archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 14
Jaargang 10
23 mei 2013
Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Nog net geen incest Hans Knegtmans

1014VG Moeders
De Franse filmmaakster Anne Fontaine verwierf hier pas de laatste jaren enige bekendheid met de biopic Coco avant Chanel (2009) en de flauwe burenkomedie Mon pire cauchemar (2011). Op grond van wat ik daarover las heb ik die films gelaten voor wat ze waren. Daardoor kende ik alleen haar Nettoyage à sec uit 1997. Een middelbaar echtpaar dat naar eer en geweten een stomerij runt haalt een labiele commensaal over de vloer die vervolgens hun levens ontregelt. Typisch Frans, maar erg goed.

Two Mothers, een verfilming van het korte verhaal The Grandmothers van Doris Lessing, is haar eerste werkstuk in de Engelse taal. Aan de ansichtkaartmooie Australische kust wonen twee vrouwen met hun jongvolwassen zonen. Lil (Naomi Watts) en Roz (Robin Wright) zijn van kindsbeen af boezemvriendinnen die, zonder welke frictie of bedenking dan ook, gezusterlijk naast elkaar wonen. Het wekt geen verwondering dat ook hun respectieve zonen, Ian (Xavier Samuel) en Tom (James Frechville), genoeg hebben aan elkaar en hun moeders (de biologische en haar vriendin), om rimpelloos volwassen te worden. De stoer geschapen knapen (met weelderige hockeykapsels en six pack torso’s) surfen er lustig op los, hun moeders vergapen zich op het strand aan hun nakroost.

Zijn er dan geen vaders om de opvoeding van de jongere generatie ter hand te nemenn? Niet echt. De vader van Ian is al jaren terug overleden (de film begint met zijn begrafenis), die van Tom is tijdelijk verhuisd naar het verre Sydney, waar hem een prestigieus docentschap is aangeboden.

Na een avondje eten, drank en dans, blijft Ian bij zijn vriend slapen. En wat we al zagen aankomen, gebeurt. In het holst van de nacht struikelt hij – op zoek naar het toilet (of de keuken, of zoiets) – over Roz. Enzovoort. De volgende dag heeft Tom, die getuige is geweest van Ians nachtelijke escapade, zwaar de pest in. Wat een klotenstreek, van zijn vriend en van zijn sletterige moeder! Balorig zoekt hij Lil op. Gedeelde smart is halve smart. Zodra hun beider verontwaardiging een beetje gezakt is, blijkt het ook tussen hen seksueel heel aardig te klikken. Al gauw weten de vier niet beter en spelen ze kruiselings vadertje en moedertje. De jongens maken er weinig woorden aan vuil, maar voor hun moeders is de nieuwe relationele werkelijkheid een dankbaar gespreksthema – daar zijn ze tenslottte vrouw voor. Wanneer Liz de avances van een buurtbewoner afwijst en deze concludeert dat dit komt door haar vermeend lesbische geaardheid, lachen de meiden zich een bult. Ha ha, binnenkort denkt iedereen in het dorp dit. Ze moesten eens weten hoe het wel zit!

Je zou verwachten dat de deelnemers aan deze vreemdsoortige1014VG Zonen partnerruil soms in de knoop raken met hun gevoelens. Je moeder die het met je beste vriend doet en ook nog eens je pappa bedriegt, zelf seks hebben met een middelbare mevrouw die je moeder zou kunnen zijn en die zich tot voor kort ook als zodanig gedroeg, het is meer dan wat de modale jongvolwassene geestelijk kan verstouwen. De kijker kan op zijn vingers natellen dat het broze evenwicht van vooral de leefwereld van de jongens geen eeuwig leven beschoren is. Hij heeft alleen nog geen flauw idee wanneer en hoe de bom zal barsten.

