archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 4
Jaargang 11
5 december 2013
Beschouwingen > Een rustig mens delen printen terug
Verlaat In Memoriam voor Det de Beus Willem Minderhout

1104BS Det

Soms ontgaat je wel eens wat. Ik vroeg laatst aan een collega hoe het met Det de Beus ging. Ik had voor de zomervakantie een paar keer contact met haar gezocht. Ik wilde haar interviewen voor De Leunstoel naar aanleiding van het WK hockey dat in Den Haag gehouden zou worden. Tot mijn verbazing had ze daar niet op gereageerd. ‘Weet je dat niet? Zij is deze zomer overleden’, antwoordde hij.

Ik ontmoette Det toen zij en ik allebei net in dienst waren van de Haagse Hogeschool. We volgden samen de opleiding ‘Pedagogisch-didactische vaardigheden’. Met mijn medestudenten Det en Nabela klikte het direct, dus vormden we een groepje dat samen optrok en gecoacht werd.

Tijdens een van die coachingsgesprekken kwam terloops het sportverleden van Det aan de orde. Ik was stom verbaasd. Ik bleek naast een dame te zitten die Olympisch goud had gewonnen en tot de beste hockey-keepsters ooit had behoord. Mijn kennis van het Nederlandse hockey nadert nul, dus ik had nog nooit van haar gehoord. Ik had haar wel gevraagd of ze soms familie van de politicoloog Jos de Beus was. Dat bleek haar broer te zijn. Ook Jos is onlangs overleden.


Grappig toeval was dat onze coach naar aanleiding van Dets verhalen ook over zijn ‘sportverleden’ begon. Uit zijn verhaal maakte ik op dat hij gekeept had in het zelfde team van het Haagse voetbalclubje Celeritas waarin ik gespeeld had. Hij was echter net gestopt toen ik daar begon.

Det vertelde dat ze lang met kanker had geworsteld. Ze hoopte dat ze die ziekte nu overwonnen had en was vol ambitie aan het werk als docent begonnen. Ook Olympische helden moeten gewoon werken voor hun brood. Ze werkte bij een andere ‘academie’ in de onderwijssupermarkt die Haagse Hogeschool heet. Na onze gezamenlijke cursus kwam ik haar daardoor slechts zeer incidenteel op de gang tegen. Het was altijd fijn om mijn mede-coachee tegen te komen en even een praatje te maken. De laatste keer dat ik haar zag was in november vorig jaar. Ze had me gevraagd om een gastcollege voor haar studenten te geven. Ze maakte toen een zeer energieke en opgeruimde indruk. Iemand heeft op die dag een foto gemaakt. Op de achtergrond zie je een glimp van mijn presentatie: het schilderij 'De val van Icarus' van Pieter Bruegel de Oude. Ik gebruik dat altijd om de ironie des levens te illustreren: ergens in een hoekje vecht Icarus voor zijn leven terwijl de rest van de wereld onverstoord zijn gang gaat. Hoe toepasselijk!

In januari overleed haar broer Jos. Ik realiseer me nu pas dat ze niet reageerde op een bericht van deelneming dat ik haar stuurde. Waarschijnlijk1104BS Det en Willem vocht ze toen al voor haar eigen leven.

Via Lexis Nexis ontdekte ik dat NRC en het Algemeen Dagblad enige aandacht aan haar dood hebben besteed. Ik pluk een aantal citaten uit de NRC 1): "Op de training deden we vaak een weddenschap", vertelt vriendin Cora de Wilde, voormalig teammanager van het Nederlands elftal . ,,We konden een Mars verdienen als we een doelpunt bij haar maakten. Er werden maar weinig Marsen verdiend op die trainingen.

Gijs van Heumen herinnert zich vooral de finale van het EK in 1987 tegen Engeland. ,,Dat liep uit op strafballen. Ik zei tegen Det: 'Ga bij de eerste bal maar gewoon in de hoek staan en kijk wat er gebeurt'. Die bal ging erin, en daar was ze zo boos over dat ze de drie volgende strafballen van Engeland allemaal stopte. We waren kampioen. 'Ik ben zo goed dat ik alles kan tegenhouden', zei ze later tegen me."


Cora de Wilde denkt terug aan de halve finale op het EK in 1984. Oranje versloeg daarin Duitsland en zou een paar dagen later de finale spelen tegen Engeland. ,,Maar toen waren we Det opeens kwijt", vertelt De Wilde lachend. ,,Ze was gewoon vertrokken. Vlak voor de finale dook ze op. Haar vriend was blijkbaar naar de halve finale komen kijken en ze was er even tussenuit geknepen. Dat was ook Det. Ze trok haar eigen plan. We hebben haar natuurlijk wel gecorrigeerd, maar ze stond gewoon in de basis. Ze was te goed om niet op te stellen." Nederland won die finale in Lille met 2-0 van de Sovjet-Unie. Det de Beus hield haar doel schoon. Zoals ze dat al die jaren zo vaak had gedaan.''


Dat was Det. Helaas zal dat interview voor De Leunstoel er nooit komen. Rest me nog te zeggen dat de collega die mij het droeve nieuws vertelde de spits was van het voetbalteam waar onze coach en ik in gespeeld hebben.

Roem is - zoals alles - vergankelijk, dus geniet van het spel zolang het duurt. Er is in ieder geval één Olympische held, die ik nooit meer zal vergeten, ook al waren haar triomfen mij destijds volledig ontgaan.

     
Arman Avsaroglu, ‘Uitschuifbare benen; Necrologie Det de Beus (1958-2013), hockeykeepster’,  NRC Handelsblad, 23 juli 2013.

