archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 10
Jaargang 10
14 maart 2013
Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Pijnlijke eenzaamheid Abdelrachid Khalil

1010BS Vulleszak
Met gematigde snelheid zie ik haar brandweerrode autootje mijn straat uit rijden. Voor ze weg reed lachte ze naar mij en deed ze haar bril op. ‘Een familiekwaaltje. We zien allemaal slecht in onze familie,’ had ze mij al een paar keer verteld. Ik vind haar hipsterbril stiekem wel cool. Op het moment dat ik het autootje niet meer zie besef ik dat ze weg is. En nooit weet ik voor hoe lang. Is het een weekje, een paar dagen of twee weken? Het kan allemaal. Er vormt zich een brok in mijn keel en plots voel ik mij alleen, heel erg alleen.

Naast het brok in mijn keel voel ik woede. De woede maakt zich meester van mijn lichaam en het lijkt of mijn lichaam is overgenomen door een ander. Op de terugweg naar mijn voordeur schop ik zachtjes tegen een vuilniszak. De eenzame vuilniszak, die ligt te wachten op zijn medevuilniszakken, om de volgende dag broederlijk zij aan zij geplet te worden in een stinkende vuilniswagen, rolt een meter van mij af zonder open te scheuren.
De eenzaamheid is pijnlijker dan slagen van Badr Hari, al zal Koen Everink dit niet met mij eens zijn. Ik vraag mij af hoe lang het nog zal duren voordat wij samen de avond ten einde mogen brengen. Hoeveel dagen er nog zullen komen voor wij tesamen, in elkander verstrengeld van liefde, elkaar een goedemorgen mogen wensen. Duurt het nog maanden voordat ik eindelijk mijn intense liefde voor haar dagelijks ten uitvoer mag brengen? Het fantaseren over het samen kijken naar de mooiste series op de televisie en het oeverloos complimenten geven aan elkaar bevredigt niet langer. De angst van het alleen zijn werkt als een sluimerende moordenaar. Ik voel mij steeds verder afsterven.

Het lijkt op een vervreemding van de wereld. Het kleinste geluidje beangstigt mij en uren sta ik voor het raam om te kijken of er echt niemand mij komt opzoeken. De films zijn minder leuk zonder haar. De muziek klinkt minder mooi als ik alleen ben. Het eten smaakt aanzienlijk minder als ik het in mijn eentje moet opeten. En het ergste van alles is dat de dagen zo lang duren als ik alleen ben. Zonder haar.

Het dromen over het eeuwig samen zijn met haar is het enige dat nog vreugde in mijn leven kan brengen. De dagen dat ik met haar samen ben probeer ik zo lang mogelijk te maken, alleen lijken ze altijd sneller om te gaan dan ik in mijn planning had. Mijn werkdagen schieten voorbij, omdat ik eindelijk kan genieten van het samen zijn met mensen. De eenzaamheid verdwijnt voor een uur of acht. Als een wurggreep weet de eenzaamheid zich te manifesteren in mijn leven na een werkdag.

Een leeg en koud huis is het enige dat op mij wacht. En soms een lege koelkast. Niets om lief te hebben en niets om te kunnen koesteren. Alleen de eenzaamheid. Hand in hand zoeken de eenzaamheid en ik een weg naar door het leven, met mijn verleden als gids. Ik eet mijzelf dik uit zelfmedelijden en kots mijzelf dun aan andere psychische afwijkingen. En het enige wat ik hoop is dat ik zo snel mogelijk mijn leven met haar mag en kan delen. De hoop dat ik de hindernisbaan weet te voltooien en de finish zonder kleerscheuren weet te halen. Als ik nu strand voor de finish is het aanzienlijk pijnlijker dan de keren in mijn verleden. De finish is voelbaar en haalbaar, al zijn de hindernissen hoog en gevaarlijk. Ik ren, ik val, ik sta op en ik ga door. Doorzettingsvermogen kan niemand mij ontnemen.

Mijn droom is samen met haar hand in hand door Amsterdam te lopen, terwijl ik eindelijk mijn diploma’s heb weten te behalen. Amsterdam mogen wij dan onze woonplaats noemen en ik duw een Stokke kinderwagen, omdat volgens haar de veel te dure Noorse kinderwagen kwalitatief het beste is. En voor ons kroost is het beste niet goed genoeg. Mijn dromen houden mij in leven, geven mij de kracht verder te gaan. De kracht om elke ochtend wakker te worden en mijn rituelen af te spelen, dag in dag uit. Ik ben een eikel, maar ik verander. Mijn beloftes zijn niet langer loos, maar ik maak ze werkelijkheid. Het leven jaagt geen angst meer aan. En dat is door haar. Het enige dat ik moet doen is de tijd nemen om mijn dromen werkelijkheid te maken.

