archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 6
Jaargang 11
16 januari 2014
Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept delen printen terug
Stijloefening met ellenlange zinnen Mas Papo

1106VG StijloefeningHij had er, zoals later bleek, voor gespaard. De man van wie hij de bromfiets - want een Solex is de enige echte bromfiets omdat het woord fiets er in zit en de Solex eigenlijk niets meer is dan een fiets met een hulpmotor, zoals ook de aanduiding was op de kleine fietspadverkeersborden waaronder stond: “behalve fietsen met hulpmotor”, zoals er tegenwoordig meestal onder staat: “dus niet brommen” of zelfs “niet brommen of snorren” en dat betreft geen elektrische fietsen, die worden als een fiets beschouwd in het verkeersreglement - had gekocht, had veel weg van het beeldje van de componist die bij onze buren op de piano stond.

Nu weet ik niet meer of dat Bach of Beethoven was, want de buurman was van beiden een fan, dat weet ik nog wel zeker. Regelmatig klonken de pianostukken luid en duidelijk dwars door de muur, en dat was nog geen ankerloze spouwmuur zoals tegenwoordig, hoewel als je zo’n ankerloze spouwmuur hebt en je buurman een luide pianoaanslag heeft, kun je die piano ook nog wel duidelijk horen, maar een enkelsteens muurtje, misschien de stenen wel dwars op elkaar geplaatst, maar waar de aannemer had bedacht dat op de plek waar de stopcontacten moesten komen hij een gat dwars door die muur liet boren, zodat er toen er nog geen stopcontacten zaten je gewoon bij de buren de kamer in kon gluren en toen de stopcontacten er eenmaal inzaten je daar toch een geluidsverbinding mee had gecreëerd.

Ik wist het zeker want mijn vader kende die stukken. Hij neuriede altijd zachtjes mee en gaf mij aan welke componist het stuk had geschreven. Hij vond het in eerste instantie dan ook niet erg vervelend, het spaarde hem zelfs geld uit aan grammofoonplaten en elektriciteit, het geld dat hij dan weer weg kon leggen voor zijn Solex. Maar toen hij de bromfiets eenmaal in zijn bezit had, kregen we zelf een grammofoon-platenspeler, zoals die destijds werd genoemd, maar waar we later gewoon pick-upje tegen zeiden omdat het een zeer eenvoudige grammofoon platenspeler was,  waar de luidspreker in het deksel zat en waaruit een geluid kwam dat de piano van de buurman nauwelijks overstemde en daar was hij toch eigenlijk juist voor bedoeld.

Onze tweede pick-up, en ik schrijf bewust pick-up, want toen die eens dienst weigerde en we verhaal gingen halen bij de winkel waar onze draaitafel, zo noemden wij het apparaat omdat het geen versterker meer bevatte, was gekocht, om dus onze draaitafel te laten repareren, lachte de winkelier ons uit en zei smalend dat we dit geen draaitafel moesten noemen, maar een pick-up, werd op de radio aangesloten. Maar door een ongelukkige samenloop van omstandigheden, gaf de radio alleen het linkerkanaal weer en hadden we dus geen monogeluid, maar de helft van het stereogeluid. Dat was de reden dat ik de stereoversie van Sgt. Peppers Lonely Heartsclub Band van de Beatles ben gaan ruilen voor een monoversie, omdat de Beatles de gewoonte hadden om de zangpartij op een kanaal en de muziek op het andere kanaal te laten horen en ik alleen een soort Karaoke-elpee had aangeschaft.

Maar het was die dag, de dag dat mijn vader zijn Solex kocht, dat ik die elpee voor de eerste keer op de radio hoorde en er volledig van ondersteboven was en de plaat koste wat kost in mijn bezit moest hebben.

