archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 1
Jaargang 1
9 oktober 2003
Bezigheden > Eigen groente en fruit delen printen terug
Je hoeft niet altijd alles te eten Marietta van der Duyn Schouten

Toen ik als beginnend groentekweker werd gevraagd om stukjes over onze moestuin te schrijven, had ik nooit gedacht dat met het tikken over onze tuinperikelen mijn vingertoppen nog eens extra zouden slijten. Aan inspiratie is echter geen gebrek, maar wat voor een publiek schrijf ik eigenlijk? Is het de keurige teler die zich suf ergert aan de manier waarop wij met de Franse slag aan het rommelen zijn?
Maar met de Franse slag…..? Daar zit wel wat in. Een hoop zelfs. Ik ben dol op Frans praten. Rond mijn eenentwintigste ben ik een jaar au pair geweest in Frankrijk. Mijn zus en mijn ouders hebben beiden een huisje in Frankrijk (naast elkaar bovendien!) en mijn vader is tolk-vertaler Frans. Dan snapt u wel hoe die 'Franse slag' erin geslopen is!

Maar misschien ziet eerder een gezapige Leunstoellezer het, die zich afvraagt waarom ik dit op mijn hals heb gehaald. Alsof ik het niet al druk genoeg heb met de kindjes, het huishouden en mijn werk. Dat denk ik tenminste zelf wel eens. Elke week de moestuin bijhouden wordt zo soms een must.
Ik hoop natuurlijk dat we medetuinders vinden die juist snappen wat wij meemaken en meeleven met onze beslommeringen. Mijn zus en ik (en ook wel mijn meer deskundige moeder) zouden het leuk zou vinden om van hen iets te horen, een leuk berichtje of een goede tip. Voorlopig zijn wij erg trots op ons tuintje!

Eind juni belde mijn zus mij bijna in paniek dat ik echt nog een keer moest komen van de week. De belangrijkste boodschap was: Ma komt volgende week terug van vakantie! Daar stonden we dan een zaterdagochtend schijnheilig te schoffelen en te oogsten. Weer peultjes, weer doperwten en toen oogsten we ook nog kapucijners. Klagend over de pijn in onze rug vroegen wij ons na 2 uur plukken, bukken en schoffelen af hoe duur kapucijners in blik eigenlijk zijn. Zal het 45 eurocent zijn? Wat deden we hier dan nog? Misschien moesten we wat meer 'luie” groente gaan kweken of kleine blikjes poten en wachten tot ze groot worden.
Volgens mijn zus moesten we ook nog de bieten rooien maar ik vond ze nog te klein. In de supermarkt had ik gekeken hoe groot de bieten daar waren en die van ons konden nog wel een weekje wachten. De bieten hadden we als zaad bij een kwekertje ingekocht. De eerste lading kwam uit mijn zaaibakjes, maar dit keer zag mijn moeder die voor onkruid aan (ter verontschuldiging: het leek er echt heel erg op hoor!) en ze trok ze eruit. Toen bleken het ook nog geen bieten maar radijsjes te zijn! Natuurlijk had ik de eer ze mee naar huis te mogen nemen. Het viertal radijsjes heeft liggen verschrompelen op het aanrecht. Ik lust geen radijs en ik verzuimde aan de rest van mijn gezinnetje te vragen of er liefhebbers waren.
Later mocht de tweede lading bieten er alsnog uit. Dit ging lekker snel en drie uur later stonden ze al gekookt en al op tafel. Ik ontdekte dat verse bietjes een stuk roder zijn dan die in de supermarkt. Daar zijn ze paarser. Zelfs de kinderen hebben ervan gegeten. Bij de kleinste die net twee jaar is, moest ik het stukje biet wel verstoppen achter een gebakken aardappeltje. Anders wil hij niet zo’n raar paars stukje eten.

De rest van de doperwten en kapucijners dopte ik met de kindjes aan tafel. Het was een gezellig tafereeltje Voor de kleinste maakte ik ze alvast open en dan peuterde hij met z’n kleine vingertjes de erwtjes eruit om deze vervolgens in de pan te doen. Regelmatig doken ze beiden onder de tafel om de ontsnapte doperwten te vangen. Een verloren rups werd gekoesterd door de oudste en mocht sla. Gelukkig kwamen we even later z’n 'kind' tegen en zo werd de familie gedeeltelijk herenigd op het slablad en mocht neef slak er ook op visite. Wat een feest! Tja en wat doe je dan nadat alles gedopt en verwerkt is? Dan 'kook' je een traditionele Hollandse maaltijd: je laat je man chinees halen en dat hak je dan lekker in een half uurtje naar binnen en plof je op de bank. Of in de leunstoel.

