Bon soir!

Hier in Morondava is het leven goed. Zo vinden ook bejaarde Fransozen, die hier graag overwinteren en er het liefst een leuke Malagasische vriendin op nahouden.

Onze reis begon in sneltreinvaart! We ontdekten dorpen, overwonnen bergen en onszelf, sliepen in tentjes in het paradijs en zagen onze eerste maki's!

‘Over vijf minuten vertrekken we,’ zei de man van de busmaatschappij. Twee uur later begon onze slingertocht naar het zuiden. De rit leverde mooie plaatjes en wat kotsende passagiers op en bracht ons in 10 uur naar Ambalavao. Ambalavao is een leuk Afrikaans dorp met Hans en Grietje huisjes! Mannen hangend in de schaduw, kinderen spelend op straat en vrouwen met boodschappen op hun hoofd. Bij dit dorp ligt misschien wel het stoerste park van Madagascar: Andringitra. Dit park is een walhalla voor ervaren wandelaars en om de een of andere vage reden hadden Jut en Jul het idee dat het wel wat voor hen zou zijn.

In 2,5 uur hobbelden we in een 4x4 naar het park dat 45 kilometer verderop ligt, voor een driedaagse trektocht. In Madagascar mag je de parken niet zonder lokale gids bezoeken. Dus naast onze gids uit Ambalavao, die Gege heet, lieten we ons verplicht vergezellen door Christophe, een lokale gids die we niet konden verstaan. Oké, we wisten dat de tocht niet voor watjes zou zijn, maar we waren achteraf blij dat we niet wisten wat er zou komen. We beklommen bergen, doorkruisten rivieren en klommen tot 2000 meter hoogte. De tocht was adembenemend, letterlijk en figuurlijk. Christophe vertelde af en toe iets over een plant of steen en dan riepen wij 'wow' of 'aha', omdat we geen puf hadden te vragen wat hij nou eigenlijk bedoelde.

Na 6 uur begon de afdaling naar het eerste kamp. Soms kan je beter een berg beklimmen dan afdalen, zo bleek. We sprongen van rots naar rots, trillend op onze benen van vermoeidheid, met Christophe (op slippers) steeds achteromkijkend. Toen we ons blauwe tentje bereikten vergaten we al snel onze ontberingen. We deden een slappe high five. 's Nachts begon het flink te regenen en ons tentje bleek niet waterdicht! De volgende ochtend droogde Gege onze kleren boven een vuurtje. Christophe gaf er de brui aan en liep terug naar zijn dorp. Na weer een niet geringe afdaling belandden we in een prachtige vallei. Groene rijstvelden, vrolijke dorpjes met nog vrolijker kindertjes, en uiteindelijk ons tweede tentje waar een leuke kameleon op ons zat te wachten! Vlakbij onze tent was een waar sprookjesbos. We zagen er ringstaartmaki's en zij vonden ons ook bijzonder!

De volgende ochtend vroeg, toen de zon net op was, stapten we in 2,5 uur naar het volgende dorp. Samen met 21 anderen propten we ons in een 12-persoons minibus. Bij de hoofdweg wurmden we ons uit het busje en wachtten op de bus vanuit Ambalavao die ons verder naar het zuiden zou brengen. Het busje kwam aan en onze bagage zat al op het dak: miraculeus! En wij, wij voelden ons heldinnen en kunnen Andringitra van harte aanbevelen.

In een woestijnlandschap ligt het onooglijke plaatsje Ranohira, dat speciaal voor het toerisme is gebouwd. De zoon van een vriend van Gege werkt bij Air Madagascar en zou voor ons een ticket naar Morondava geboekt hebben. Vanmorgen zette een taxi ons af in de middle of nowhere. Een grasveldje met een hutje ernaast: het bleek het vliegveld te zijn! Een half uur voordat we zouden vertrekken kwamen drie medewerkers aangereden. Nee, we stonden niet op een lijst en ja, we mochten mee. Ons vliegtuigje voor maximaal 19 inzittenden landde op het grasveld, er stapte niemand uit, wij stapten in, en gingen de lucht in. Het was een wonder dat het vliegtuigje op kwam dagen want: we waren de enige passagiers!

Morondava is niet veel mooier dan Ranohira, maar is gezegend met een mooi wit strand. Als het goed is vertrekken we morgen naar Belo Sur Mer, een klein dorpje hier drie uur varen vandaan. Na onze privéjet gaan we proberen een privé-boot te regelen. Voor minder doen we het niet natuurlijk.

Groetjes,

Eelk & Alet

 

*************************