archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 9
Jaargang 10
28 februari 2013
Bezigheden > Feuilleton delen printen terug
'Gekoch is gekoch'. Dorpsleven (5) Haitze Meurs

1009BZ Vloerkleed
Het was hard werken voor de crew, een voorman en twaalf medewerkers, om de buizen met kabels onder de snelweg door te trekken. Het werk moest in het weekend afgerond worden. Dat ging erom spannen. Vrijdags was men al gestart, maar forse regenbuien hadden roet en vooral modder in het eten gegooid en de Betuwse klei tot een ware modderpoel omgetoverd, waarin de zware machines het dreigden te begeven.

Eindelijk dan toch, na een nacht continu doorploeteren, werd zaterdags rond 17.00 de klus als volbracht beschouwd. Iedereen moe, onder de modder, slaperig, hongerig maar voldaan dat men in een fantastische teamgeest de klus onder onmogelijke omstandigheden toch nog binnen de tijd geklaard had.
Ook de ploegbaas liet zich in zijn dank aan de medewerkers niet onbetuigd en besloot dat men recht had op een goed diner op kosten van de zaak alvorens ieder huiswaarts kon gaan. Na enig zoekwerk werd een goed restaurant gevonden en toog men er onverwijld heen.

Alles wat de restauranthouder verwacht had, zeker geen dertienkoppig geteisem van een modderschuit die zijn mooie uitspanning even kwamen bezoedelen. Dat bleek ook wel uit de vraag aan de voorman wat ze daar kwamen doen.
Dineren, en goed! Was het simpele antwoord.
Hoe eenvoudig kan alles toch zijn?
Dat was niet bepaald de indruk van de restauranthouder, die daar voor hem dertien beren op de weg zag staan en zich heftig stond af te vragen hoe hij deze geplande dis aan hem voorbij kon laten gaan. Kennelijk werd zijn denkproces weerspiegeld op zijn gelaat, want de ploegbaas signaleerde weinig vreugde over zoveel extra klandizie bij de uitbater.

‘Zeg bater, wat is het probleem? Dat beetje modder soms?’
‘Beetje modder? Beetje modder? Jullie hebben de halve polder meegesleept. Hoe hou ik mijn vloerkleed schoon man!’
‘Wat moet dat kleedje kosten, beste man, want dan koop ik dat toch van jou?’
‘Toch zeker Dfl 1.500.’ Een schatting die op zich niet onredelijk leek, want het restaurant bood plaats aan toch wel 20 tafels.
‘Oké, dan geef ik je nu die 1500 en is het probleem nu opgelost,’ en de ploegbaas voegde tot verbijstering van de uitbater daad bij woord. Hoe eenvoudig kan alles toch zijn in de Betuwe.

Vanaf dat moment kon men zich weer concentreren op de bereiding van een goed maal en het moet gezegd: het smaakte uitstekend. De uitbater snapte wel hoe vermoeid de crew was en had zich ingespannen om hen zo snel mogelijk van dienst te zijn (of hen zo snel mogelijk weer uit het etablissement weg te werken). Allemaal mooi dat voetvolk, maar er zijn grenzen. Daar werd de uitbater nog eens extra mee geconfronteerd toen de ploeg en masse opstond om te gaan, maar alvorens te vertrekken startte met het lostrekken van het vloerkleed.

Het luide protest van de uitbater werd gesmoord met de opmerking: ‘gekoch is gekoch’ en alle gasten konden hun maaltijd onderbreken om toe te staan dat het vloerkleed onder hun voeten vandaan werd gehaald. Zo simpel kan het leven in de Betuwe zijn!
 
*************************
De tekening is van Pepijn Lampe
Meer informatie op: www.pepdesign.be


© 2013 Haitze Meurs meer Haitze Meurs - meer "Feuilleton" -
Bezigheden > Feuilleton
'Gekoch is gekoch'. Dorpsleven (5) Haitze Meurs
1009BZ Vloerkleed
Het was hard werken voor de crew, een voorman en twaalf medewerkers, om de buizen met kabels onder de snelweg door te trekken. Het werk moest in het weekend afgerond worden. Dat ging erom spannen. Vrijdags was men al gestart, maar forse regenbuien hadden roet en vooral modder in het eten gegooid en de Betuwse klei tot een ware modderpoel omgetoverd, waarin de zware machines het dreigden te begeven.

Eindelijk dan toch, na een nacht continu doorploeteren, werd zaterdags rond 17.00 de klus als volbracht beschouwd. Iedereen moe, onder de modder, slaperig, hongerig maar voldaan dat men in een fantastische teamgeest de klus onder onmogelijke omstandigheden toch nog binnen de tijd geklaard had.
Ook de ploegbaas liet zich in zijn dank aan de medewerkers niet onbetuigd en besloot dat men recht had op een goed diner op kosten van de zaak alvorens ieder huiswaarts kon gaan. Na enig zoekwerk werd een goed restaurant gevonden en toog men er onverwijld heen.

Alles wat de restauranthouder verwacht had, zeker geen dertienkoppig geteisem van een modderschuit die zijn mooie uitspanning even kwamen bezoedelen. Dat bleek ook wel uit de vraag aan de voorman wat ze daar kwamen doen.
Dineren, en goed! Was het simpele antwoord.
Hoe eenvoudig kan alles toch zijn?
Dat was niet bepaald de indruk van de restauranthouder, die daar voor hem dertien beren op de weg zag staan en zich heftig stond af te vragen hoe hij deze geplande dis aan hem voorbij kon laten gaan. Kennelijk werd zijn denkproces weerspiegeld op zijn gelaat, want de ploegbaas signaleerde weinig vreugde over zoveel extra klandizie bij de uitbater.

‘Zeg bater, wat is het probleem? Dat beetje modder soms?’
‘Beetje modder? Beetje modder? Jullie hebben de halve polder meegesleept. Hoe hou ik mijn vloerkleed schoon man!’
‘Wat moet dat kleedje kosten, beste man, want dan koop ik dat toch van jou?’
‘Toch zeker Dfl 1.500.’ Een schatting die op zich niet onredelijk leek, want het restaurant bood plaats aan toch wel 20 tafels.
‘Oké, dan geef ik je nu die 1500 en is het probleem nu opgelost,’ en de ploegbaas voegde tot verbijstering van de uitbater daad bij woord. Hoe eenvoudig kan alles toch zijn in de Betuwe.

Vanaf dat moment kon men zich weer concentreren op de bereiding van een goed maal en het moet gezegd: het smaakte uitstekend. De uitbater snapte wel hoe vermoeid de crew was en had zich ingespannen om hen zo snel mogelijk van dienst te zijn (of hen zo snel mogelijk weer uit het etablissement weg te werken). Allemaal mooi dat voetvolk, maar er zijn grenzen. Daar werd de uitbater nog eens extra mee geconfronteerd toen de ploeg en masse opstond om te gaan, maar alvorens te vertrekken startte met het lostrekken van het vloerkleed.

Het luide protest van de uitbater werd gesmoord met de opmerking: ‘gekoch is gekoch’ en alle gasten konden hun maaltijd onderbreken om toe te staan dat het vloerkleed onder hun voeten vandaan werd gehaald. Zo simpel kan het leven in de Betuwe zijn!
 
*************************
De tekening is van Pepijn Lampe
Meer informatie op: www.pepdesign.be
© 2013 Haitze Meurs
powered by CJ2