© 2004 Marietta van der Duyn Schouten meer Marietta van der Duyn Schouten - meer "Eigen groente en fruit"
Bezigheden > Eigen groente en fruit
Je hoeft niet altijd alles te eten Marietta van der Duyn Schouten
Toen ik als beginnend groentekweker werd gevraagd om stukjes over onze moestuin te schrijven, had ik nooit gedacht dat met het tikken over onze tuinperikelen mijn vingertoppen nog eens extra zouden slijten. Aan inspiratie is echter geen gebrek, maar wat voor een publiek schrijf ik eigenlijk? Is het de keurige teler die zich suf ergert aan de manier waarop wij met de Franse slag aan het rommelen zijn?
Maar met de Franse slag…..? Daar zit wel wat in. Een hoop zelfs. Ik ben dol op Frans praten. Rond mijn eenentwintigste ben ik een jaar au pair geweest in Frankrijk. Mijn zus en mijn ouders hebben beiden een huisje in Frankrijk (naast elkaar bovendien!) en mijn vader is tolk-vertaler Frans. Dan snapt u wel hoe die 'Franse slag' erin geslopen is!

Maar misschien ziet eerder een gezapige Leunstoellezer het, die zich afvraagt waarom ik dit op mijn hals heb gehaald. Alsof ik het niet al druk genoeg heb met de kindjes, het huishouden en mijn werk. Dat denk ik tenminste zelf wel eens. Elke week de moestuin bijhouden wordt zo soms een must.
Ik hoop natuurlijk dat we medetuinders vinden die juist snappen wat wij meemaken en meeleven met onze beslommeringen. Mijn zus en ik (en ook wel mijn meer deskundige moeder) zouden het leuk zou vinden om van hen iets te horen, een leuk berichtje of een goede tip. Voorlopig zijn wij erg trots op ons tuintje!

Eind juni belde mijn zus mij bijna in paniek dat ik echt nog een keer moest komen van de week. De belangrijkste boodschap was: Ma komt volgende week terug van vakantie! Daar stonden we dan een zaterdagochtend schijnheilig te schoffelen en te oogsten. Weer peultjes, weer doperwten en toen oogsten we ook nog kapucijners. Klagend over de pijn in onze rug vroegen wij ons na 2 uur plukken, bukken en schoffelen af hoe duur kapucijners in blik eigenlijk zijn. Zal het 45 eurocent zijn? Wat deden we hier dan nog? Misschien moesten we wat meer 'luie” groente gaan kweken of kleine blikjes poten en wachten tot ze groot worden.
Volgens mijn zus moesten we ook nog de bieten rooien maar ik vond ze nog te klein. In de supermarkt had ik gekeken hoe groot de bieten daar waren en die van ons konden nog wel een weekje wachten. De bieten hadden we als zaad bij een kwekertje ingekocht. De eerste lading kwam uit mijn zaaibakjes, maar dit keer zag mijn moeder die voor onkruid aan (ter verontschuldiging: het leek er echt heel erg op hoor!) en ze trok ze eruit. Toen bleken het ook nog geen bieten maar radijsjes te zijn! Natuurlijk had ik de eer ze mee naar huis te mogen nemen. Het viertal radijsjes heeft liggen verschrompelen op het aanrecht. Ik lust geen radijs en ik verzuimde aan de rest van mijn gezinnetje te vragen of er liefhebbers waren.
Later mocht de tweede lading bieten er alsnog uit. Dit ging lekker snel en drie uur later stonden ze al gekookt en al op tafel. Ik ontdekte dat verse bietjes een stuk roder zijn dan die in de supermarkt. Daar zijn ze paarser. Zelfs de kinderen hebben ervan gegeten. Bij de kleinste die net twee jaar is, moest ik het stukje biet wel verstoppen achter een gebakken aardappeltje. Anders wil hij niet zo’n raar paars stukje eten.

De rest van de doperwten en kapucijners dopte ik met de kindjes aan tafel. Het was een gezellig tafereeltje Voor de kleinste maakte ik ze alvast open en dan peuterde hij met z’n kleine vingertjes de erwtjes eruit om deze vervolgens in de pan te doen. Regelmatig doken ze beiden onder de tafel om de ontsnapte doperwten te vangen. Een verloren rups werd gekoesterd door de oudste en mocht sla. Gelukkig kwamen we even later z’n 'kind' tegen en zo werd de familie gedeeltelijk herenigd op het slablad en mocht neef slak er ook op visite. Wat een feest! Tja en wat doe je dan nadat alles gedopt en verwerkt is? Dan 'kook' je een traditionele Hollandse maaltijd: je laat je man chinees halen en dat hak je dan lekker in een half uurtje naar binnen en plof je op de bank. Of in de leunstoel.
© 2004 Marietta van der Duyn Schouten
powered by CJ2