Det de Beus: http://nl.wikipedia.org/wiki/Det_de_Beus



© 2013 Willem Minderhout meer Willem Minderhout - meer "Een rustig mens" -
Beschouwingen > Een rustig mens
Verlaat In Memoriam voor Det de Beus Willem Minderhout
1104BS Det

Soms ontgaat je wel eens wat. Ik vroeg laatst aan een collega hoe het met Det de Beus ging. Ik had voor de zomervakantie een paar keer contact met haar gezocht. Ik wilde haar interviewen voor De Leunstoel naar aanleiding van het WK hockey dat in Den Haag gehouden zou worden. Tot mijn verbazing had ze daar niet op gereageerd. ‘Weet je dat niet? Zij is deze zomer overleden’, antwoordde hij.

Ik ontmoette Det toen zij en ik allebei net in dienst waren van de Haagse Hogeschool. We volgden samen de opleiding ‘Pedagogisch-didactische vaardigheden’. Met mijn medestudenten Det en Nabela klikte het direct, dus vormden we een groepje dat samen optrok en gecoacht werd.

Tijdens een van die coachingsgesprekken kwam terloops het sportverleden van Det aan de orde. Ik was stom verbaasd. Ik bleek naast een dame te zitten die Olympisch goud had gewonnen en tot de beste hockey-keepsters ooit had behoord. Mijn kennis van het Nederlandse hockey nadert nul, dus ik had nog nooit van haar gehoord. Ik had haar wel gevraagd of ze soms familie van de politicoloog Jos de Beus was. Dat bleek haar broer te zijn. Ook Jos is onlangs overleden.


Grappig toeval was dat onze coach naar aanleiding van Dets verhalen ook over zijn ‘sportverleden’ begon. Uit zijn verhaal maakte ik op dat hij gekeept had in het zelfde team van het Haagse voetbalclubje Celeritas waarin ik gespeeld had. Hij was echter net gestopt toen ik daar begon.

Det vertelde dat ze lang met kanker had geworsteld. Ze hoopte dat ze die ziekte nu overwonnen had en was vol ambitie aan het werk als docent begonnen. Ook Olympische helden moeten gewoon werken voor hun brood. Ze werkte bij een andere ‘academie’ in de onderwijssupermarkt die Haagse Hogeschool heet. Na onze gezamenlijke cursus kwam ik haar daardoor slechts zeer incidenteel op de gang tegen. Het was altijd fijn om mijn mede-coachee tegen te komen en even een praatje te maken. De laatste keer dat ik haar zag was in november vorig jaar. Ze had me gevraagd om een gastcollege voor haar studenten te geven. Ze maakte toen een zeer energieke en opgeruimde indruk. Iemand heeft op die dag een foto gemaakt. Op de achtergrond zie je een glimp van mijn presentatie: het schilderij 'De val van Icarus' van Pieter Bruegel de Oude. Ik gebruik dat altijd om de ironie des levens te illustreren: ergens in een hoekje vecht Icarus voor zijn leven terwijl de rest van de wereld onverstoord zijn gang gaat. Hoe toepasselijk!

In januari overleed haar broer Jos. Ik realiseer me nu pas dat ze niet reageerde op een bericht van deelneming dat ik haar stuurde. Waarschijnlijk1104BS Det en Willem vocht ze toen al voor haar eigen leven.

Via Lexis Nexis ontdekte ik dat NRC en het Algemeen Dagblad enige aandacht aan haar dood hebben besteed. Ik pluk een aantal citaten uit de NRC 1): "Op de training deden we vaak een weddenschap", vertelt vriendin Cora de Wilde, voormalig teammanager van het Nederlands elftal . ,,We konden een Mars verdienen als we een doelpunt bij haar maakten. Er werden maar weinig Marsen verdiend op die trainingen.

Gijs van Heumen herinnert zich vooral de finale van het EK in 1987 tegen Engeland. ,,Dat liep uit op strafballen. Ik zei tegen Det: 'Ga bij de eerste bal maar gewoon in de hoek staan en kijk wat er gebeurt'. Die bal ging erin, en daar was ze zo boos over dat ze de drie volgende strafballen van Engeland allemaal stopte. We waren kampioen. 'Ik ben zo goed dat ik alles kan tegenhouden', zei ze later tegen me."


Cora de Wilde denkt terug aan de halve finale op het EK in 1984. Oranje versloeg daarin Duitsland en zou een paar dagen later de finale spelen tegen Engeland. ,,Maar toen waren we Det opeens kwijt", vertelt De Wilde lachend. ,,Ze was gewoon vertrokken. Vlak voor de finale dook ze op. Haar vriend was blijkbaar naar de halve finale komen kijken en ze was er even tussenuit geknepen. Dat was ook Det. Ze trok haar eigen plan. We hebben haar natuurlijk wel gecorrigeerd, maar ze stond gewoon in de basis. Ze was te goed om niet op te stellen." Nederland won die finale in Lille met 2-0 van de Sovjet-Unie. Det de Beus hield haar doel schoon. Zoals ze dat al die jaren zo vaak had gedaan.''


Dat was Det. Helaas zal dat interview voor De Leunstoel er nooit komen. Rest me nog te zeggen dat de collega die mij het droeve nieuws vertelde de spits was van het voetbalteam waar onze coach en ik in gespeeld hebben.

Roem is - zoals alles - vergankelijk, dus geniet van het spel zolang het duurt. Er is in ieder geval één Olympische held, die ik nooit meer zal vergeten, ook al waren haar triomfen mij destijds volledig ontgaan.

     
Arman Avsaroglu, ‘Uitschuifbare benen; Necrologie Det de Beus (1958-2013), hockeykeepster’,  NRC Handelsblad, 23 juli 2013.

Det de Beus: http://nl.wikipedia.org/wiki/Det_de_Beus

© 2013 Willem Minderhout
powered by CJ2