archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 18
Jaargang 10
29 augustus 2013
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
J.J. Henk Klaren

1018VG Karaoke
Vroeger had je bandrecorders. Grote apparaten met grote spoelen bruine tape. Dat was nog vóór de cassetterecorders, die inmiddels ook al zowat vergeten zijn. Vrienden van ons hadden zo'n ding. Het was in het begin van de jaren tachtig van de vorige eeuw. Dat waren wel zo ongeveer de nadagen van die machines. Ze hadden hem naar ik meen gekregen van iemand die op modernere apparatuur was overgegaan.

Er zaten ook banden bij en één van die banden bevatte opnamen van de eerste (stuk of) vijf elpees van J.J. Cale. En hoewel de man mij niet geheel onbekend was – als ik mij dat allemaal goed herinner – was dat toch een hele ontdekking. Wát een heerlijke, relaxte muziek. Ik ben gelijk platen gaan kopen. Ik weet nog: Naturally, Troubadour, 5 .... . Ze liggen op een stapel met al die andere honderden elpees die ik nooit weg zal doen, al heb ik al lang geen platenspeler meer.

Mogelijk heb ik sommige van die platen in Haarlem gekocht. Daar kwam ik in die tijd nog wel eens voor vergaderingen. Ik wandelde dan altijd vanaf het station naar kantoren van de provincie of de gemeente en zorgde er dan voor dat ik door de Barteljorisstraat kwam. Dat was langs de route, of het vergde een verwaarloosbare omweg. En dat was de moeite waard want daar verkochten ze elpees voor vijf gulden. De normale prijs was toen iets in de buurt van twee tientjes. In de hoezen zat een klein knipje, een soort ontwaarding als bij treinkaartjes. Een dergelijke winkel heb ik nooit ergens anders gezien.

In een stukje van Mart Smeets las ik dat de letters J.J. eigenlijk niets betekenen. Cale heet eigenlijk John, maar er bestond al een John Cale en iemand bedacht toen J.J., omdat het er wel cool uit zag. Het zal wel, maar daar komt zijn roem niet echt vandaan. Die is toe te schrijven, aan zijn muziek natuurlijk in de eerste plaats, maar ook aan Eric Clapton, die al in 1970 Cale's After Midnight opnam en later Cocaine. Het succes van met name dat eerstgenoemde nummer leidde de carrière van J.J. in. Niet dat de hitversies van Clapton nou zo veel beter waren dan die van de componist zelf. Helemaal niet eigenlijk. Clapton bleef heel dicht bij Cale. Net zo relaxed, heel mooi.
Cocaine heb ik nog wel eens half dronken staan zingen in een karaokebar in het Belgische Namen, samen met een collega. Het had zijn functie in het kader van de beoogde teambuilding zal ik maar zeggen. Gelukkig is er geen opname van bewaard gebleven. Ik ben in Maastricht ook wel eens in zo'n gelegenheid geweest. Toen was ik verstandiger en heb ik niet gezongen. Na die twee gebeurtenissen had ik voldoende levenservaring opgedaan om te weten dat ik voortaan karaokebars moest mijden als de pest.

Ik heb mijn Cale-elpees nooit één op één vervangen. Ik heb – jaren geleden alweer – een (verzamel)dubbel-CD aangeschaft. Dat deed ik wel vaker in de overgang van elpee naar CD. Bij sommige artiesten kreeg ik daar later spijt van en verwierf ik alsnog de oorspronkelijke albums op CD. Bij Cale heb ik dat nooit gedaan en als ik helemaal eerlijk ben: ik heb dat nooit als een gemis ervaren. Anderhalf uur van die muziek, hoe lekker ook, is eigenlijk wel genoeg.

Wel heb ik vrij onlangs nog The Road to Escondido gekocht, een project van Clapton en Cale samen, met nummers van de laatste. De cirkel is rond zou je kunnen zeggen. Onlangs is John Cale overleden. Hij was de zeventig gepasseerd. Het is een gemis. De man maakte prettige muziek, sommige van nummers kun je zelfs onsterfelijk noemen. En hij was als mens net zo relaxed als zijn muziek. Zo nam hij vaak de telefoon niet op, omdat een telefoontje vaak zorgde voor werk. En hij wilde geen promotiewerk doen voor een single, die op 22 van hitparade stond, want ach... het wás toch al een hit!
 
