archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 2
Jaargang 1
23 oktober 2003
Bezigheden > Eigen groente en fruit delen printen terug
Kleine kruipertjes Marietta van der Duyn Schouten

0102 Kleine kruipertjesMijn zus is geïnstrueerd over de bestrijdingsmiddelen. Ik bekeek de slakkenkorrels die ze had gekocht en wou weten of die echt biologisch waren en dus onschadelijk voor iedereen behalve de slak? Ja hoor, aldus mijn zus. Zelfs een egel kan ze zonder gevaar eten! Volgens mij vinden de slakken ze helaas ook niet echt vies of dodelijk, want er zitten er nog zat in onze moestuin!

De spruiten werden overigens aangevreten door rupsen. De eerste paar rupsen die wij “vingen” in onze “moes” werden nog gekoesterd, meegenomen naar huis, vertroeteld door de kinderen. Maar die rupsen moeten het doorverteld hebben aan andere en al gauw zaten de spruiten en ook de boerenkool vol met hele families rupsen, hun buren, vage kennissen van hen en zo maar rupsen die ook waren komen aankruipen. Het waren er zo veel dat ik op het laatst alle vlinders die ik zag om mij heen, ervan verdacht van onze kool te hebben gesnoept!
Maar hoe bestrijd je rupsen? Wij hadden geen idee wat we daarmee aan moesten en dus hebben we ze er maar tussenuit gepeuterd. Het meeste ongedierte moet van ons gaan zwemmen in de sloot. Een slak had onlangs echter mooi geluk en belandde met een grote boog in de wei achter de sloot.

Maar toen mijn zus en ik terugkwamen van vakantie, zei mijn moeder dat we echt wat aan de rupsen moesten doen. Dat hebben we toen ook direct gedaan. De spruiten en de boerenkool (nou ja, hetgeen ervan over was) waren in no-time uit de grond en lagen in de kruiwagen te wachten op hun ritje naar de container. Mijn moeder zei ik dat we een oplossing voor de rupsen gevonden hadden. Ze keek zij mij blij en nieuwsgierig aan…. Sorry, mams!

Juli was een relaxte moestuin maand. Hoezo, kun je je afvragen, dan is het toch het drukst met oogsten? Dat klopt,….maar ik was met mijn gezin lekker 3 weken op vakantie. Zo ook mijn zus en dus was het de schone taak van onze mams om veel en vaak op en neer te rijden en al die lieve plantjes water te geven. Het ergste moest toen nog komen, want in die gortdroge augustusmaand was het onze beurt weer. Toen ging zij weg.

Ik zat te wachten tot de maïs rijp zou zijn. Een hele tijd geleden had ik het gezaaid en wonder boven wonder kwam het op en groeide het uit tot echte fiere maïsstengels. Tot mijn verbazing zaten er zelfs meerdere kolven aan één stengel. Nooit geweten….., weer wat geleerd. Ik kon bijna niet wachten totdat de maïs mocht woorden geoogst. Natuurlijk heb ik er zo nu en dan aan de kolven gevoeld, maar ook van deze groente heeft wederom niemand echt een duidelijk idee wanneer 'die dingen' klaar zijn. We hadden maar vijf van deze planten staan. In de vakantie reden we langs velden vol maïs en moest ik steeds aan de mijne denken.

Toen we terugkwamen, kreeg ik eindelijk het antwoord op mijn vraag of er daadwerkelijk kippenvoermaïs bestaat. Ik dacht vroeger dat mijn moeder me wat dat betreft maar wat wijs maakte, maar het antwoord is JA. En natuurlijk had ik die soort gezaaid, opgekweekt, vertroeteld en nu was het niet te vreten!
Ik zat al klaar met het zout en een klontje boter, kinderen naar bed, man de deur uit. Mij kon niets overkomen. Heerlijkheden lagen op mij te wachten. Dat dacht ik dus. Het zakje van het zaad had ik bewaard, maar ik heb er niet op willen kijken. Maar nu was ik wel verstandig. In de supermarkt heb ik twee maïskolven gekocht. Ze liggen helemaal klaar en ik hoef alleen maar het juiste moment af te wachten om ze te verorberen. Eigenlijk kan ik niet wachten tot ik weer een moment voor mezelf heb. Het water loopt mij al in de mond.