***********************************

De tekening is van Renée van den Kerkhof
Illustratrice in opleiding: http://www.neetje.nl
© 2014 Mas Papo meer Mas Papo - meer "De wereldliteratuur roept"
Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept
Stijloefening met ellenlange zinnen Mas Papo
1106VG StijloefeningHij had er, zoals later bleek, voor gespaard. De man van wie hij de bromfiets - want een Solex is de enige echte bromfiets omdat het woord fiets er in zit en de Solex eigenlijk niets meer is dan een fiets met een hulpmotor, zoals ook de aanduiding was op de kleine fietspadverkeersborden waaronder stond: “behalve fietsen met hulpmotor”, zoals er tegenwoordig meestal onder staat: “dus niet brommen” of zelfs “niet brommen of snorren” en dat betreft geen elektrische fietsen, die worden als een fiets beschouwd in het verkeersreglement - had gekocht, had veel weg van het beeldje van de componist die bij onze buren op de piano stond.

Nu weet ik niet meer of dat Bach of Beethoven was, want de buurman was van beiden een fan, dat weet ik nog wel zeker. Regelmatig klonken de pianostukken luid en duidelijk dwars door de muur, en dat was nog geen ankerloze spouwmuur zoals tegenwoordig, hoewel als je zo’n ankerloze spouwmuur hebt en je buurman een luide pianoaanslag heeft, kun je die piano ook nog wel duidelijk horen, maar een enkelsteens muurtje, misschien de stenen wel dwars op elkaar geplaatst, maar waar de aannemer had bedacht dat op de plek waar de stopcontacten moesten komen hij een gat dwars door die muur liet boren, zodat er toen er nog geen stopcontacten zaten je gewoon bij de buren de kamer in kon gluren en toen de stopcontacten er eenmaal inzaten je daar toch een geluidsverbinding mee had gecreëerd.

Ik wist het zeker want mijn vader kende die stukken. Hij neuriede altijd zachtjes mee en gaf mij aan welke componist het stuk had geschreven. Hij vond het in eerste instantie dan ook niet erg vervelend, het spaarde hem zelfs geld uit aan grammofoonplaten en elektriciteit, het geld dat hij dan weer weg kon leggen voor zijn Solex. Maar toen hij de bromfiets eenmaal in zijn bezit had, kregen we zelf een grammofoon-platenspeler, zoals die destijds werd genoemd, maar waar we later gewoon pick-upje tegen zeiden omdat het een zeer eenvoudige grammofoon platenspeler was,  waar de luidspreker in het deksel zat en waaruit een geluid kwam dat de piano van de buurman nauwelijks overstemde en daar was hij toch eigenlijk juist voor bedoeld.

Onze tweede pick-up, en ik schrijf bewust pick-up, want toen die eens dienst weigerde en we verhaal gingen halen bij de winkel waar onze draaitafel, zo noemden wij het apparaat omdat het geen versterker meer bevatte, was gekocht, om dus onze draaitafel te laten repareren, lachte de winkelier ons uit en zei smalend dat we dit geen draaitafel moesten noemen, maar een pick-up, werd op de radio aangesloten. Maar door een ongelukkige samenloop van omstandigheden, gaf de radio alleen het linkerkanaal weer en hadden we dus geen monogeluid, maar de helft van het stereogeluid. Dat was de reden dat ik de stereoversie van Sgt. Peppers Lonely Heartsclub Band van de Beatles ben gaan ruilen voor een monoversie, omdat de Beatles de gewoonte hadden om de zangpartij op een kanaal en de muziek op het andere kanaal te laten horen en ik alleen een soort Karaoke-elpee had aangeschaft.

Maar het was die dag, de dag dat mijn vader zijn Solex kocht, dat ik die elpee voor de eerste keer op de radio hoorde en er volledig van ondersteboven was en de plaat koste wat kost in mijn bezit moest hebben.

***********************************

De tekening is van Renée van den Kerkhof
Illustratrice in opleiding: http://www.neetje.nl
© 2014 Mas Papo
powered by CJ2