archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 16
Jaargang 9
21 juni 2012
Bezigheden > Lopen delen printen terug
Een religieus visioen? Frits Hoorweg

0916BZ Dé wandeling
Lopen, dat deden wij vroeger als mijn ouders het in hun hoofd haalden ergens te voet heen te gaan. Een auto hadden we nog niet, één van de fietsen had waarschijnlijk een lekke band en mijn vader, zoals gewoonlijk, geen zin die te plakken en het openbaar vervoer reed op zondag niet frequent genoeg. Meestal was het dan namelijk zondag. Als ik het mij goed herinner spraken wij over lopen en niet over wandelen. Ziedaar, de reden dat deze rubriek ‘Lopen’ heet en niet ‘Wandelen’. Heden ten dage een bron van verwarring omdat veel mensen het woord lopen slechts gebruiken voor de versnelde uitvoering ervan.

Nadat mijn ouders aldus de basis hadden gelegd voor een grondige afkeer van genoemde activiteit werd in de militaire dienst de finishing touch aangebracht. Het idee dat je voor je lol met zo’n zak op je rug gaat lopen zou door de maten (mijzelf incluis) met hoongelach zijn begroet. Toch is het daar wel van gekomen. Hoe kan dat nou? Goede vraag, maar één waar ik alleen op kan antwoorden via een stapsgewijze beschrijving van een proces dat jaren heeft geduurd.

Aanleiding waren in ieder geval de gestencilde boekjes die ik aantrof bij een Tourist Office in Engeland. Een enthousiasteling had daarin een mensenleven van ‘rambling’ samengebracht en gecondenseerd tot enkele aanbevolen wandelingen, om de omgeving te leren kennen op een manier die vanuit de auto niet mogelijk is. Een boekje dat vaak verluchtigd was met tekeningen van eigen hand en dat vol stond met wetenswaardigheden over de natuur en de geschiedenis van het gebied. Fascinerend, alleen al om door te bladeren, maar nadat ik dat had gedaan ontstond het gevoel dat ik er meer mee moest. Al was het alleen maar omdat ik het verplicht was aan de auteur die zoveel werk had gemaakt van dat boekje.

Na die eerste kennismaking kwam ik erachter dat er heel veel van die enthousiastelingen waren, ook in ons eigen land. Eigenlijk had ik zelf ook wel zo iemand willen zijn. Probleem is dat ik niet kan tekenen en dat ik de vereiste nauwkeurigheid mis om routebeschrijvingen te maken. Ik had mij daarom neer te leggen bij de rol van wandelaar en ontdekte dat daaraan veel plezier te beleven is. Je komt op plekken waar je anders niet zou komen, waar je verassende dingen ziet en waar het prettig toeven is. Het is goed voor je conditie en bovenal: het geeft je de gelegenheid ongestructureerd je gedachten te laten gaan. De mogelijkheid daartoe dient zich, vreemd genoeg, anders zelden aan.

Van het een kwam het ander. Zo kon ik mij, behalve op het bijeenscharrelen van die boekjes, naar hartenlust werpen op de aanschaf van parafernalia als: wandelbroeken, bergschoenen, rugzak, kompas, regencape, een compacte EHBO-doos en ga zo maar door. Ik wist mijzelf ervan te overtuigen dat die spullen absoluut nodig waren, maar het was natuurlijk ook gewoon leuk om er geld aan uit te geven. Wij waren toen minder rijk dan nu, maar veel rijker dan wij nog kort daarvoor waren geweest en daarom hadden wij het gevoel dat er heel veel te besteden was.

Van het een kwam het ander en niet veel later liep ik langeafstandspaden. Daardoor ontdekte ik dat zo’n rugzak een onding blijft, maar wel het voordeel heeft dat je (bijna) zelfvoorzienend bent. Alles wat je op vakantie nodig hebt zit in die zak en wat er eventueel nog aanhangt. Het enige waarvoor een beroep gedaan moet worden op derden is: eten, drinken en een plaats om te slapen (en zelfs daar zijn oplossingen voor, maar ja, dan wordt de boel nog zwaarder). Die autonomie geeft je een geweldig gevoel van vrijheid.

Om daarvan echt te kunnen genieten moet je wel heel blijven en de vermoeidheid weten te trotseren. Die vermoeidheid zorgt er anderzijds wel voor dat aan het eind van de tocht een intens gevoel van tevredenheid over je komt. Sommige schrijvers hebben geprobeerd dat gevoel te vatten in frases als: ‘ik heb door die tocht mijzelf teruggevonden’. Een enkeling gaat nog verder en zoekt door het lopen contact met hogere wezens of een betere wereld. Op dat soort zeperigheid zult u mij niet betrappen, maar niet te ontkennen valt dat een biertje na een vermoeiende tocht heel goed smaakt en misschien wel een ervaring geeft die te vergelijken is met een religieus visioen.
 
