archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 11
Jaargang 9
29 maart 2012
Bezigheden > Koken delen printen terug
De smaak van 1962 Maeve van der Steen

0911BZ Penselenchef2
Zag laatst een stewardess van de KLM lopen, haar koffertje koket achter zich aan rollend. Het hemelsblauwe pakje viel zo mooi soepel over haar ranke figuurtje dat ik me de strenge regels van vroeger heel goed kon voorstellen: een KLM-stewardess moet slank zijn. En ze moet mooie benen hebben en het liefst ook blauwe ogen en blond haar.

Schandelijk seksistische, racistische, ouderwetse regels natuurlijk. Tegenwoordig staat er op het eisenlijstje voor de functie van stewardess maar één voorwaarde over het uiterlijk, namelijk dat je minstens 1.58 m lang moet zijn (bij Transavia 1.60 m en bij Arke zelfs 1.62 m, bij Ryanair mag je ook komen solliciteren als je slechts 1.57 m bent) maar niet langer dan 1.90 m. Bij de KLM Cityhopper ligt de bovengrens bij 1.85 m, raadselachtig die verschillen, misschien kun je anders in zo’n Cityhopper niet rechtop staan.

De KLM gaat er prat op dat zij als eerste luchtvaartmaatschappij de kleur blauw als handelsmerk had, en verdomd, het Amerikaanse Pan Am werd pas later opgericht (en is inmiddels weer ter ziele). Vandaar dat er nu met een gerust hart een televisieserie kon worden gemaakt die ‘Pan Am’ heet, zich afspelend in het begin van de jaren zestig. De eerste keer dat ik even keek, leek het me een beetje een poor men’s Mad Men. Alles is bij Pan Am net even minder geloofwaardig, wat betreft het tijdsbeeld – ik heb het nog niet eens over het verhaal. In Mad Men herken ik beelden uit mijn prille jeugd, al speelde die zich in Hilversum af en niet in Amerika. De slanke tailles en de wijde rokken, de rode lippen, de witte overhemden, natuurlijk de sigaretten en niet te vergeten de Dry Martini, ik kan ze bijna ruiken. Tot mijn vreugde zag ik ook een vergeten borrelhapje voorbijkomen, ‘devils on horseback’! Gauw weer eens maken.

Eén scène in Pan Am deed me onmiddellijk wegzappen om daarna nooit meer terug te keren. Jonge stewardess staat op haar vrije avond in het casino in Monte Carlo. Het gezelschap drinkt champagne, stewardess zegt: ‘Ik zou eigenlijk liever een glas witte wijn willen.’ Begrijpende oudere, beeldschone vrouw: ‘Natuurlijk, wat voor wijn wil je?’‘Een Chardonnay of een Sauvignon Blanc, kan dat?’
Sorry, maar is er bij al die scriptschrijvers of acteurs niemand geweest die opmerkte dat er in de jaren zestig wijn nooit werd genoemd naar de druif waarvan hij gemaakt was? Behalve dan de Elzasser wijnen natuurlijk, die van oudsher over het algemeen maar van één druif zijn gemaakt. Waarvan de bekendste Riesling, Sylvaner, Pinot Blanc, Pinot Gris en Gewürztraminer zijn. Cépagewijnen noem je dat.

Maar tot de jaren tachtig wist geen mens en zeker geen Amerikaan dat witte Bourgogne van Chardonnay werd gemaakt, laat staan dat iemand een Chardonnay zou bestellen. De meeste wijnen, behalve dus die Elzasssers en de goede Bourgognes, werden en worden nog steeds van minstens twee of drie druivenrassen gemaakt en daar is niks mis mee. De verrukkelijkste Bordeauxwijnen worden gemaakt van een mengsel van Cabernet Sauvignon of Cabernet Franc en Merlot, en de Chateauneuf du Pape is een mengsel van vijf of meer druivensoorten – vroeger werden dertien soorten gebruikt.

Ja, deze anachronismen in films en televisieseries storen mij, je kan toch ook niet aankomen met een vrouw die in de jaren vijftig een panty draagt in plaats van kousen met jarretelles? Misschien gaat de ergernis niet verder dan naar situaties waar je zelf nog bij bent geweest, wie maalt er om foutjes in een middeleeuws epos, behalve de specialist in de geschiedenis der Middeleeuwen? En wie kan het iets schelen dat de kopjes in Titanic ‘echt nergens op sloegen’, behalve de serviesdeskundige die precies wist hoe het zat.

