Gedurende mijn lange leven, stak ik op alle studiegebieden ver uit boven de gemiddelde student. Niet alleen op die gebieden waarvoor men moest blokken, maar ook waar de studie inzicht vereiste. Mijn diploma’s getuigen hiervan.

In 2010 wilden wij, mijn vrouw en ik, naar het Hongaarse consulaat om een nieuw paspoort aan te vragen, het oude was verlopen. Aangezien wij op een verkeerde dag, het consulaat was niet geopend voor bezoekers, probeerden de aanvraag te bewerkstelligen, werden we via de intercom verwezen naar de volgende dag. Reeds wilden wij vertrekken bij de intercom in het toegangshek, toen het dienstdoende personeelslid vroeg: ‘Wat wilt u op deze verkeerde dag komen doen?’ Daarop kon ik geen antwoord geven, alsof ik met stomheid was geslagen. Ik was niet in staat om te antwoorden dat ik voor een nieuw paspoort kwam.

Hoewel ik tot aan deze gebeurtenis nog nooit had gehoord van vasculaire dementie, heeft deze gebeurtenis bij het consulaat mij ontredderd en ik wist met zekerheid dat zich in mijn binnenste een nieuw angstwekkend en zwaarwegend proces afspeelde. Thuis gekomen, heb ik onmiddellijk de huisarts gebeld om een afspraak te maken. Mijn huisarts, die dat al decennialang is, maakte meteen een afspraak voor de volgende dag.

Precies op tijd voor de afspraak verscheen ik samen met mijn vrouw bij de receptie van het gezondheidscentrum, waar de logische procedure begon met de vraag: ‘Met welke dokter heeft u een afspraak?’ Mijn normale antwoord zou de naam van de huisarts zijn geweest, maar ik (nu al voor de tweede keer) kon de naam van de huisarts niet noemen. Ik stond alleen te proberen om iets te antwoorden, maar het lukte mij niet. Ik kon alleen onduidelijke woorden uitbrengen. Gelukkig, voordat nog een onaangenamere scène ontstond, kwam mijn vrouw te hulp en noemde de naam van de huisarts.

Inmiddels kwam deze al uit zijn spreekkamer en nodigde mij daar binnen. ‘Welkom, meneer Budavári, wat wenst u? ’Om te beginnen datgene wat mij zonet niet te binnen schoot, uw naam.’

En verder? Aangezien de naam van de ziekte of aandoening mij onbekend was, alleen de scène bij de receptie en het consulaat, was de enige naam die ik kon gebruiken: de Ziekte van Alzheimer.

Mijn vertrouwde huisarts hoorde deze naam en legde gedetailleerd uit dat hij hier niet in geloofde, maar hij verwees mij zekerheidshalve toch naar de poli van Neurologie van Ziekenhuis Bronovo.

Daar hebben ze mij na een aantal dagen ontvangen voor een neuropsychologisch onderzoek. Dit onderzoek werd in twee dagen afgenomen door medewerkers van de afdeling geriatrie.

Het waren voor mij inspannende dagen. Het resultaat van het onderzoek was tweeledig. Immers enerzijds vertelde een medewerker dat zo hoge scores in hun polikliniek onbekend waren, anderzijds dat datgene wat ik verwachtte, het oordeel, met name het resultaat dat naar dementie, c.q. Alzheimer wees, niet kwam. De woordvindproblemen (afasie), werden beschouwd als passend bij mijn leeftijd.

Ik hoefde me geen zorgen te maken.

Hierna kwamen echter de tekenen die een duidelijke taal spraken.

Den Haag, 14 juli 2013

 

*************************