In mijn ooghoek zie ik ze aankomen. Hij wat schuifelend, zij met fiere pas.

Langzaam draaien mijn ogen van het klokje rechts in het computerscherm naar het raam links van me.

Negen uur, wederom. Dampen van verse koffie prikkelen mijn neus.

De smaak in mijn mond is bitter, het schouwspel buiten zoet. Ze kletsen wat.

Even staan ze stil om naar de bloemen in het voortuintje te kijken. Dan vervolgen ze hun weg.

Als ze konden vast arm in arm, want de liefde. Ach, de liefde is overduidelijk.

Het enkele wat deze liefde scheidt, is de rollator waarop zij beiden leunen.

 

***************************************************************