Maar van mijn jeugd blijven ze af! En daarom maak ik vandaag ‘Devils on Horseback’. Meestal zijn het dadels met spek, maar je kan ook gedroogde pruimen gebruiken. Een verrukkelijke combinatie van zoet en zout.

Je hebt nodig:
Per persoon een paar dadels of pruimedanten – zonder pit, en evenzoveel plakjes ontbijtspek.
Mon Chou of andere roomkaas (optioneel)

Halveer de dadels of pruimen en doe er eventueel een theelepel roomkaas in.
Omwikkel met ontbijtspek of bacon. Maak vast met een houten prikker.
Als de visite er is, even in de oven of onder de grill leggen, tot de bacon of het ontbijtspek knapperig en bruin is.
Bij het ter perse gaan van dit stukje, om eens een archaïsche uitdrukking te gebruiken, kwam ik er achter dat je deze ‘devils’ ook kant-en-klaar kunt kopen! Niet doen natuurlijk, het is geen werk en smaakt zelfgemaakt veel lekkerder.)

Geef je een compleet beginjaren zestig feestje met Dior-rokken en al, serveer er dan een glas Martini Dry bij, de precieze voorschriften verschillen nogal en Amerikanen schijnen wodka te gebruiken in plaats van gin, maar dit is zoals ik het ken:
In een cocktailglas een borrelglaasje gin mengen met een klein scheutje Martini Extra Dry, ijsblokje erbij, vervolgens een groene olijf op een cocktailprikkertje er elegant in laten zweven.

Gevaarlijk drankje, doe mij maar een glaasje Chardonnay of Sauvingon Blanc.
 
*************************************************************
Het plaatje linksboven is een afbeelding van een schilderijtje van de 'penselenchef'.
Ga voor meer informatie naar: www.depenselenchef.blogspot.com


© 2012 Maeve van der Steen meer Maeve van der Steen - meer "Koken" -
Bezigheden > Koken
De smaak van 1962 Maeve van der Steen
0911BZ Penselenchef2
Zag laatst een stewardess van de KLM lopen, haar koffertje koket achter zich aan rollend. Het hemelsblauwe pakje viel zo mooi soepel over haar ranke figuurtje dat ik me de strenge regels van vroeger heel goed kon voorstellen: een KLM-stewardess moet slank zijn. En ze moet mooie benen hebben en het liefst ook blauwe ogen en blond haar.

Schandelijk seksistische, racistische, ouderwetse regels natuurlijk. Tegenwoordig staat er op het eisenlijstje voor de functie van stewardess maar één voorwaarde over het uiterlijk, namelijk dat je minstens 1.58 m lang moet zijn (bij Transavia 1.60 m en bij Arke zelfs 1.62 m, bij Ryanair mag je ook komen solliciteren als je slechts 1.57 m bent) maar niet langer dan 1.90 m. Bij de KLM Cityhopper ligt de bovengrens bij 1.85 m, raadselachtig die verschillen, misschien kun je anders in zo’n Cityhopper niet rechtop staan.

De KLM gaat er prat op dat zij als eerste luchtvaartmaatschappij de kleur blauw als handelsmerk had, en verdomd, het Amerikaanse Pan Am werd pas later opgericht (en is inmiddels weer ter ziele). Vandaar dat er nu met een gerust hart een televisieserie kon worden gemaakt die ‘Pan Am’ heet, zich afspelend in het begin van de jaren zestig. De eerste keer dat ik even keek, leek het me een beetje een poor men’s Mad Men. Alles is bij Pan Am net even minder geloofwaardig, wat betreft het tijdsbeeld – ik heb het nog niet eens over het verhaal. In Mad Men herken ik beelden uit mijn prille jeugd, al speelde die zich in Hilversum af en niet in Amerika. De slanke tailles en de wijde rokken, de rode lippen, de witte overhemden, natuurlijk de sigaretten en niet te vergeten de Dry Martini, ik kan ze bijna ruiken. Tot mijn vreugde zag ik ook een vergeten borrelhapje voorbijkomen, ‘devils on horseback’! Gauw weer eens maken.

