archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 1
Jaargang 11
17 oktober 2013
Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
*** voor La Vie d'Adèle Hans Knegtmans

1101VG Adele1
Het grote publiek wordt er vooralsnog niet warm of koud van, maar de kranten raken niet uitgepraat over La vie d’Adèle, chapitres 1 & 2, van de Tunesisch-Franse regisseur Abdellatif Kechiche. Begrijpelijk. Op het festival van Cannes won de film – over de opbloei en teloorgang van een meisjesverliefheid – de Gouden Palm. Met een jury onder voorzitterschap van de beroemde Steven Spielberg.

De prijs was amper uitgereikt of de twee hoofdrolspeelsters haalden op een filmwebsite hun gram op de regisseur. Een slavendrijver was hij en een ziekelijke perfectionist bovendien. Iemand die een week draaien nodig had voor één seksscène van tien minuten. Die een andere scène nog eens over liet doen omdat het hem een goed idee leek de kus nogmaals te filmen, met gebruikmaking van de inmiddels rijkelijk besnotterde mond van de actrice. Jolie Maroh, auteur van het stripboek Le bleu est une couleur chaude, waarop de film losjes is gebaseerd, was om een andere reden niet ingenomen met de seksscènes. Volgens haar was het porno, homoseksuele seks zoals enkel een heteroseksueel die zou kunnen bedenken. Harde woorden, maar een respectabele filmrecensent weet kunst te scheiden van morele of ideologische oprispingen. En zo gaven veruit de meeste Nederlandse kranten die erudiete filmcritici in dienst hebben, de film het maximum aantal van vijf sterren.

Vijf is misschien wat veel. Het acteren van de twee hoofdpersonen is boven alle lof verheven, daar niet van. Hoofdpersoon is de piepjonge scholier Adèle (vertolkt door de negentienjarige nieuwkomer Adèle Exarchopoulos). Zij raakt halsoverkop verliefd op Emma, een studente aan de kunstacademie (de 28jarige routinier Léa Seydoux, bij ons vooral bekend door haar voortreffelijke spel in de art films Les adieux á la reine en L’enfant d’en haut, beide uit 2012). Na het overdonderende begin van hun relatie blijkt al gauw dat de culturele kloof tussen hun werelden volstrekt onoverbrugbaar is, ondanks Pygmalion-achtige pogingen van Emma om daar verandering in te brengen. Met name Adèles permanente blik van lichtelijk verbaasde alertheid is iets om in je hart te sluiten.

Maar twee formidabele acteerprestaties staan nog niet garant voor een filmisch meesterwerk.1101VG Adele2 Al ben ik dan geen homoseksueel, ik heb voldoende filmkennis om het bezwaar van Jolie Maroh te onderschrijven. De seks in de film verschilt niet wezenlijk van die in soft-pornoproducties. De maker suggereert dat de personages er ongeremd op losvrijen, zonder ook maar één keer genitaliën te tonen die – stel je voor! – deze suggestie zouden kunnen afzwakken. Je zou bijna terugverlangen naar Blue Movie, de grensverleggende seksfilm van Wim Verstappen uit 1971.

Om de sociaal-culturele verschillen tussen de meisjes aan te tonen, gebruikt de regisseur de voorhamertechniek. Bij Adèle thuis eet het gezin bij wijze van feestelijke maaltijd spaghetti bolognese, door vader bereid. De ouders proppen de sliertjes in hun mond en slurpen ze verder naar binnen. Ook bij Emma wordt geslurpt, maar daar zijn het oesters, en dan hoort het.

Een dieptepunt van culturele observatie is het feestmaal dat Adèle aanricht ter ere van haar vriendin. Het artistieke volkje discussieert in vaktermen over de kwaliteiten van de schilders Gustav Klimt en Egon Schiele. Een kind kan zien dat het gesprek de gastvrouw – die inmiddels een opleiding voor onderwijzeres volgt en daar volmaakt tevreden mee is – boven de pet gaat. Om toch iets om handen te hebben vraagt zij tientallen keren aan de individuele gasten of ze nog een bordje (van de overheerlijke bolognese) blieven. Welgeteld één gast bekommert zich om Adèle. Een Arabische jongeman is acteur in de VS en probeert haar een bezoek aan New York aan te smeren. Later in de film ontdekken we dat hij een oogje op haar heeft.

De film eindigt met een vernissage van een expositie van Emma (eindelijk succes!). We zien hoe Adèle in een onwaarschijnlijk blauwe, snoezige jurk zich onder de feestgangers mengt. Zou ze het naar haar zin hebben? Wat denkt u zelf? Zoals ik in een eerder stukje al duidelijk maakte, reikt De Leunstoel geen sterren uit. Dus ook niet de *** die mij voor ogen stonden.
 
