te wrijven een verhaal over verdwalen in een onderaards gangenstelsel. Deze gruwelverhalen gaan vergezeld van allerlei tips hoe je kunt voorkomen dat je in zo’n situatie terecht komt, èn hoe je je erop kunt voorbereiden voor het geval dat het je toch overkomt.

Laat u niet van de wijs brengen door mijn lichte bedenkingen tegen het middengedeelte, want dit is het leukste en interessantste wandelboek dat ik in jaren heb gelezen! Misschien moeten we de schrijver juist prijzen dat hij de zelfbeheersing heeft gehad af te zien van de pakkende titel ‘Verdwaal!’, want die zou inderdaad misleidend zijn.

---------------------------------------
De tekening is van Elène Klaren


© 2014 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Lopen" -
Bezigheden > Lopen
Een tirade tegen truttigheid Frits Hoorweg
1115BZ Verdwalen
Had op de omslag van het nieuwe boekje van John Jansen van Galen niet beter ‘Verdwaal’ kunnen staan? Dat lijkt toch een pakkender titel dan: ‘Waar een wil is, is geen weg’ (ondertitel: ‘Verdwalen in Nederland’).
Was de uitgever bang voor schadeclaims? Dat lijkt mij sterk. Waarschijnlijker is dat de schrijver te integer is voor zo’n grapje, want zijn boek is niet zo maar een pleidooi om de gebaande paden te mijden. Vooral in de laatste hoofdstukken worden, ter waarschuwing van al te drieste types, een paar gruwelijke verhalen gepresenteerd. Je moet wel weten waar je de remmen los gooit en liefst moet je ook goed voorbereid zijn.

Het boek begint met een tirade tegen de truttigheid die het wandelen is gaan kenmerken. Het land is vergeven van: bordjes, paaltjes met gekleurde koppen, paddenstoelen, ga maar door. De wandelingen zijn minutieus beschreven en bovendien hebben we tegenwoordig ook nog GPS. Het is mij uit het hart gegrepen, die uitgezette paden staan mij inmiddels tegen, net als de bijbehorende boekjes waar in staat wat je mooi hoort te vinden.

Waar de schrijver ook slecht tegen kan is gezeur van mensen die menen dat wandelen in het verdomhoekje zit. Het tegendeel is volgens hem waar en hij kan het weten, want hij is er al vroeg mee begonnen. Landgoederen waar je vroeger bijna nooit in mocht zijn nu bijna allemaal opengesteld. Over boerenerven zijn veel meer paadjes gemaakt dan er vroeger waren. Inderdaad er zijn ook veel paden die door fietsers worden gebruikt. Je moet wel eens even aan de kant. So what?

‘Actiegroepen’, staat op bladzijde 31 te lezen ‘zijn zelden genereus en weinig geneigd anderen hun plaats onder de zon te gunnen: ze houden liefst het somberste scenario aan en voorspellen met gretige zwartgalligheid dat je straks in de Waterleidingduinen overal mag fietsen. …… Over de hele linie genomen gaat het echter overal in Nederland al decennialang crescendo voor de wandelaar’. Misschien zou het wel eens nuttig zijn met dezelfde kritische instelling de beweringen van een paar andere actiegroepen tegen het licht te houden.

Zo slaat de schrijver, zeer tot mijn genoegen, lustig om zich heen. Ook warhoofden die menen dat je van wandelen (en vooral verdwalen) diepzinnige gedachten krijgt krijgen er volkomen terecht van langs. Maar dan verwatert het boekje een beetje, naar mijn idee, met allerlei tips hoe je in Nederland hier en daar toch nog wel op een gezellige manier (een beetje) kunt verdwalen. Het is geen onaangenaam leesvoer, maar na het fantastische begin viel dat mij iets tegen.

De laatste hoofdstukken van het boek zijn weer veel sterker. Daarin wordt uit de doeken gedaan hoe het echt fout kan gaan. Griezelverhalen zijn het over: iemand die tegen de schemering nog even de Hoge Venen intrekt, iemand die zich van een groep afzondert voor een sanitaire stop en daarna niet meer weet waar zij is en om het er echt goed in te wrijven een verhaal over verdwalen in een onderaards gangenstelsel. Deze gruwelverhalen gaan vergezeld van allerlei tips hoe je kunt voorkomen dat je in zo’n situatie terecht komt, èn hoe je je erop kunt voorbereiden voor het geval dat het je toch overkomt.

Laat u niet van de wijs brengen door mijn lichte bedenkingen tegen het middengedeelte, want dit is het leukste en interessantste wandelboek dat ik in jaren heb gelezen! Misschien moeten we de schrijver juist prijzen dat hij de zelfbeheersing heeft gehad af te zien van de pakkende titel ‘Verdwaal!’, want die zou inderdaad misleidend zijn.

---------------------------------------
De tekening is van Elène Klaren
© 2014 Frits Hoorweg
powered by CJ2