En dat verhaal gaat voor koolrabi in het geheel niet op. Ik wist eerst niet eens dat het bestond. Ik zag bleke knollen net boven de grond komen. 'Kijk deze kunnen er ook uit! Wat zijn het eigenlijk?'
'Koolrabi.'
'Wat? Koolrabiës?' 'Wat kan je daar mee?'
'Geen idee. Laat ze nog maar even staan tot ma er weer is, die weet dat vast wel'
Toen mijn moeder terugkwam van vakantie werd mij verteld dat je zo'n knol kan koken en opeten. Ik kreeg er één toebedeeld.. Het bleek een sterke groente te zijn die superlang goed bleef. Na twee weken toen ik zelf op vakantie ging, leverde ik mijn koolrabi zo goed als nieuw mooi weer bij mijn moeder in.
Helaas onderschatte ik de levenskracht van deze groente. De knol wist mijn vakantie te overleven. Zo zat ik 5 weken na de oogst weer met een knol koolrabi opgescheept.

Ik was het goed zat en maakte er een vegetarische ovenschotel van met appel, ui, kaas en aardappelpuree. 'Superlekker', zei ik tegen de familie, mijn zoontje kotste het mooi weer uit en mijn man vond het veiliger om een ingevroren portie chinees te ontdooien. Dan maar veel liever courgettes en aubergines. De courgettes zagen er echt uit om op te vreten. We hadden oogst van vier planten. De bladeren waren weliswaar op het laatst helemaal bedekt met een vies, wit goedje, maar de courgettes waren lekker. Van aubergines hadden we twee planten. Ik heb ze wel tien keer vastgepakt om ze uit te trekken, omdat ik ze weer eens voor onkruid aanzag. Gelukkig bedacht ik mij elke keer. En zo kon het gebeuren dat wij op een mooie dag gedrieën, vertederd naar een mini-aubergientje stonden te kijken. Geen slak of rups nog te zien. En misschien kwam er nog ooit eentje aan de andere plant. Het bleef afwachten of wij sneller zouden zijn dan al die kleine kruipertjes.

© 2004 Marietta van der Duyn Schouten meer Marietta van der Duyn Schouten - meer "Eigen groente en fruit"
Bezigheden > Eigen groente en fruit
Kleine kruipertjes Marietta van der Duyn Schouten
0102 Kleine kruipertjesMijn zus is geïnstrueerd over de bestrijdingsmiddelen. Ik bekeek de slakkenkorrels die ze had gekocht en wou weten of die echt biologisch waren en dus onschadelijk voor iedereen behalve de slak? Ja hoor, aldus mijn zus. Zelfs een egel kan ze zonder gevaar eten! Volgens mij vinden de slakken ze helaas ook niet echt vies of dodelijk, want er zitten er nog zat in onze moestuin!

De spruiten werden overigens aangevreten door rupsen. De eerste paar rupsen die wij “vingen” in onze “moes” werden nog gekoesterd, meegenomen naar huis, vertroeteld door de kinderen. Maar die rupsen moeten het doorverteld hebben aan andere en al gauw zaten de spruiten en ook de boerenkool vol met hele families rupsen, hun buren, vage kennissen van hen en zo maar rupsen die ook waren komen aankruipen. Het waren er zo veel dat ik op het laatst alle vlinders die ik zag om mij heen, ervan verdacht van onze kool te hebben gesnoept!
Maar hoe bestrijd je rupsen? Wij hadden geen idee wat we daarmee aan moesten en dus hebben we ze er maar tussenuit gepeuterd. Het meeste ongedierte moet van ons gaan zwemmen in de sloot. Een slak had onlangs echter mooi geluk en belandde met een grote boog in de wei achter de sloot.

Maar toen mijn zus en ik terugkwamen van vakantie, zei mijn moeder dat we echt wat aan de rupsen moesten doen. Dat hebben we toen ook direct gedaan. De spruiten en de boerenkool (nou ja, hetgeen ervan over was) waren in no-time uit de grond en lagen in de kruiwagen te wachten op hun ritje naar de container. Mijn moeder zei ik dat we een oplossing voor de rupsen gevonden hadden. Ze keek zij mij blij en nieuwsgierig aan…. Sorry, mams!

