archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 9
Jaargang 8
24 februari 2011
Beschouwingen > Amsterdam werelddorp delen printen terug
Menging graag. Maar hoe? Sebastiaan Capel

De laatste weken is er veel te doen geweest over segregatie in het onderwijs. Moet je die accepteren of bestrijden, daar ging de discussie over. Veronderstelt een gemengde school een dito wijk? De gedachte daarachter is dat ouders hun kinderen het liefst in de eigen buurt 'op school doen', mits die van goede kwaliteit is. Maar dan is de vraag direct: 'hoe bereik je dan een gemengde buurt?', want er zijn in Amsterdam genoeg buurten met een overdosis goedkope huurwoningen en daarmee lage inkomens. Hoe zorg je ervoor dat hier ook mensen met iets meer geld gaan wonen? Hoe zorg je ervoor dat zo’n buurt gaat bruisen, dat er cafés, winkels en andere voorzieningen komen. Dat het een gemengde buurt wordt, met gemengde scholen, van goede kwaliteit.
 
Dankzij de wens van steeds meer mensen om in de stad te wonen, in een stedelijke woonomgeving, gebeurt deze menging. Steeds meer buurten gaan 'leven', omdat ze gemengd qua inkomens worden. Eerst de Pijp en de Jordaan, daarna Westerpark, Oud-West, inmiddels de Indische Buurt en ook in de Baarsjes zijn de eerste tekenen te zien. En dat effect willen 'we' ook in de Kolenkitbuurt! Want deze buurt, ingeklemd tussen Ring A10 en metrolijn in Bos en Lommer, was statistisch al jarenlang (een van) de armste buurten van Amsterdam. Beroemd, of eigenlijk berucht, geworden door een beroemde documentaire van Felix Rottenberg. Hij verbleef een paar maanden in de Akbarstraat, toen echt zo’n beetje het afvoerputje van Amsterdam. De beelden stemden niet vrolijk, sterker: velen werden overtuigd van de noodzaak 'iets te doen'.
 
Daarom hebben gemeente, woningcorporaties en ontwikkelaars van alles bedacht om de Kolenkit te transformeren, maar hoe gebeurt dat? In dergelijke buurten ziet men vaak de theorie van 'gentrification' in de praktijk: een organische manier van verandering in de bevolkingssamenstelling van buurten met een concentratie van lagere inkomens. Kort gezegd: eerst komen studenten en kunstenaars, die knappen de buurt op, zorgen voor levendigheid en trekken voorzieningen aan. Als het dan gaat bruisen, komen de middeninkomens, waarna de ontwikkelaars er achteraan komen en het gevaar dreigt dat de shabby sfeer en daarmee de aantrekkelijkheid verdwijnt en er geen menging meer is.
 
Hier in de Kolenkit zijn die eerste stappen echter grotendeels overgeslagen en is vaak gekozen voor grootschalige sloop en nieuwbouw, onder meer resulterend in de woontoren de 'New Kit'. Hierdoor moet in één stap worden gerealiseerd wat anders organisch en over een langere periode gebeurt. Het lijkt dan ook niet helemaal te lukken. De nieuwe woontorens, maar ook de andere nieuwbouw, ziet er prachtig uit, maar drie stappen verder staan de oude, slecht onderhouden 'woonkazernes', met daarin grotendeels nog de oude bewoners. Lage inkomens met lage opleiding en weinig kansen in plaats van de hiervoor beschreven studenten, kunstenaars en ander volk met veel kansen.
 
In oude, voormalige, volksbuurten zoals de Pijp, maar ook de Transvaalbuurt en Westerpark kennen we zogenaamde 'gouden randjes': statige (heren)huizen, vaak langs parken of water. Eerder beschreef ik een voorbeeld hiervan langs het Oosterpark, het gouden randje van de Dapperbuurt. Wat in de Kolenkitbuurt echter dreigt door de nieuwbouw is niet zozeer een 'gouden randje', maar 'gouden eilanden'. Vooral een appartementencomplex als de New Kit steekt, ook letterlijk, af tegen de rest van de omgeving. Echte menging dreigt daardoor erg lastig te worden in de Kolenkit.
 
