‘We gaan!’ riep Hans tegen de menigte die buiten op hem wachtte, en hij zette er de pas in. Ze konden hem nauwelijks bijhouden. Soms lukte het iemand korte tijd naast hem te lopen en buiten adem een paar woorden tot hem te spreken.

‘De ploert is dood met heel zijn gezin!’

‘We gaan ervoor, dit is het begin!’

 

Nu moest hij een plan bedenken... Ze mochten niet merken dat hij geen plan had, ja zelfs nog niet wist wat hij eigenlijk wilde, anders gingen ze misschien denken dat hij op de vlucht was en dan zouden ze hem niet meer volgen maar achtervolgen, grijpen en doden...

Hij keek scherp om zich heen. Verlaten straten, ingestorte huizen: hier viel niets meer voor hen uit te richten. Maar één huis scheen nog gespaard: de muren stonden overeind en vanachter een deur die half uit zijn hengsels hing weerklonken heldere hamerslagen. Hans liep erheen en trad binnen. Een man bewerkte met een hamer een stuk wit gloeiend metaal. Er stonden onderstellen van wagens, aan de muren hingen riemen, zadels en paardetuigen. Een paard had hij nodig! Met een paard lag de wereld voor hem open.

 

Hij liep zo dicht op de man toe dat de vonkenregens hem net niet konden bereiken. De man keek niet op.

Hans schraapte luid zijn keel. ‘Goedemorgen, waarmee kan ik u van dienst zijn!’ zei hij op spottende toon, en toen de man doorging met zijn werk alsof hij niets gehoord had: ‘Ik zoek een paard!’

De man reageerde niet.

‘Dan bent u bij mij aan het goeie adres, ik heb hier een paar prachtexemplaren staan!’ antwoordde hij in plaats van de man en zonder diens reactie af te wachten liep hij langs hem heen naar het achterste gedeelte van de ruimte. Naast een paar tractoren en karren stonden hier werkelijk enkele paarden. De dieren waren gitzwart en hun vachten glansden in het licht dat door de stoffige ruiten naar binnen viel. Hans betastte de dieren om te voelen of ze niet bezweet waren – een bezweet paard zou hij nooit bestijgen. Maar hoewel warm, voelden de paarden niet vochtig. Zijn hand ging naar de kop van een van de dieren dat met zijn voorbeen stampte. Het dier en hij zagen elkaar in de ogen: hij kende het dier en het dier kende hem, alsof ze hun leven lang al vrienden waren geweest.

‘Wij moeten met elkaar praten,’ zei een stem. Hans draaide zich om: de man stond achter hem, knikte en wenkte.

Hans beklom achter hem een steile trap. De man hijgde, de treden kraakten onder het gewicht van zijn zware lichaam. Hans maakte een grimas, hij talmde halverwege en toen de man boven was besteeg hij met jongensachtige onstuimigheid met twee treden tegelijk de trap. De man glimlachte flauw.

Hans volgde hem tussen zakken en balen stro. Een scherpe mestgeur drong in zijn neus. Hij ademde de geur diep in – hij moest zich harden. Hij stootte zijn knie tegen de rand van een ijzeren kist. Hij slikte een vloek in, de tranen sprongen hem in de ogen. De man liet zich op een van de balen zakken.

 

‘Wie veel bewaart heeft wat,’ zei Hans spottend nadat hij op een wenk van de man op een andere baal was gaan zitten. Zijn ogen hadden zich aan het schemerdonker aangepast. Hij onderscheidde tussen de zakken en balen: matrassen, een ledikant, wagenwielen, manden, olievaten, badkuipen, het karkas van een boot, paardetuigen, tractoren, een dorsmachine, molenstenen, een weegschaal, graafmachines, een zaagmachine...

De man zweeg; de ogen waarmee hij hem aanstaarde waren zonder uitdrukking. Goeie tactiek, dacht Hans, mij maar laten kletsen.

PERSBERICHT EXTAZE

In april 2011 verschijnt het 0-nummer van het nieuwe Haagse literaire tijdschrift Extaze. Voorlopig bestaat de redactie uit Els Kort (vormgeving) en Cor Gout. Medewerkers zijn: Nicolette Smabers, Wim Noordhoek, Jan-Hendrik Bakker, Kees Ruys, Kees ‘t Hart en Wim Willems. Het blad wordt geproduceerd door de Stichting Trespassers W (Den Haag) in samenwerking met uitgeverij In de Knipscheer (Haarlem).

Extaze zal vier keer per jaar verschijnen en aandacht schenken aan literair proza, poëzie en essayistiek. Het ‘Haagse’ van het tijdschrift zal vooral tot uiting komen in de keuze van de onderwerpen en een voorkeur voor Haagse schrijvers bij de selectie van binnengekomen teksten.

Nu de uitgeverijen en literaire tijdschriften Den Haag hebben verlaten kan Extaze als platform voor gevestigde en beginnende talentvolle schrijvers in een behoefte voorzien.