Ik slaap. Ik werk. Ik eet. Ik slaap.
Ik slaap. Ik werk. Ik eet. Ik slaap.
Ik slaap. Ik werk. Ik

Na enig hannesen verheft zich de arm met bakje dwars door de nog lege takken van de hinderlijke boom. Vanaf de grond heeft een neger, nee, een Afro-Nederlander (of is het een Afro-buitenlander?) zijn kornuit achter het paneel bijgestuurd. Nu voegt hij zich bij deze onder het opschuifballustradepaneeltje door. Een ijzeren dwarsbalk die, eenvoudig door de ogen aan weerszijden omhoog geschoven, daarna vanzelf weer op zijn tegen val beveiligde plek terug klinkelt. Eenmaal een eind van de stoep op weg naar de hoge verdiepingen van het bankgebouw waar zij de kozijnen of de dakrand gaan schilderen steekt hij met gulle lach zijn arm in de lucht en zwaait. Naar ons, kantoorvolk bij de bushalte wachtend op openbaar vervoer naar eigen werkdag. Uit mijn ooghoek zie ik hoe een ander aarzelend terugzwaait.

Doen de schilders dingen fout, doen zij dingen goed? Dan doen zij dat in de bedding van een waarachtig leven. Maar wij? Vanwaar onze aarzeling? Waarom zo besmuikt wanneer ook wij echt leven zouden?

Ik slaap. Ik werk. Ik eet. Ik slaap.

 

***********************************