Dankzij de Hanzelijn zien steeds meer mensen dat er tussen Almere en Lelystad een uniek natuurgebied is
ontstaan. Vanuit de trein zie je enorme kuddes paarden, herten en koeien voorbij trekken en wordt de zon soms verduisterd door wolken vogels. Het lijkt de Serengeti wel, maar het gebied luistert naar de minder exotische naam Oostvaardersplassen.  Een film over dit gebied – De Nieuwe Wildernis – blijkt een bioscoopsucces te zijn.  Hopelijk leidt dit er toe dat hier nu definitief voor de natuur wordt gekozen en dat het areaal nog vergroot wordt. Dat lijkt vanzelfsprekend, maar dat was dit kort geleden nog helemaal niet.

De Oostvaardersplassen vormen een mooie casus om te illustreren dat besluitvorming in de politiek meestal niet bepaald ordelijk verloopt. Er leek een duidelijk besluit genomen te zijn om hier echte natuur te laten terugkeren. Met dat schijnbaar onomstreden plan is Staatsbosbeheer aan de slag gegaan totdat het tijdens ‘de uitvoeringsfase’ tot een aantal volksvertegenwoordigers doordrong dat  in ‘echte natuur’ dieren ‘echt’ dood gaan, zonder begeleiding van een daarvoor bevoegde dierenarts of slager. In ‘echte’ natuur hebben dieren soms zo’n honger in strenge winters dat de zwakkere exemplaren bezwijken.  De Oostvaardersplassen zouden volgens sommige dierenvrienden helemaal geen natuur zijn, maar een wat fors uitgevallen park waar de mens goed voor de dieren moest zorgen als ware het een kinderboerderij. 

Het bontst maakte het Genie der Mergelgrotten, Dion Graus, het. Per motie (23 mei 2013) riep hij op om over te gaan tot zware bestraffing van de verantwoordelijken die zich schuldig maken aan het extreme dierenleed, waaronder hongersnood en -dood bij dieren welke niet kunnen migreren op zoek naar voedsel en water in afgesloten gebieden als de Oostvaardersplassen.’  De regering zou een zorgplicht hebben ten aanzien van het wild. Dolle Dion wilde zelfs dwangarbeiders inzetten om stallen voor het wild te bouwen. 'Het is toch een dierentuin. Haal de gevangenissen leeg en laat hen stallen bouwen met uitgangen uit de windrichting.'
Staatssecretaris Bleker bleek gevoelig voor de kritiek van Dion de Dierenvriend en beloofde voor beschutting te zorgen. Erger nog: hij ging op de rem staan. De plannen om het areaal nieuwe wildernis uit te breiden werden in de ijskast gezet.

Toch zijn de Oostvaardersplassen geen ‘park’ geworden, maar en stuk ongerepte natuur dat de Waddenzee naar de kroon steekt. De film ‘De Nieuwe Wildernis’ laat dat op een indrukwekkende wijze zien. De film laat nog iets zien: in de natuur horen leven en dood onlosmakelijk bij elkaar. Als er in de film een ‘hoofdpersoon’ aanwijsbaar is, dan is het een zwak Konick-veulentje dat van zijn geboorte tot aan zijn dood wordt gevolgd. Ja, dat diertje sterft van honger en kou.  Ja, dat is hartverscheurend zielig. Maar nee, dat is allerminst reden om met warme dekens en haverzakken de Oostvaardersplassen in te trekken.  Laat de natuur maar voor zichzelf zorgen. Kijk naar de vogels in de lucht: ze zaaien niet en oogsten niet en vullen geen voorraadschuren.

*************************************************************