**********************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.


© 2013 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
*** voor La Vie d'Adèle Hans Knegtmans
1101VG Adele1
Het grote publiek wordt er vooralsnog niet warm of koud van, maar de kranten raken niet uitgepraat over La vie d’Adèle, chapitres 1 & 2, van de Tunesisch-Franse regisseur Abdellatif Kechiche. Begrijpelijk. Op het festival van Cannes won de film – over de opbloei en teloorgang van een meisjesverliefheid – de Gouden Palm. Met een jury onder voorzitterschap van de beroemde Steven Spielberg.

De prijs was amper uitgereikt of de twee hoofdrolspeelsters haalden op een filmwebsite hun gram op de regisseur. Een slavendrijver was hij en een ziekelijke perfectionist bovendien. Iemand die een week draaien nodig had voor één seksscène van tien minuten. Die een andere scène nog eens over liet doen omdat het hem een goed idee leek de kus nogmaals te filmen, met gebruikmaking van de inmiddels rijkelijk besnotterde mond van de actrice. Jolie Maroh, auteur van het stripboek Le bleu est une couleur chaude, waarop de film losjes is gebaseerd, was om een andere reden niet ingenomen met de seksscènes. Volgens haar was het porno, homoseksuele seks zoals enkel een heteroseksueel die zou kunnen bedenken. Harde woorden, maar een respectabele filmrecensent weet kunst te scheiden van morele of ideologische oprispingen. En zo gaven veruit de meeste Nederlandse kranten die erudiete filmcritici in dienst hebben, de film het maximum aantal van vijf sterren.

Vijf is misschien wat veel. Het acteren van de twee hoofdpersonen is boven alle lof verheven, daar niet van. Hoofdpersoon is de piepjonge scholier Adèle (vertolkt door de negentienjarige nieuwkomer Adèle Exarchopoulos). Zij raakt halsoverkop verliefd op Emma, een studente aan de kunstacademie (de 28jarige routinier Léa Seydoux, bij ons vooral bekend door haar voortreffelijke spel in de art films Les adieux á la reine en L’enfant d’en haut, beide uit 2012). Na het overdonderende begin van hun relatie blijkt al gauw dat de culturele kloof tussen hun werelden volstrekt onoverbrugbaar is, ondanks Pygmalion-achtige pogingen van Emma om daar verandering in te brengen. Met name Adèles permanente blik van lichtelijk verbaasde alertheid is iets om in je hart te sluiten.

Maar twee formidabele acteerprestaties staan nog niet garant voor een filmisch meesterwerk.1101VG Adele2 Al ben ik dan geen homoseksueel, ik heb voldoende filmkennis om het bezwaar van Jolie Maroh te onderschrijven. De seks in de film verschilt niet wezenlijk van die in soft-pornoproducties. De maker suggereert dat de personages er ongeremd op losvrijen, zonder ook maar één keer genitaliën te tonen die – stel je voor! – deze suggestie zouden kunnen afzwakken. Je zou bijna terugverlangen naar Blue Movie, de grensverleggende seksfilm van Wim Verstappen uit 1971.

Om de sociaal-culturele verschillen tussen de meisjes aan te tonen, gebruikt de regisseur de voorhamertechniek. Bij Adèle thuis eet het gezin bij wijze van feestelijke maaltijd spaghetti bolognese, door vader bereid. De ouders proppen de sliertjes in hun mond en slurpen ze verder naar binnen. Ook bij Emma wordt geslurpt, maar daar zijn het oesters, en dan hoort het.

Een dieptepunt van culturele observatie is het feestmaal dat Adèle aanricht ter ere van haar vriendin. Het artistieke volkje discussieert in vaktermen over de kwaliteiten van de schilders Gustav Klimt en Egon Schiele. Een kind kan zien dat het gesprek de gastvrouw – die inmiddels een opleiding voor onderwijzeres volgt en daar volmaakt tevreden mee is – boven de pet gaat. Om toch iets om handen te hebben vraagt zij tientallen keren aan de individuele gasten of ze nog een bordje (van de overheerlijke bolognese) blieven. Welgeteld één gast bekommert zich om Adèle. Een Arabische jongeman is acteur in de VS en probeert haar een bezoek aan New York aan te smeren. Later in de film ontdekken we dat hij een oogje op haar heeft.

De film eindigt met een vernissage van een expositie van Emma (eindelijk succes!). We zien hoe Adèle in een onwaarschijnlijk blauwe, snoezige jurk zich onder de feestgangers mengt. Zou ze het naar haar zin hebben? Wat denkt u zelf? Zoals ik in een eerder stukje al duidelijk maakte, reikt De Leunstoel geen sterren uit. Dus ook niet de *** die mij voor ogen stonden.
 
**********************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.
© 2013 Hans Knegtmans
powered by CJ2