De afgelopen weken heb ik weer flink campagne gevoerd voor de Provinciale Statenverkiezingen. Traditioneel onderdeel is het huis aan huis verspreiden van verkiezingsfoldertjes. Of deze activiteit iets oplevert is zeer de vraag, maar het geeft de partijactivist in ieder geval de indruk dat hij ‘er alles aan gedaan heeft’ en dat een eventueel tegenvallende uitslag niet aan hem te wijten kan zijn.

 

Huis aan huis folderen is, zeker in Den Haag een beetje het Parijs-Roubaix van het campagnevoeren. Net zoals het in Parijs-Roubaix lastig is om de kasseistroken te behouden, wordt het ook in Den Haag steeds minder avontuurlijk. Portieken worden gesloten en van centrale brievenbussen voorzien en aan nieuwbouw is helemaal geen eer te behalen. Vooral bij appartementencomplexen is het een kwestie van enorme rijen kleppen openen en er een folder ingooien.

Maar de romantiek bestaat nog steeds! De portieken met de steile hardstenen trappen zijn nog niet uitgestorven. Haagse portieken zijn echte kuitenbrekers. Als je geluk hebt zijn ze nog onverlicht ook en moet je op de tast proberen uit te zoeken waar de brievenbus zich zou kunnen bevinden. Heerlijk!

Het mooiste zijn natuurlijk die verschrikkelijke brievenbussen waar je die folders doorheen moet zien te proppen. Dat vereist een enorm hoogontwikkelde fijne motoriek van – in mijn geval – de linkerhand. Over de schouder hangt de tas met voorraad, in de rechterhand klem je een stapel folders en met de linkerhand moet je proberen ze een voor een langs de kleppen te wurmen.

Er zijn vier basistypen brievenbusklep:

1. de soepele brede klep – niets aan de hand;

2. de klep met een veer – alsof je een folder in de bek van een teckel probeert te proppen;

3. de klep met een anti-tochtborstel erachter – dit is geen probleem als je er een kloek poststuk doorheen wilt schuiven, maar voor zo’n slap foldertje is het een bijna onneembare barrière;

4. de klep met een extra klep aan de binnenkant – bij dit type denk je dat het bezorgen gelukt is, totdat de binnenklep de folder er weer net zo hard uitduwt als jij hem naar binnen hebt geduwd.

Type 2, 3 en 4 komen natuurlijk ook in combinatie voor. Vooral de combinatie ‘veer, borstel’ is gevaarlijk, want de borstel dwingt je je hand een heel stuk door de brievenbus te steken om de folder langs de borstel te duwen, terwijl de ‘klep met veer’ je venijnig in je handen bijt. Bloedende handen zijn dan ook geen zeldzaamheid.

Soms, maar dat is echt zelden, is de deur zo mooi afgewerkt dat de brievenbus onvindbaar is. In Transvaal trof ik zo’n deur aan. (Figuur 1) Op de deur, die van gemoffeld staal leek te zijn gemaakt, zat met plakband een slordig afgescheurd blocnotevel geplakt waarop een pijl gekrabbeld stond die de brievenbus aanwees.

Ook komt het voor dat niet alleen de klep je dreigt te bijten. Regelmatig klinkt er een luid geblaf aan de andere kant van de deur. In combinatie met een ‘klep type 1’ is dat geen probleem. Ik kreeg wel een aantal keer de indruk dat het blaffend gevaarte aan de andere kant de hele folder opvrat, zodat er van de uitgedragen boodschap weinig overbleef. Riskanter is het echter als het type klep je dwingt je vingers door de bus te steken. Dat vraagt om een heel precieze timing!

Niet alle hondenbezitters wensen de bestellers afgebeten vingers toe. In Duindorp trof ik de deur van een barmhartige Samaritaan aan waar aan de knop een plastic tas hing voor de poststukken. (Figuur 2)

Na zo’n weekje folderen ben je helemaal kapot. Met geschaafde handen en pijnlijk gezwollen ballonkuiten denk je dan met eerbied aan de postbodes die dit dag in dag uit moeten doen. Wat een prachtig vak voor echte kampioenen!

 

****************************************************