archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 1
Jaargang 10
18 oktober 2012
Bezigheden > Feuilleton delen printen terug
Dorpsleven (2) Haitze Meurs

1001BZ Walk the Talk
Hij was een ‘echte’: iemand die tot het ambt van predikant geroepen was. Dat kon je aan alles merken. Hij geloofde er zelf nog in en wist dat met groot enthousiasme, bevlogenheid en gevoel voor humor vanaf de kansel uit te dragen. De gemeente droeg hem op handen toen hij als veertiger beroepen werd in deze bijzondere wijkgemeente. Fris, helder, inspelend op de actualiteit en sterk aansprekend tot de geloofsbeleving van de gemeenteleden. Niet te diep, maar toch met de nodige kennis van zaken.

Dat bleef niet onopgemerkt. De wijkgemeente groeide sterk onder het bezielende pastoraat en dito prediking en het verging de (wijk)gemeente goed. Als hij preekte, dan zat de kerk vol, en ook financieel ging het de gemeente voor de wind.
Met de toename van het aantal gemeenteleden groeide ook het pastoraat, en daarmee de pastorale bezoekjes – wil dominee nog een gebakje? – en de recepties ( op één been kun je niet staan..) en daarmee ook de buikomvang van deze voorganger, die gaandeweg groteske afmetingen begon aan te nemen. De dominee achtte het aan zijn aangeboren beleefdheid verschuldigd om niet alle hem aangeboden versnaperingen puriteins aan zich voorbij te laten gaan, onderwijl genietend van al het goede dat het aardse leven hem te bieden had.

Het trapje naar de kansel had te weinig treden om zijn conditie structureel op te vijzelen en veranderde met de jaren steeds meer in een hindernis. Toen de dominee dan ook, nadat hij de gemeente een jaar of 20 ‘gediend en bediend’ had, groots afscheid nam en met emeritaat ging om zich elders terug te trekken, waren de eerste tekenen van lichamelijke ongemakken al merkbaar.
Ook de mannen Gods ontkomen in deze tijd niet aan menselijke eigenschappen en kwalen, waardoor op enig moment bij betrokkene kanker vastgesteld werd. De verwachtingen waren ronduit somber. Reeds op afzienbare termijn zou de ziekte zijn tol gaan eisen, naar de overtuiging van ter zake deskundigen. Deze boodschap werd – zo mag wel gesteld worden – niet in dank aanvaard. De dominee was nog zeer gehecht aan het aardse bestaan en bleek, ondanks alle preken waarin de wens om God te ontmoeten zo sterk naar voren gebracht werd, zelf absoluut niet op deze ontmoeting te zitten wachten; anders dan wel zo lang mogelijk!

Paniek sloeg toe, huilbuien, boosheid, verdriet, nog meer verdriet, ontzetting. Totale ontreddering maakte zich meester van de prediker, die gaandeweg de relax-zitstoel moest laten staan en bedlegerig werd. Het ging nu in een vlot tempo achteruit met hem en het leek nog maar een kwestie van uren voordat de dood zijn intrede zou doen. Dat was dan ook het moment waarop de predikant het moment rijp achtte om zijn vrouw nog over enkele details uit zijn werkzame leven als pastor te informeren. Deze details kwamen er samengevat op neer dat betrokkene zijn pastorale zorg richting gemeenteleden soms op heel bijzondere wijze ingevuld had: op, onder en tussen de lakens met degenen die hij pastoraal bediende!

Had zijn vrouw zich al ernstige zorgen gemaakt over de komende rouwperiode en het grote verlies dat haar te wachten stond met het heengaan van haar echtgenoot, nu was ze toch duidelijk verrast hoe gemakkelijk ze zich bij zijn lot neer kon leggen. Ze had nooit gedacht dat het rouwproces zo erg mee zou vallen. Enkele uren verliepen en de behandelende huisarts stak nog een laatste bezoek af. Hij meende dat een nieuwe injectie het lijden van de patiënt nog wat zou kunnen verlichten. Dat bleek inderdaad het geval. De pijn nam af, de zieke kreeg wat meer energie en na enkele dagen kon hij al weer rechtop zitten, en na nog weer enkele dagen werd de relaxstoel weer in gebruik genomen. De dominee was compleet opgeleefd en voelde zich weer vitaal. Hij leek genezen! Een wonder was geschied.

De prangende vraag nu is, hoe verging het de echtgenote en wat te doen met de bekentenis van haar echtgenoot? Daarover bleef het doodstil. Het werd afgedaan met de vraag: ‘Heb ik nog erg liggen ijlen de laatste weken?’
 