*************************
De tekening is van Elène Klaren


© 2013 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
J.J. Henk Klaren
1018VG Karaoke
Vroeger had je bandrecorders. Grote apparaten met grote spoelen bruine tape. Dat was nog vóór de cassetterecorders, die inmiddels ook al zowat vergeten zijn. Vrienden van ons hadden zo'n ding. Het was in het begin van de jaren tachtig van de vorige eeuw. Dat waren wel zo ongeveer de nadagen van die machines. Ze hadden hem naar ik meen gekregen van iemand die op modernere apparatuur was overgegaan.

Er zaten ook banden bij en één van die banden bevatte opnamen van de eerste (stuk of) vijf elpees van J.J. Cale. En hoewel de man mij niet geheel onbekend was – als ik mij dat allemaal goed herinner – was dat toch een hele ontdekking. Wát een heerlijke, relaxte muziek. Ik ben gelijk platen gaan kopen. Ik weet nog: Naturally, Troubadour, 5 .... . Ze liggen op een stapel met al die andere honderden elpees die ik nooit weg zal doen, al heb ik al lang geen platenspeler meer.

Mogelijk heb ik sommige van die platen in Haarlem gekocht. Daar kwam ik in die tijd nog wel eens voor vergaderingen. Ik wandelde dan altijd vanaf het station naar kantoren van de provincie of de gemeente en zorgde er dan voor dat ik door de Barteljorisstraat kwam. Dat was langs de route, of het vergde een verwaarloosbare omweg. En dat was de moeite waard want daar verkochten ze elpees voor vijf gulden. De normale prijs was toen iets in de buurt van twee tientjes. In de hoezen zat een klein knipje, een soort ontwaarding als bij treinkaartjes. Een dergelijke winkel heb ik nooit ergens anders gezien.

In een stukje van Mart Smeets las ik dat de letters J.J. eigenlijk niets betekenen. Cale heet eigenlijk John, maar er bestond al een John Cale en iemand bedacht toen J.J., omdat het er wel cool uit zag. Het zal wel, maar daar komt zijn roem niet echt vandaan. Die is toe te schrijven, aan zijn muziek natuurlijk in de eerste plaats, maar ook aan Eric Clapton, die al in 1970 Cale's After Midnight opnam en later Cocaine. Het succes van met name dat eerstgenoemde nummer leidde de carrière van J.J. in. Niet dat de hitversies van Clapton nou zo veel beter waren dan die van de componist zelf. Helemaal niet eigenlijk. Clapton bleef heel dicht bij Cale. Net zo relaxed, heel mooi.
Cocaine heb ik nog wel eens half dronken staan zingen in een karaokebar in het Belgische Namen, samen met een collega. Het had zijn functie in het kader van de beoogde teambuilding zal ik maar zeggen. Gelukkig is er geen opname van bewaard gebleven. Ik ben in Maastricht ook wel eens in zo'n gelegenheid geweest. Toen was ik verstandiger en heb ik niet gezongen. Na die twee gebeurtenissen had ik voldoende levenservaring opgedaan om te weten dat ik voortaan karaokebars moest mijden als de pest.

Ik heb mijn Cale-elpees nooit één op één vervangen. Ik heb – jaren geleden alweer – een (verzamel)dubbel-CD aangeschaft. Dat deed ik wel vaker in de overgang van elpee naar CD. Bij sommige artiesten kreeg ik daar later spijt van en verwierf ik alsnog de oorspronkelijke albums op CD. Bij Cale heb ik dat nooit gedaan en als ik helemaal eerlijk ben: ik heb dat nooit als een gemis ervaren. Anderhalf uur van die muziek, hoe lekker ook, is eigenlijk wel genoeg.

Wel heb ik vrij onlangs nog The Road to Escondido gekocht, een project van Clapton en Cale samen, met nummers van de laatste. De cirkel is rond zou je kunnen zeggen. Onlangs is John Cale overleden. Hij was de zeventig gepasseerd. Het is een gemis. De man maakte prettige muziek, sommige van nummers kun je zelfs onsterfelijk noemen. En hij was als mens net zo relaxed als zijn muziek. Zo nam hij vaak de telefoon niet op, omdat een telefoontje vaak zorgde voor werk. En hij wilde geen promotiewerk doen voor een single, die op 22 van hitparade stond, want ach... het wás toch al een hit!
 
*************************
De tekening is van Elène Klaren
© 2013 Henk Klaren
powered by CJ2