archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 8
Jaargang 8
10 februari 2011
Beschouwingen > In de polder delen printen terug
Het Femkenisme Marcel Duyvestijn

Laatst belde een journalist op. ‘Heeft het Femkenisme nu al pootjes?’
‘Pootjes?’
‘Ja. Zit er al beweging in de Femkenistische beweging?’
‘We hebben een God. En er zijn discipelen.’

Tja. Wat is het Femkenisme eigenlijk? Toen ik had opgehangen, moest ik even diep nadenken. Het is liefde. Dat sowieso. Maar het is ook zweven, zoals een meeuw boven de duinen. Je ziet de mensen. Je ziet de zee. En je denkt na, zoals je nadenkt als je ver boven alles uitzweeft. Obama kon dat ook, zweven.

Femke wilde boven de partijen staan. Voor de Tweede Kamerverkiezingen van juni vorig jaar was dat haar strategie. Niet meer gedacht vanuit haar eigen nest. Nee. Uitvliegen. Verbinden. Begrijpen. Ze wilde niet alleen haar eigen partij overstijgen, maar ook de politiek an sich. Dat was het moment dat ik Femkenist ben geworden.

Bij ons thuis had mijn vrouw haar paarse jurkje klaar gehangen op zolder, voor Femke. Ze twitterde dat – mocht het zover komen – dat ze hem op kwam halen. Dat is nooit gebeurd. Als ik nu op zolder kom, hangt de jurk er nog steeds. Alleen. Verdrietig. Ik kan ook niet loskomen van het beeld van Femke die Rutte naar zijn grote vriend Wilders zag lopen, toen Paarsplus voor haar voeten aan diggelen gegooid was. Ze keek hem na. Ze wilde nog iets zeggen, iets zuurs. Maar ze zei niks. Ze zweeg. En keek naar de grond.

Na de verkiezingen ging het vooral om samenwerking. Progressieve samenwerking. En wel zonder de SP. Die is conservatief. Die heeft helemaal geen zin in de toekomst. Ze vond dat de PvdA een keuze moest maken. Voor haar. Voor het Femkenisme.

Het Femkenisme staat ook voor nadenken. En ‘schuiven in je mening’, zoals Ahmed Marcouch dat ook kan. Femke was bereid om alle kanten van het verhaal te bezien. Dat zie je ook in haar bundel ‘Zoeken naar Vrijheid’. Van een Rabbae’istisch multiculturalisme schoof ze langzaam richting realistisch liberalisme. Het Femkenisme zit echter niet vast in dogma’s. Het Femkenisme is vrij. Een frisse wind die waait en die je een blij gevoel geeft.

Toen Femke aan dagblad De Pers vertelde dat ze het liefste zou willen dat moslima’s hun sluier af zouden slingeren, voelde je dat ze er aan toe was om duidelijker te worden. Niet die mond vol meel, maar vrijuit spreken. Een mooi voorbeeld is dat ze een keer voor hoer werd uitgescholden door een bontkraagje in Amsterdam. Ze kneep toen hard in de remmen en wilde weten of diegene dat nog eens kon herhalen. Zijn bontkraag-vrienden lachten. Femke hield aan: ‘Zeg het recht in m’n gezicht, als je durft.’ Toen de jongen aanstalten maakte om zijn ‘hoer’ te herhalen, haalde Femke uit. Wat ze erbij zei, vertelde het verhaal niet. Maar dat doet er ook niet toe. Hier stond een vrouw die de nieuwe realiteit anders benaderde.

Zaterdag was ze ineens weer op televisie. Ze mocht het GroenLinks applaus in ontvangst nemen. Tien jaar jonger. Ze flirtte weer. Twinkelende ogen, die verlegen neersloegen toen het handenklappende geluid over haar heen kwam. Jezus. Er is niemand die dat mooier kan doen dan Femke.

En toch. Femke is weg. Ik moet dat elke dag tegen mezelf zeggen. Wat is het Femkenisme zonder Femke? Dan hou je alleen wat oudere jongeren over die haar boeken herlezen en dan zuchten. Das war einmal.