************************
De tekening is van Elène Klaren


© 2012 Haitze Meurs meer Haitze Meurs - meer "Feuilleton" -
Bezigheden > Feuilleton
Dorpsleven (2) Haitze Meurs
1001BZ Walk the Talk
Hij was een ‘echte’: iemand die tot het ambt van predikant geroepen was. Dat kon je aan alles merken. Hij geloofde er zelf nog in en wist dat met groot enthousiasme, bevlogenheid en gevoel voor humor vanaf de kansel uit te dragen. De gemeente droeg hem op handen toen hij als veertiger beroepen werd in deze bijzondere wijkgemeente. Fris, helder, inspelend op de actualiteit en sterk aansprekend tot de geloofsbeleving van de gemeenteleden. Niet te diep, maar toch met de nodige kennis van zaken.

Dat bleef niet onopgemerkt. De wijkgemeente groeide sterk onder het bezielende pastoraat en dito prediking en het verging de (wijk)gemeente goed. Als hij preekte, dan zat de kerk vol, en ook financieel ging het de gemeente voor de wind.
Met de toename van het aantal gemeenteleden groeide ook het pastoraat, en daarmee de pastorale bezoekjes – wil dominee nog een gebakje? – en de recepties ( op één been kun je niet staan..) en daarmee ook de buikomvang van deze voorganger, die gaandeweg groteske afmetingen begon aan te nemen. De dominee achtte het aan zijn aangeboren beleefdheid verschuldigd om niet alle hem aangeboden versnaperingen puriteins aan zich voorbij te laten gaan, onderwijl genietend van al het goede dat het aardse leven hem te bieden had.

Het trapje naar de kansel had te weinig treden om zijn conditie structureel op te vijzelen en veranderde met de jaren steeds meer in een hindernis. Toen de dominee dan ook, nadat hij de gemeente een jaar of 20 ‘gediend en bediend’ had, groots afscheid nam en met emeritaat ging om zich elders terug te trekken, waren de eerste tekenen van lichamelijke ongemakken al merkbaar.
Ook de mannen Gods ontkomen in deze tijd niet aan menselijke eigenschappen en kwalen, waardoor op enig moment bij betrokkene kanker vastgesteld werd. De verwachtingen waren ronduit somber. Reeds op afzienbare termijn zou de ziekte zijn tol gaan eisen, naar de overtuiging van ter zake deskundigen. Deze boodschap werd – zo mag wel gesteld worden – niet in dank aanvaard. De dominee was nog zeer gehecht aan het aardse bestaan en bleek, ondanks alle preken waarin de wens om God te ontmoeten zo sterk naar voren gebracht werd, zelf absoluut niet op deze ontmoeting te zitten wachten; anders dan wel zo lang mogelijk!

Paniek sloeg toe, huilbuien, boosheid, verdriet, nog meer verdriet, ontzetting. Totale ontreddering maakte zich meester van de prediker, die gaandeweg de relax-zitstoel moest laten staan en bedlegerig werd. Het ging nu in een vlot tempo achteruit met hem en het leek nog maar een kwestie van uren voordat de dood zijn intrede zou doen. Dat was dan ook het moment waarop de predikant het moment rijp achtte om zijn vrouw nog over enkele details uit zijn werkzame leven als pastor te informeren. Deze details kwamen er samengevat op neer dat betrokkene zijn pastorale zorg richting gemeenteleden soms op heel bijzondere wijze ingevuld had: op, onder en tussen de lakens met degenen die hij pastoraal bediende!

Had zijn vrouw zich al ernstige zorgen gemaakt over de komende rouwperiode en het grote verlies dat haar te wachten stond met het heengaan van haar echtgenoot, nu was ze toch duidelijk verrast hoe gemakkelijk ze zich bij zijn lot neer kon leggen. Ze had nooit gedacht dat het rouwproces zo erg mee zou vallen. Enkele uren verliepen en de behandelende huisarts stak nog een laatste bezoek af. Hij meende dat een nieuwe injectie het lijden van de patiënt nog wat zou kunnen verlichten. Dat bleek inderdaad het geval. De pijn nam af, de zieke kreeg wat meer energie en na enkele dagen kon hij al weer rechtop zitten, en na nog weer enkele dagen werd de relaxstoel weer in gebruik genomen. De dominee was compleet opgeleefd en voelde zich weer vitaal. Hij leek genezen! Een wonder was geschied.

De prangende vraag nu is, hoe verging het de echtgenote en wat te doen met de bekentenis van haar echtgenoot? Daarover bleef het doodstil. Het werd afgedaan met de vraag: ‘Heb ik nog erg liggen ijlen de laatste weken?’
 
************************
De tekening is van Elène Klaren
© 2012 Haitze Meurs
powered by CJ2