************************
De tekening is van Elène Klaren


© 2012 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Lopen" -
Bezigheden > Lopen
Een religieus visioen? Frits Hoorweg
0916BZ Dé wandeling
Lopen, dat deden wij vroeger als mijn ouders het in hun hoofd haalden ergens te voet heen te gaan. Een auto hadden we nog niet, één van de fietsen had waarschijnlijk een lekke band en mijn vader, zoals gewoonlijk, geen zin die te plakken en het openbaar vervoer reed op zondag niet frequent genoeg. Meestal was het dan namelijk zondag. Als ik het mij goed herinner spraken wij over lopen en niet over wandelen. Ziedaar, de reden dat deze rubriek ‘Lopen’ heet en niet ‘Wandelen’. Heden ten dage een bron van verwarring omdat veel mensen het woord lopen slechts gebruiken voor de versnelde uitvoering ervan.

Nadat mijn ouders aldus de basis hadden gelegd voor een grondige afkeer van genoemde activiteit werd in de militaire dienst de finishing touch aangebracht. Het idee dat je voor je lol met zo’n zak op je rug gaat lopen zou door de maten (mijzelf incluis) met hoongelach zijn begroet. Toch is het daar wel van gekomen. Hoe kan dat nou? Goede vraag, maar één waar ik alleen op kan antwoorden via een stapsgewijze beschrijving van een proces dat jaren heeft geduurd.

Aanleiding waren in ieder geval de gestencilde boekjes die ik aantrof bij een Tourist Office in Engeland. Een enthousiasteling had daarin een mensenleven van ‘rambling’ samengebracht en gecondenseerd tot enkele aanbevolen wandelingen, om de omgeving te leren kennen op een manier die vanuit de auto niet mogelijk is. Een boekje dat vaak verluchtigd was met tekeningen van eigen hand en dat vol stond met wetenswaardigheden over de natuur en de geschiedenis van het gebied. Fascinerend, alleen al om door te bladeren, maar nadat ik dat had gedaan ontstond het gevoel dat ik er meer mee moest. Al was het alleen maar omdat ik het verplicht was aan de auteur die zoveel werk had gemaakt van dat boekje.

Na die eerste kennismaking kwam ik erachter dat er heel veel van die enthousiastelingen waren, ook in ons eigen land. Eigenlijk had ik zelf ook wel zo iemand willen zijn. Probleem is dat ik niet kan tekenen en dat ik de vereiste nauwkeurigheid mis om routebeschrijvingen te maken. Ik had mij daarom neer te leggen bij de rol van wandelaar en ontdekte dat daaraan veel plezier te beleven is. Je komt op plekken waar je anders niet zou komen, waar je verassende dingen ziet en waar het prettig toeven is. Het is goed voor je conditie en bovenal: het geeft je de gelegenheid ongestructureerd je gedachten te laten gaan. De mogelijkheid daartoe dient zich, vreemd genoeg, anders zelden aan.

Van het een kwam het ander. Zo kon ik mij, behalve op het bijeenscharrelen van die boekjes, naar hartenlust werpen op de aanschaf van parafernalia als: wandelbroeken, bergschoenen, rugzak, kompas, regencape, een compacte EHBO-doos en ga zo maar door. Ik wist mijzelf ervan te overtuigen dat die spullen absoluut nodig waren, maar het was natuurlijk ook gewoon leuk om er geld aan uit te geven. Wij waren toen minder rijk dan nu, maar veel rijker dan wij nog kort daarvoor waren geweest en daarom hadden wij het gevoel dat er heel veel te besteden was.

Van het een kwam het ander en niet veel later liep ik langeafstandspaden. Daardoor ontdekte ik dat zo’n rugzak een onding blijft, maar wel het voordeel heeft dat je (bijna) zelfvoorzienend bent. Alles wat je op vakantie nodig hebt zit in die zak en wat er eventueel nog aanhangt. Het enige waarvoor een beroep gedaan moet worden op derden is: eten, drinken en een plaats om te slapen (en zelfs daar zijn oplossingen voor, maar ja, dan wordt de boel nog zwaarder). Die autonomie geeft je een geweldig gevoel van vrijheid.

Om daarvan echt te kunnen genieten moet je wel heel blijven en de vermoeidheid weten te trotseren. Die vermoeidheid zorgt er anderzijds wel voor dat aan het eind van de tocht een intens gevoel van tevredenheid over je komt. Sommige schrijvers hebben geprobeerd dat gevoel te vatten in frases als: ‘ik heb door die tocht mijzelf teruggevonden’. Een enkeling gaat nog verder en zoekt door het lopen contact met hogere wezens of een betere wereld. Op dat soort zeperigheid zult u mij niet betrappen, maar niet te ontkennen valt dat een biertje na een vermoeiende tocht heel goed smaakt en misschien wel een ervaring geeft die te vergelijken is met een religieus visioen.
 
************************
De tekening is van Elène Klaren
© 2012 Frits Hoorweg
powered by CJ2