archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
Nummer 2 Jaargang 10 1 november 2012 |
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Beschouwingen > Het leven zelf | ||||
Wie wil er honderddertig worden? | Katharina Kouwenhoven | |||
Er zijn geleerden die beweren dat we makkelijk 120 of 130 jaar oud kunnen worden. Dat moet dan met het nodige kunst- en vliegwerk gepaard gaan, want ik ben ervan overtuigd dat ons lichaam erop is ingericht om een jaar of veertig, vijftig te worden. Op die leeftijd zet de aftakeling in en dat we nu – sommigen van ons – wel tachtig of negentig worden is een wonder dat meestal met veel ongemakken gepaard gaat. De zeer hoog bejaarden ervaren dat lang niet allemaal als een zegen.
Toch zijn er mensen die er een eer in stellen zo oud mogelijk te worden. Bij een bezoek aan een verpleeghuis komt er altijd wel een bes op je af die trots vraagt: weet u wel hoe oud ik ben? Ik weet het natuurlijk niet en ik wil het ook niet weten. Oud worden is geen verworvenheid, maar een kwestie van toeval. Daar hoef je niet mee te koop te lopen.
Maar stel dat we inderdaad 130 kunnen worden. Dat zou betekenen dat ik nu net over de helft ben en nog 63(!) jaar lang mee moet. Wanneer dat allemaal in goede gezondheid en bij volle verstand gebeurt, biedt het wel mogelijkheden. Dan zou ik alsnog Cultuurgeschiedenis kunnen gaan studeren en Spaans, en Restaurateur van antieke kleding kunnen worden. Je kunt als het ware twee werkzame levens op elkaar stapelen, maar dan heb je nog maar 80 jaar gevuld. Ik herinner me nog dat ik me toen ik veertig werd al ongerust maakte over het feit dat ik mogelijk nog maar op de helft was en nog eens veertig jaar te gaan had. Veel brood zag ik daar eigenlijk niet in, maar dat is wel veranderd.
Tot hoelang zou je moeten doorwerken als je 130 kan worden? Tot honderd? Of gewoon tot zeventig, zoals nu binnenkort? Of ga je dan veel langer naar school en begint je arbeidzame leven pas op je veertigste? Als we zo oud worden, wordt het hier natuurlijk wel behoorlijk vol. Er wordt niet opgeruimd en er komen geen woningen vrij en geen banen. Uit ruimtegebrek zullen we de lucht in moeten of nieuwe koloniën verwerven of oude herkoloniseren. In Suriname is geen ruimtegebrek.
De grote vraag is natuurlijk in welke conditie we zo oud zullen worden. Recht van lijf en leden of geheel opnieuw opgebouwd, vol nieuwe of tweedehands onderdelen van levende materie of van kunststof? Of volgespoten met hormonen en vergif slikkend in pilvorm, ons verplaatsend in allerhande elektronisch materieel, dat je met je gedachten kunt besturen? Kunnen we nog horen en zien of gaat dat via de computer? En hoe voelen we ons? Blij dat we er nog zijn, genietend van het leven en zijn onbeperkte mogelijkheden of snakkend naar het einde en de verlossing van die Sikbocks, die van geen ophouden weten en telkens nieuwe martelingen bedenken om ons leven te verlengen?
Je kunt niet in de toekomst kijken, maar na een jaar of tachtig lijkt het me wel mooi geweest. Waarom zou je zo wezenloos oud willen worden? Of ze moeten in het overlevingszakje ook een zelfmoordpil stoppen.
**********************
De tekening is van de auteur. |
||||
© 2012 Katharina Kouwenhoven | ||||
powered by CJ2 |