© 2011 Marcel Duyvestijn meer Marcel Duyvestijn - meer "In de polder" -
Beschouwingen > In de polder
Het Femkenisme Marcel Duyvestijn
Laatst belde een journalist op. ‘Heeft het Femkenisme nu al pootjes?’
‘Pootjes?’
‘Ja. Zit er al beweging in de Femkenistische beweging?’
‘We hebben een God. En er zijn discipelen.’

Tja. Wat is het Femkenisme eigenlijk? Toen ik had opgehangen, moest ik even diep nadenken. Het is liefde. Dat sowieso. Maar het is ook zweven, zoals een meeuw boven de duinen. Je ziet de mensen. Je ziet de zee. En je denkt na, zoals je nadenkt als je ver boven alles uitzweeft. Obama kon dat ook, zweven.

Femke wilde boven de partijen staan. Voor de Tweede Kamerverkiezingen van juni vorig jaar was dat haar strategie. Niet meer gedacht vanuit haar eigen nest. Nee. Uitvliegen. Verbinden. Begrijpen. Ze wilde niet alleen haar eigen partij overstijgen, maar ook de politiek an sich. Dat was het moment dat ik Femkenist ben geworden.

Bij ons thuis had mijn vrouw haar paarse jurkje klaar gehangen op zolder, voor Femke. Ze twitterde dat – mocht het zover komen – dat ze hem op kwam halen. Dat is nooit gebeurd. Als ik nu op zolder kom, hangt de jurk er nog steeds. Alleen. Verdrietig. Ik kan ook niet loskomen van het beeld van Femke die Rutte naar zijn grote vriend Wilders zag lopen, toen Paarsplus voor haar voeten aan diggelen gegooid was. Ze keek hem na. Ze wilde nog iets zeggen, iets zuurs. Maar ze zei niks. Ze zweeg. En keek naar de grond.

Na de verkiezingen ging het vooral om samenwerking. Progressieve samenwerking. En wel zonder de SP. Die is conservatief. Die heeft helemaal geen zin in de toekomst. Ze vond dat de PvdA een keuze moest maken. Voor haar. Voor het Femkenisme.

Het Femkenisme staat ook voor nadenken. En ‘schuiven in je mening’, zoals Ahmed Marcouch dat ook kan. Femke was bereid om alle kanten van het verhaal te bezien. Dat zie je ook in haar bundel ‘Zoeken naar Vrijheid’. Van een Rabbae’istisch multiculturalisme schoof ze langzaam richting realistisch liberalisme. Het Femkenisme zit echter niet vast in dogma’s. Het Femkenisme is vrij. Een frisse wind die waait en die je een blij gevoel geeft.

Toen Femke aan dagblad De Pers vertelde dat ze het liefste zou willen dat moslima’s hun sluier af zouden slingeren, voelde je dat ze er aan toe was om duidelijker te worden. Niet die mond vol meel, maar vrijuit spreken. Een mooi voorbeeld is dat ze een keer voor hoer werd uitgescholden door een bontkraagje in Amsterdam. Ze kneep toen hard in de remmen en wilde weten of diegene dat nog eens kon herhalen. Zijn bontkraag-vrienden lachten. Femke hield aan: ‘Zeg het recht in m’n gezicht, als je durft.’ Toen de jongen aanstalten maakte om zijn ‘hoer’ te herhalen, haalde Femke uit. Wat ze erbij zei, vertelde het verhaal niet. Maar dat doet er ook niet toe. Hier stond een vrouw die de nieuwe realiteit anders benaderde.

Zaterdag was ze ineens weer op televisie. Ze mocht het GroenLinks applaus in ontvangst nemen. Tien jaar jonger. Ze flirtte weer. Twinkelende ogen, die verlegen neersloegen toen het handenklappende geluid over haar heen kwam. Jezus. Er is niemand die dat mooier kan doen dan Femke.

En toch. Femke is weg. Ik moet dat elke dag tegen mezelf zeggen. Wat is het Femkenisme zonder Femke? Dan hou je alleen wat oudere jongeren over die haar boeken herlezen en dan zuchten. Das war einmal.
© 2011 Marcel Duyvestijn
powered by CJ2