Ik verklap dat natuurlijk niet. U moet het doen met de onthulling dat een paar jaar later Tom, inmiddels een succesvolle toneelregisseur in Sydney, gecharmeerd raakt van de kittige Hannah (Jessica Tovey), omdat die zo zwoel de song Life is Just a Bowl of Cherries ten gehore brengt. Waar zal dit toe leiden? 

Het is opmerkelijk dat vrijwel alle professionele filmcritici, zowel in Amerika als Nederland, het tweede deel van de film negeren. Alsof de personages twee uur lang alleen maar kringetjes draaien in hun commune. Terwijl juist wanneer regisseur Fontaine de deur naar de buitenwereld openzet, een frisse wind het claustrofobische universum van de personages eens flink opschudt en de film van nieuw elan voorziet, compleet met thrillerachtige elementen.

De eenkennigheid van de Amerikaanse recensenten is nog wel begrijpelijk. De quasi-incestueuze thematiek stuit daar op weerstand van het publiek dat van oudsher verknocht is aan het gezin als hoeksteen van de samenleving en niet weet hoe het deze frontale aanval (althans in hun waarneming) het hoofd moet bieden. Sommige critici maken zelfs gewag van ongemakkelijk gelach en commentaar van de toeschouwers, weliswaar niet met instemming maar wel met begrip voor de geestelijke nood waarin zij kennelijk verkeerden.

Overigens moet u ook in Nederland daarop bedacht zijn. In het Leidse Kijkhuis hielden de weinige toeschouwers zich gedeisd, maar ik ken tientallen bioscoopzalen waar de film zeker onthaald zal worden op ‘grappig’ commentaar van kijkers die het gebodene te veel wordt. Als u overweegt Two mothers te zien in bijvoorbeeld het Utopolistheater van Zoetermeer of Emmen, zou ik dat willen ontraden. Ik ken deze bioscopen niet uit eigen ervaring, maar weet wel dat ze op dit moment ook de films The Big Wedding, Scary Movie 5 en Leve boerenliefde vertonen. Met zulk publiek is er alle kans op heibel in de tent.
 
************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.


© 2013 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Nog net geen incest Hans Knegtmans
1014VG Moeders
De Franse filmmaakster Anne Fontaine verwierf hier pas de laatste jaren enige bekendheid met de biopic Coco avant Chanel (2009) en de flauwe burenkomedie Mon pire cauchemar (2011). Op grond van wat ik daarover las heb ik die films gelaten voor wat ze waren. Daardoor kende ik alleen haar Nettoyage à sec uit 1997. Een middelbaar echtpaar dat naar eer en geweten een stomerij runt haalt een labiele commensaal over de vloer die vervolgens hun levens ontregelt. Typisch Frans, maar erg goed.

Two Mothers, een verfilming van het korte verhaal The Grandmothers van Doris Lessing, is haar eerste werkstuk in de Engelse taal. Aan de ansichtkaartmooie Australische kust wonen twee vrouwen met hun jongvolwassen zonen. Lil (Naomi Watts) en Roz (Robin Wright) zijn van kindsbeen af boezemvriendinnen die, zonder welke frictie of bedenking dan ook, gezusterlijk naast elkaar wonen. Het wekt geen verwondering dat ook hun respectieve zonen, Ian (Xavier Samuel) en Tom (James Frechville), genoeg hebben aan elkaar en hun moeders (de biologische en haar vriendin), om rimpelloos volwassen te worden. De stoer geschapen knapen (met weelderige hockeykapsels en six pack torso’s) surfen er lustig op los, hun moeders vergapen zich op het strand aan hun nakroost.

Zijn er dan geen vaders om de opvoeding van de jongere generatie ter hand te nemenn? Niet echt. De vader van Ian is al jaren terug overleden (de film begint met zijn begrafenis), die van Tom is tijdelijk verhuisd naar het verre Sydney, waar hem een prestigieus docentschap is aangeboden.