Eén scène in Pan Am deed me onmiddellijk wegzappen om daarna nooit meer terug te keren. Jonge stewardess staat op haar vrije avond in het casino in Monte Carlo. Het gezelschap drinkt champagne, stewardess zegt: ‘Ik zou eigenlijk liever een glas witte wijn willen.’ Begrijpende oudere, beeldschone vrouw: ‘Natuurlijk, wat voor wijn wil je?’‘Een Chardonnay of een Sauvignon Blanc, kan dat?’
Sorry, maar is er bij al die scriptschrijvers of acteurs niemand geweest die opmerkte dat er in de jaren zestig wijn nooit werd genoemd naar de druif waarvan hij gemaakt was? Behalve dan de Elzasser wijnen natuurlijk, die van oudsher over het algemeen maar van één druif zijn gemaakt. Waarvan de bekendste Riesling, Sylvaner, Pinot Blanc, Pinot Gris en Gewürztraminer zijn. Cépagewijnen noem je dat.

Maar tot de jaren tachtig wist geen mens en zeker geen Amerikaan dat witte Bourgogne van Chardonnay werd gemaakt, laat staan dat iemand een Chardonnay zou bestellen. De meeste wijnen, behalve dus die Elzasssers en de goede Bourgognes, werden en worden nog steeds van minstens twee of drie druivenrassen gemaakt en daar is niks mis mee. De verrukkelijkste Bordeauxwijnen worden gemaakt van een mengsel van Cabernet Sauvignon of Cabernet Franc en Merlot, en de Chateauneuf du Pape is een mengsel van vijf of meer druivensoorten – vroeger werden dertien soorten gebruikt.

Ja, deze anachronismen in films en televisieseries storen mij, je kan toch ook niet aankomen met een vrouw die in de jaren vijftig een panty draagt in plaats van kousen met jarretelles? Misschien gaat de ergernis niet verder dan naar situaties waar je zelf nog bij bent geweest, wie maalt er om foutjes in een middeleeuws epos, behalve de specialist in de geschiedenis der Middeleeuwen? En wie kan het iets schelen dat de kopjes in Titanic ‘echt nergens op sloegen’, behalve de serviesdeskundige die precies wist hoe het zat.

Maar van mijn jeugd blijven ze af! En daarom maak ik vandaag ‘Devils on Horseback’. Meestal zijn het dadels met spek, maar je kan ook gedroogde pruimen gebruiken. Een verrukkelijke combinatie van zoet en zout.

Je hebt nodig:
Per persoon een paar dadels of pruimedanten – zonder pit, en evenzoveel plakjes ontbijtspek.
Mon Chou of andere roomkaas (optioneel)

Halveer de dadels of pruimen en doe er eventueel een theelepel roomkaas in.
Omwikkel met ontbijtspek of bacon. Maak vast met een houten prikker.
Als de visite er is, even in de oven of onder de grill leggen, tot de bacon of het ontbijtspek knapperig en bruin is.
Bij het ter perse gaan van dit stukje, om eens een archaïsche uitdrukking te gebruiken, kwam ik er achter dat je deze ‘devils’ ook kant-en-klaar kunt kopen! Niet doen natuurlijk, het is geen werk en smaakt zelfgemaakt veel lekkerder.)

Geef je een compleet beginjaren zestig feestje met Dior-rokken en al, serveer er dan een glas Martini Dry bij, de precieze voorschriften verschillen nogal en Amerikanen schijnen wodka te gebruiken in plaats van gin, maar dit is zoals ik het ken:
In een cocktailglas een borrelglaasje gin mengen met een klein scheutje Martini Extra Dry, ijsblokje erbij, vervolgens een groene olijf op een cocktailprikkertje er elegant in laten zweven.

Gevaarlijk drankje, doe mij maar een glaasje Chardonnay of Sauvingon Blanc.
 
*************************************************************
Het plaatje linksboven is een afbeelding van een schilderijtje van de 'penselenchef'.
Ga voor meer informatie naar: www.depenselenchef.blogspot.com
© 2012 Maeve van der Steen
powered by CJ2