archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 11
Jaargang 10
28 maart 2013
Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
De rekening moest betaald worden Bas Geeraets

1011BZ Persoonlijk
Voor op de geïmproviseerde dansvloer staat een 93 jarige Arubaanse vrouw te dansen op de zoete tonen van ‘Latin Jazz’. Het is zondagmiddag 17 maart 2013, buiten wisselen donkere luchten stuivertje met de zon, binnen hangt een Caribische hitte. Ik voel mij er bij binnenkomst niet thuis. De grootste reden daarvan zal zijn dat ik een ietwat stijf ben en mijn hoofd bonkt van de euforie, de opgebouwde spanning die een uitweg vond in het overmatig drankgebruik, als gevolg van diezelfde euforie. Nog geen twaalf uur eerder was ik ook in ditzelfde etablissement -beschreven in het Brabants Dagblad van 18 maart 2013 als ruwe-bolster-blanke-pit ruimte.

De wereld nu was volledig anders dan het de avond daarvoor was. Mensen die aan de andere zijde stonden van de generatiekloof dansten alsof zij hun derde jeugd hadden mogen aanschouwen. Het was een vrolijke janboel.
Daar ik had toegezegd mijn gezicht hier te laten zien ─ de drankrekening moest betaald worden ─ was ik hier. Een andere wereld waar ik op dit tijdstip geen rekening mee had gehouden. Wegens het onfatsoenlijke aspect van het meteen weer weggaan bestelde ik een biertje en aanschouwde zij die aan het dansen waren, ze waren de schaamte voorbij en hadden een drempel als een twijgje gebroken en terzijde geworpen.

Een man sprak me aan, wees naar de 93-jarige dame die bij elke slag op het drumvel haar heupen zwiepte op exact het juiste moment. ‘Ze is 93, ze danst alsof er geen morgen is. Gezellig geniet ze met een glaasje wijn.’ Ik kijk naar haar, neem een slokje bier. Op dat moment prik ik door het leven heen. Leeftijden zijn irrelevant, het leven wordt gemaakt door het plezier dat je kunt ervaren. Deze mensen hadden dat. Een oprecht, ongegeneerd staaltje plezier. Ik ontspande, keek naar zij die dansten. Sommigen compleet uit de maat. Onder mijn voeten werd het harde beton een zacht zandstrand, het bier kreeg een vleugje smaak van dure cocktails, de pilaren werden tijdelijk palmbomen. Daar stond ik, alleen, een tikje amorf. Ze zogen aan met de klanken. Het hoofd knikte een zachtjes op de muziek. De glimlach van verleden avond kwam terug.

Dit etablissement is betrekkelijk nieuw, maar oud in het zijn, het is de plek waar je eigen werelden schept. Het is een plek waar je naar toe verlangt zonder reden, bij een vlaag melancholie bijvoorbeeld. Daar kunnen zij het maken. Voor u hoop ik dat u ook iets dergelijks zal vinden. Kom anders naar hier.
 
****************************
De tekening is van Annemiek Meijer
 
************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.


© 2013 Bas Geeraets meer Bas Geeraets - meer "Ontmoetingen"
Bezigheden > Ontmoetingen
De rekening moest betaald worden Bas Geeraets
1011BZ Persoonlijk
Voor op de geïmproviseerde dansvloer staat een 93 jarige Arubaanse vrouw te dansen op de zoete tonen van ‘Latin Jazz’. Het is zondagmiddag 17 maart 2013, buiten wisselen donkere luchten stuivertje met de zon, binnen hangt een Caribische hitte. Ik voel mij er bij binnenkomst niet thuis. De grootste reden daarvan zal zijn dat ik een ietwat stijf ben en mijn hoofd bonkt van de euforie, de opgebouwde spanning die een uitweg vond in het overmatig drankgebruik, als gevolg van diezelfde euforie. Nog geen twaalf uur eerder was ik ook in ditzelfde etablissement -beschreven in het Brabants Dagblad van 18 maart 2013 als ruwe-bolster-blanke-pit ruimte.

De wereld nu was volledig anders dan het de avond daarvoor was. Mensen die aan de andere zijde stonden van de generatiekloof dansten alsof zij hun derde jeugd hadden mogen aanschouwen. Het was een vrolijke janboel.
Daar ik had toegezegd mijn gezicht hier te laten zien ─ de drankrekening moest betaald worden ─ was ik hier. Een andere wereld waar ik op dit tijdstip geen rekening mee had gehouden. Wegens het onfatsoenlijke aspect van het meteen weer weggaan bestelde ik een biertje en aanschouwde zij die aan het dansen waren, ze waren de schaamte voorbij en hadden een drempel als een twijgje gebroken en terzijde geworpen.

Een man sprak me aan, wees naar de 93-jarige dame die bij elke slag op het drumvel haar heupen zwiepte op exact het juiste moment. ‘Ze is 93, ze danst alsof er geen morgen is. Gezellig geniet ze met een glaasje wijn.’ Ik kijk naar haar, neem een slokje bier. Op dat moment prik ik door het leven heen. Leeftijden zijn irrelevant, het leven wordt gemaakt door het plezier dat je kunt ervaren. Deze mensen hadden dat. Een oprecht, ongegeneerd staaltje plezier. Ik ontspande, keek naar zij die dansten. Sommigen compleet uit de maat. Onder mijn voeten werd het harde beton een zacht zandstrand, het bier kreeg een vleugje smaak van dure cocktails, de pilaren werden tijdelijk palmbomen. Daar stond ik, alleen, een tikje amorf. Ze zogen aan met de klanken. Het hoofd knikte een zachtjes op de muziek. De glimlach van verleden avond kwam terug.

Dit etablissement is betrekkelijk nieuw, maar oud in het zijn, het is de plek waar je eigen werelden schept. Het is een plek waar je naar toe verlangt zonder reden, bij een vlaag melancholie bijvoorbeeld. Daar kunnen zij het maken. Voor u hoop ik dat u ook iets dergelijks zal vinden. Kom anders naar hier.
 
****************************
De tekening is van Annemiek Meijer
 
************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.
© 2013 Bas Geeraets
powered by CJ2