archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
Nummer 13 Jaargang 8 5 mei 2011 |
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Bezigheden > Uit de wereldhandel | ||||
'Leuk, hè?!' | Frits Hoorweg | |||
In Marmaris, een badplaats in het zuidwesten van Turkije, heeft men hoge verwachtingen van het komende seizoen. Door alle commotie in andere landen waar wij Europeanen zoal heen gaan om van de zon te genieten, zal er vaker voor Turkije worden gekozen. Dat is de gedachtegang en er zijn vast ook al concrete aanwijzingen die deze ondersteunen, zoals het aantal vroege boekingen.
Half april was er van die drukte nog niet veel te merken. Het seizoen moest eigenlijk nog beginnen. Hier en daar was men bezig de boel klaar te zetten en deed men wat onderhoudswerk. Voor winkels die al wel open waren stonden mannen zich dood te vervelen, geneigd om iedere passant te bespringen met iets dat begint als zomaar een praatje. ‘Ah, my friend, where are you from?’ en ‘How do you like my country?’. En als je daar dan op ingaat, volgt het ongegeneerde aanprijzen van de winkelvoorraad en ‘Good prices’. Zo te horen is men vooral ingesteld op Engelse badgasten. Als ze er lucht van krijgen dat je Nederlander bent komen ze onvermijdelijk op de proppen met: ‘Leuk, hè?!’, blijkbaar is dat onze nationale stoplap. Zo leer je ver van huis ook nog wat over jezelf.
Op het oostelijke deel van de boulevard (‘Atatürk caddesi’) werd met man en macht gewerkt aan uitbreiding, verfraaiing en herbestrating. Men gebruikte voor dat laatste stenen (plaatje 1) van een soort dat ik nog nooit had gezien, maar dat mij heel effectief lijkt omdat ze in elkaar grijpen. Als er later enige beweging in de ondergrond ontstaat gaat de boel, vermoed ik, minder snel wijken. Nadat ik erop was gaan letten bleek mij dat die stenen vrijwel overal werden gebruikt, althans voor het wegdek (de trottoirs bestaan vaak uit een andere bijzondere steen, zie plaatje 2). Waarom doen wij dat hier niet?
Woeste plannen borrelden in mij op over een handelshuis (waarvan ik natuurlijk eigenaar en grootaandeelhouder zou worden), dat als enige het recht zou hebben deze stenen in Nederland, wat zeg ik West-Europa, te verkopen. De deskundige die ik dit idee voorlegde wist mij echter te melden dat hij dezelfde stenen toevallig al was tegengekomen, en wel op het fietspad van Stompwijk naar Zoeterwoude. Blijkbaar is de provincie Zuid-Holland met een proef bezig. Iemand is mij voor geweest; weer een gemiste kans om snel schathemeltje rijk te worden!
Er zit dus niets anders op dan op de kleintjes te blijven letten. In ons appartement kookten we om beurten ons eigen potje. Voor mijn aandeel daarin deed ik inkopen op de markt. Bij een oud vrouwtje vond ik kruiden die ik weliswaar niet kon determineren, maar die erg lekker roken. Ze begon onmiddellijk een reusachtige bos in een zak te proppen. Middels gebarentaal maakte ik haar duidelijk dat het veel te veel was, waarop ze de bos eerst halveerde en vervolgens nog een keer. Toen ik aanstalten maakte te gaan betalen maakte ze wegwerpgebaren. Ze wilde blijkbaar geen geld hebben voor zo’n minderwaardige hoeveelheid, dacht ik. Ook aandringen hielp niet. Via een Turk die de Duitse taal machtig was kreeg ik een nadere verklaring voor haar weigering: ‘Deze heer krijgt dit voor niets omdat hij een Hollander is en Hollanders zijn èchte moslims!’
Wat een land is dat Turkije. Oude vrouwtjes op de markt maken diepzinnige grappen en ze hebben er ook nog de beste straatstenen ter wereld.
****************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php |
||||
© 2011 Frits Hoorweg | ||||
powered by CJ2 |