Juli was een relaxte moestuin maand. Hoezo, kun je je afvragen, dan is het toch het drukst met oogsten? Dat klopt,….maar ik was met mijn gezin lekker 3 weken op vakantie. Zo ook mijn zus en dus was het de schone taak van onze mams om veel en vaak op en neer te rijden en al die lieve plantjes water te geven. Het ergste moest toen nog komen, want in die gortdroge augustusmaand was het onze beurt weer. Toen ging zij weg.

Ik zat te wachten tot de maïs rijp zou zijn. Een hele tijd geleden had ik het gezaaid en wonder boven wonder kwam het op en groeide het uit tot echte fiere maïsstengels. Tot mijn verbazing zaten er zelfs meerdere kolven aan één stengel. Nooit geweten….., weer wat geleerd. Ik kon bijna niet wachten totdat de maïs mocht woorden geoogst. Natuurlijk heb ik er zo nu en dan aan de kolven gevoeld, maar ook van deze groente heeft wederom niemand echt een duidelijk idee wanneer 'die dingen' klaar zijn. We hadden maar vijf van deze planten staan. In de vakantie reden we langs velden vol maïs en moest ik steeds aan de mijne denken.

Toen we terugkwamen, kreeg ik eindelijk het antwoord op mijn vraag of er daadwerkelijk kippenvoermaïs bestaat. Ik dacht vroeger dat mijn moeder me wat dat betreft maar wat wijs maakte, maar het antwoord is JA. En natuurlijk had ik die soort gezaaid, opgekweekt, vertroeteld en nu was het niet te vreten!
Ik zat al klaar met het zout en een klontje boter, kinderen naar bed, man de deur uit. Mij kon niets overkomen. Heerlijkheden lagen op mij te wachten. Dat dacht ik dus. Het zakje van het zaad had ik bewaard, maar ik heb er niet op willen kijken. Maar nu was ik wel verstandig. In de supermarkt heb ik twee maïskolven gekocht. Ze liggen helemaal klaar en ik hoef alleen maar het juiste moment af te wachten om ze te verorberen. Eigenlijk kan ik niet wachten tot ik weer een moment voor mezelf heb. Het water loopt mij al in de mond.

En dat verhaal gaat voor koolrabi in het geheel niet op. Ik wist eerst niet eens dat het bestond. Ik zag bleke knollen net boven de grond komen. 'Kijk deze kunnen er ook uit! Wat zijn het eigenlijk?'
'Koolrabi.'
'Wat? Koolrabiës?' 'Wat kan je daar mee?'
'Geen idee. Laat ze nog maar even staan tot ma er weer is, die weet dat vast wel'
Toen mijn moeder terugkwam van vakantie werd mij verteld dat je zo'n knol kan koken en opeten. Ik kreeg er één toebedeeld.. Het bleek een sterke groente te zijn die superlang goed bleef. Na twee weken toen ik zelf op vakantie ging, leverde ik mijn koolrabi zo goed als nieuw mooi weer bij mijn moeder in.
Helaas onderschatte ik de levenskracht van deze groente. De knol wist mijn vakantie te overleven. Zo zat ik 5 weken na de oogst weer met een knol koolrabi opgescheept.

Ik was het goed zat en maakte er een vegetarische ovenschotel van met appel, ui, kaas en aardappelpuree. 'Superlekker', zei ik tegen de familie, mijn zoontje kotste het mooi weer uit en mijn man vond het veiliger om een ingevroren portie chinees te ontdooien. Dan maar veel liever courgettes en aubergines. De courgettes zagen er echt uit om op te vreten. We hadden oogst van vier planten. De bladeren waren weliswaar op het laatst helemaal bedekt met een vies, wit goedje, maar de courgettes waren lekker. Van aubergines hadden we twee planten. Ik heb ze wel tien keer vastgepakt om ze uit te trekken, omdat ik ze weer eens voor onkruid aanzag. Gelukkig bedacht ik mij elke keer. En zo kon het gebeuren dat wij op een mooie dag gedrieën, vertederd naar een mini-aubergientje stonden te kijken. Geen slak of rups nog te zien. En misschien kwam er nog ooit eentje aan de andere plant. Het bleef afwachten of wij sneller zouden zijn dan al die kleine kruipertjes.
© 2004 Marietta van der Duyn Schouten
powered by CJ2