Het was dezelfde dag dat onze nieuwe televisie werd gebracht. Twee mannen van de plaatselijke elektronicazaak stonden rond de middag met een enorme doos voor de deur. Philips stond erop, met grote blauwe letters. Mijn moeder deed open en slaakte een kreet, hij was er: de televisie. Het was passen en meten om de doos onbeschadigd door de smalle gang de kamer in te loodsen. Deze zijde boven schreeuwde de sticker op elke kant van het ongeveer vierkante karton. De doos werd voorzichtig uitgepakt. De kamer lag vol verpakkingsmateriaal, maar daartussenuit kwam een houten kast tevoorschijn die ternauwernood paste op het oude theetafeltje dat voor onze nieuwe televisie was gereserveerd. Mijn vader had aan de linkerzijde al een luidspreker bevestigd waar de Draadomroep door naar buiten zou schallen. Een compleet muziek- en beeldmeubel avant la lettre.

De mannen hadden nog een stuk plastic bij zich waarin de antenne zat gerold. Een langwerpig lichtmetalen dubbele stang, die zo hoog mogelijk in of op het huis gemonteerd moest worden. Mijn vader was al op de hoogte en had antennesnoer aangelegd van beneden vanaf het theetafeltje, via gaten in het plafond en door het kozijn van mijn slaapkamer naar buiten omhoog het dak op.
Zo ook mijn vader. Het waaide met windstoten, het was een gewaagde klus, zijn jas en das wapperden als vlaggen op ons huis. Hij hield zich staande, scheef geleund tegen de schoorsteen, waaraan de antenne bevestigd ging worden. Als een rij middeleeuwse brandweermannen stonden wij op een rij om door te geven dat de antenne nog iets gedraaid moest worden. We hadden wat minder mannen nodig, want geluid draagt immers verder dan emmers water.  Mijn moeder voor de televisie, mijn zusje onder aan de trap en ik boven met mijn hoofd afwisselend in, voor de orders van beneden en uit het raam roepend naar mijn vader dat de antenne nog iets moest worden gedraaid. En vervolgens de weg terug, “dat ie nu hopelijk wel goed stond”.

Onze nieuwe televisie met een grote ronde knop aan de zijkant die nog geen dienst deed omdat wij alleen Nederland konden ontvangen vanwege die kleine antenne. Onze overbuurvrouw was een Duitse mevrouw, op hun dak stond een fiere antenne met allerlei zijsprieten, want Duitsland moest bereikt worden en daar hadden ze ook al meer netten. Aan de voorkant van het toestel een serie knopjes, waarvan niemand wist waar ze voor dienden, op het meest linkse knopje na, dat na een tijdje ging hangen omdat hiermee de televisie aan en uit gezet kon worden. De-hard-en-zacht-knop zat half verzonken naast de knopjes. We vonden die pas na het lezen van de handleiding.

De volgende morgen zat ik voor de televisie. Ik keek naar het lege scherm en hoorde het apparaat nog natikken. Mijn ouders hadden zo lang mogelijk gekeken en het leek of het nog warm aanvoelde en langzaam aan het afkoelen was. Het was een mooi apparaat in een lichthouten kleur en ik genoot al bij de gedachte dat ik niet meer naar de overburen hoefde om nu eindelijk thuis mijn favoriete programma te zien.

Terwijl ik daar zo zat kwam mijn vader de deur binnen met een ernstig gezicht. Hij moest mij iets vertellen. Tijdens de eerste uitzending die ze hadden gezien was er een bericht uit de Verenigde Staten. Er was daar iets verschrikkelijks gebeurd en de hele avond hadden ze zitten wachten op verder nieuws. En dat kwam uiteindelijk.

Wij kregen onze eerste televisie op dezelfde dag dat J.F.Kennedy in Dallas werd vermoord.

******************************

Het plaatje is gemaakt door Henk Klaren