Na een avondje eten, drank en dans, blijft Ian bij zijn vriend slapen. En wat we al zagen aankomen, gebeurt. In het holst van de nacht struikelt hij – op zoek naar het toilet (of de keuken, of zoiets) – over Roz. Enzovoort. De volgende dag heeft Tom, die getuige is geweest van Ians nachtelijke escapade, zwaar de pest in. Wat een klotenstreek, van zijn vriend en van zijn sletterige moeder! Balorig zoekt hij Lil op. Gedeelde smart is halve smart. Zodra hun beider verontwaardiging een beetje gezakt is, blijkt het ook tussen hen seksueel heel aardig te klikken. Al gauw weten de vier niet beter en spelen ze kruiselings vadertje en moedertje. De jongens maken er weinig woorden aan vuil, maar voor hun moeders is de nieuwe relationele werkelijkheid een dankbaar gespreksthema – daar zijn ze tenslottte vrouw voor. Wanneer Liz de avances van een buurtbewoner afwijst en deze concludeert dat dit komt door haar vermeend lesbische geaardheid, lachen de meiden zich een bult. Ha ha, binnenkort denkt iedereen in het dorp dit. Ze moesten eens weten hoe het wel zit!

Je zou verwachten dat de deelnemers aan deze vreemdsoortige1014VG Zonen partnerruil soms in de knoop raken met hun gevoelens. Je moeder die het met je beste vriend doet en ook nog eens je pappa bedriegt, zelf seks hebben met een middelbare mevrouw die je moeder zou kunnen zijn en die zich tot voor kort ook als zodanig gedroeg, het is meer dan wat de modale jongvolwassene geestelijk kan verstouwen. De kijker kan op zijn vingers natellen dat het broze evenwicht van vooral de leefwereld van de jongens geen eeuwig leven beschoren is. Hij heeft alleen nog geen flauw idee wanneer en hoe de bom zal barsten.

Ik verklap dat natuurlijk niet. U moet het doen met de onthulling dat een paar jaar later Tom, inmiddels een succesvolle toneelregisseur in Sydney, gecharmeerd raakt van de kittige Hannah (Jessica Tovey), omdat die zo zwoel de song Life is Just a Bowl of Cherries ten gehore brengt. Waar zal dit toe leiden? 

Het is opmerkelijk dat vrijwel alle professionele filmcritici, zowel in Amerika als Nederland, het tweede deel van de film negeren. Alsof de personages twee uur lang alleen maar kringetjes draaien in hun commune. Terwijl juist wanneer regisseur Fontaine de deur naar de buitenwereld openzet, een frisse wind het claustrofobische universum van de personages eens flink opschudt en de film van nieuw elan voorziet, compleet met thrillerachtige elementen.

De eenkennigheid van de Amerikaanse recensenten is nog wel begrijpelijk. De quasi-incestueuze thematiek stuit daar op weerstand van het publiek dat van oudsher verknocht is aan het gezin als hoeksteen van de samenleving en niet weet hoe het deze frontale aanval (althans in hun waarneming) het hoofd moet bieden. Sommige critici maken zelfs gewag van ongemakkelijk gelach en commentaar van de toeschouwers, weliswaar niet met instemming maar wel met begrip voor de geestelijke nood waarin zij kennelijk verkeerden.

Overigens moet u ook in Nederland daarop bedacht zijn. In het Leidse Kijkhuis hielden de weinige toeschouwers zich gedeisd, maar ik ken tientallen bioscoopzalen waar de film zeker onthaald zal worden op ‘grappig’ commentaar van kijkers die het gebodene te veel wordt. Als u overweegt Two mothers te zien in bijvoorbeeld het Utopolistheater van Zoetermeer of Emmen, zou ik dat willen ontraden. Ik ken deze bioscopen niet uit eigen ervaring, maar weet wel dat ze op dit moment ook de films The Big Wedding, Scary Movie 5 en Leve boerenliefde vertonen. Met zulk publiek is er alle kans op heibel in de tent.
 
************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.
© 2013 Hans Knegtmans
powered by CJ2