Q: How do you eat an elephant?
A: One bite at a time
 
*******************************
Het plaatje is gemaakt door Henk Klaren


© 2013 Abdelrachid Khalil meer Abdelrachid Khalil - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Pijnlijke eenzaamheid Abdelrachid Khalil
1010BS Vulleszak
Met gematigde snelheid zie ik haar brandweerrode autootje mijn straat uit rijden. Voor ze weg reed lachte ze naar mij en deed ze haar bril op. ‘Een familiekwaaltje. We zien allemaal slecht in onze familie,’ had ze mij al een paar keer verteld. Ik vind haar hipsterbril stiekem wel cool. Op het moment dat ik het autootje niet meer zie besef ik dat ze weg is. En nooit weet ik voor hoe lang. Is het een weekje, een paar dagen of twee weken? Het kan allemaal. Er vormt zich een brok in mijn keel en plots voel ik mij alleen, heel erg alleen.

Naast het brok in mijn keel voel ik woede. De woede maakt zich meester van mijn lichaam en het lijkt of mijn lichaam is overgenomen door een ander. Op de terugweg naar mijn voordeur schop ik zachtjes tegen een vuilniszak. De eenzame vuilniszak, die ligt te wachten op zijn medevuilniszakken, om de volgende dag broederlijk zij aan zij geplet te worden in een stinkende vuilniswagen, rolt een meter van mij af zonder open te scheuren.
De eenzaamheid is pijnlijker dan slagen van Badr Hari, al zal Koen Everink dit niet met mij eens zijn. Ik vraag mij af hoe lang het nog zal duren voordat wij samen de avond ten einde mogen brengen. Hoeveel dagen er nog zullen komen voor wij tesamen, in elkander verstrengeld van liefde, elkaar een goedemorgen mogen wensen. Duurt het nog maanden voordat ik eindelijk mijn intense liefde voor haar dagelijks ten uitvoer mag brengen? Het fantaseren over het samen kijken naar de mooiste series op de televisie en het oeverloos complimenten geven aan elkaar bevredigt niet langer. De angst van het alleen zijn werkt als een sluimerende moordenaar. Ik voel mij steeds verder afsterven.

Het lijkt op een vervreemding van de wereld. Het kleinste geluidje beangstigt mij en uren sta ik voor het raam om te kijken of er echt niemand mij komt opzoeken. De films zijn minder leuk zonder haar. De muziek klinkt minder mooi als ik alleen ben. Het eten smaakt aanzienlijk minder als ik het in mijn eentje moet opeten. En het ergste van alles is dat de dagen zo lang duren als ik alleen ben. Zonder haar.

Het dromen over het eeuwig samen zijn met haar is het enige dat nog vreugde in mijn leven kan brengen. De dagen dat ik met haar samen ben probeer ik zo lang mogelijk te maken, alleen lijken ze altijd sneller om te gaan dan ik in mijn planning had. Mijn werkdagen schieten voorbij, omdat ik eindelijk kan genieten van het samen zijn met mensen. De eenzaamheid verdwijnt voor een uur of acht. Als een wurggreep weet de eenzaamheid zich te manifesteren in mijn leven na een werkdag.

Een leeg en koud huis is het enige dat op mij wacht. En soms een lege koelkast. Niets om lief te hebben en niets om te kunnen koesteren. Alleen de eenzaamheid. Hand in hand zoeken de eenzaamheid en ik een weg naar door het leven, met mijn verleden als gids. Ik eet mijzelf dik uit zelfmedelijden en kots mijzelf dun aan andere psychische afwijkingen. En het enige wat ik hoop is dat ik zo snel mogelijk mijn leven met haar mag en kan delen. De hoop dat ik de hindernisbaan weet te voltooien en de finish zonder kleerscheuren weet te halen. Als ik nu strand voor de finish is het aanzienlijk pijnlijker dan de keren in mijn verleden. De finish is voelbaar en haalbaar, al zijn de hindernissen hoog en gevaarlijk. Ik ren, ik val, ik sta op en ik ga door. Doorzettingsvermogen kan niemand mij ontnemen.

Mijn droom is samen met haar hand in hand door Amsterdam te lopen, terwijl ik eindelijk mijn diploma’s heb weten te behalen. Amsterdam mogen wij dan onze woonplaats noemen en ik duw een Stokke kinderwagen, omdat volgens haar de veel te dure Noorse kinderwagen kwalitatief het beste is. En voor ons kroost is het beste niet goed genoeg. Mijn dromen houden mij in leven, geven mij de kracht verder te gaan. De kracht om elke ochtend wakker te worden en mijn rituelen af te spelen, dag in dag uit. Ik ben een eikel, maar ik verander. Mijn beloftes zijn niet langer loos, maar ik maak ze werkelijkheid. Het leven jaagt geen angst meer aan. En dat is door haar. Het enige dat ik moet doen is de tijd nemen om mijn dromen werkelijkheid te maken.

Q: How do you eat an elephant?
A: One bite at a time
 
*******************************
Het plaatje is gemaakt door Henk Klaren
© 2013 Abdelrachid Khalil
powered by CJ2