********************************
De Leunstoel is gebouwd door Peppered.
Ga voor informatie over dat bureau naar www.peppered.nl


© 2011 Sebastiaan Capel meer Sebastiaan Capel - meer "Amsterdam werelddorp" -
Beschouwingen > Amsterdam werelddorp
Menging graag. Maar hoe? Sebastiaan Capel
De laatste weken is er veel te doen geweest over segregatie in het onderwijs. Moet je die accepteren of bestrijden, daar ging de discussie over. Veronderstelt een gemengde school een dito wijk? De gedachte daarachter is dat ouders hun kinderen het liefst in de eigen buurt 'op school doen', mits die van goede kwaliteit is. Maar dan is de vraag direct: 'hoe bereik je dan een gemengde buurt?', want er zijn in Amsterdam genoeg buurten met een overdosis goedkope huurwoningen en daarmee lage inkomens. Hoe zorg je ervoor dat hier ook mensen met iets meer geld gaan wonen? Hoe zorg je ervoor dat zo’n buurt gaat bruisen, dat er cafés, winkels en andere voorzieningen komen. Dat het een gemengde buurt wordt, met gemengde scholen, van goede kwaliteit.
 
Dankzij de wens van steeds meer mensen om in de stad te wonen, in een stedelijke woonomgeving, gebeurt deze menging. Steeds meer buurten gaan 'leven', omdat ze gemengd qua inkomens worden. Eerst de Pijp en de Jordaan, daarna Westerpark, Oud-West, inmiddels de Indische Buurt en ook in de Baarsjes zijn de eerste tekenen te zien. En dat effect willen 'we' ook in de Kolenkitbuurt! Want deze buurt, ingeklemd tussen Ring A10 en metrolijn in Bos en Lommer, was statistisch al jarenlang (een van) de armste buurten van Amsterdam. Beroemd, of eigenlijk berucht, geworden door een beroemde documentaire van Felix Rottenberg. Hij verbleef een paar maanden in de Akbarstraat, toen echt zo’n beetje het afvoerputje van Amsterdam. De beelden stemden niet vrolijk, sterker: velen werden overtuigd van de noodzaak 'iets te doen'.
 
Daarom hebben gemeente, woningcorporaties en ontwikkelaars van alles bedacht om de Kolenkit te transformeren, maar hoe gebeurt dat? In dergelijke buurten ziet men vaak de theorie van 'gentrification' in de praktijk: een organische manier van verandering in de bevolkingssamenstelling van buurten met een concentratie van lagere inkomens. Kort gezegd: eerst komen studenten en kunstenaars, die knappen de buurt op, zorgen voor levendigheid en trekken voorzieningen aan. Als het dan gaat bruisen, komen de middeninkomens, waarna de ontwikkelaars er achteraan komen en het gevaar dreigt dat de shabby sfeer en daarmee de aantrekkelijkheid verdwijnt en er geen menging meer is.
 
Hier in de Kolenkit zijn die eerste stappen echter grotendeels overgeslagen en is vaak gekozen voor grootschalige sloop en nieuwbouw, onder meer resulterend in de woontoren de 'New Kit'. Hierdoor moet in één stap worden gerealiseerd wat anders organisch en over een langere periode gebeurt. Het lijkt dan ook niet helemaal te lukken. De nieuwe woontorens, maar ook de andere nieuwbouw, ziet er prachtig uit, maar drie stappen verder staan de oude, slecht onderhouden 'woonkazernes', met daarin grotendeels nog de oude bewoners. Lage inkomens met lage opleiding en weinig kansen in plaats van de hiervoor beschreven studenten, kunstenaars en ander volk met veel kansen.
 
In oude, voormalige, volksbuurten zoals de Pijp, maar ook de Transvaalbuurt en Westerpark kennen we zogenaamde 'gouden randjes': statige (heren)huizen, vaak langs parken of water. Eerder beschreef ik een voorbeeld hiervan langs het Oosterpark, het gouden randje van de Dapperbuurt. Wat in de Kolenkitbuurt echter dreigt door de nieuwbouw is niet zozeer een 'gouden randje', maar 'gouden eilanden'. Vooral een appartementencomplex als de New Kit steekt, ook letterlijk, af tegen de rest van de omgeving. Echte menging dreigt daardoor erg lastig te worden in de Kolenkit.
 
********************************
De Leunstoel is gebouwd door Peppered.
Ga voor informatie over dat bureau naar www.peppered.nl
© 2011 Sebastiaan Capel
powered by CJ2