archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 7
Jaargang 8
27 januari 2011
Beschouwingen > De poëtische wereld delen printen terug
Kwalen Jaap van Lakerveld

0807BS 5plaatjes
Het leunstoelgevoel voor de oudere lezer

Met kalknagels in lederen pantoffels
Hang ik in de leunstoel op mijn rug
Het zitvlees groeit gestaag aan beide billen
Ik ben niet meer zo soepel en zo vlug

De leuning biedt mij uitzicht op mijn kelkje
Jenever lonkt mij toe uit mistig glas
Jong of oud, ik weet niet eens meer welke
Ik droom van wie ik ooit als jongen was

Mijn ondergoed heb ik wat dik gekozen
Dat aambeibloed de zitting niet bereikt
Het nadruppelen er geen spoor nalaat
En de vrouw over die vlekken ook niet zeikt

Ik voel in onderbenen ritmisch kloppen
Vaatkramp, of trombose, ik ga nat
Zie mij toch eens in mijn angstzweet drijven
Ik wist niet dat ik spataderen had

Mijn leunstoel deelt met mij al mijn geheimen
De steels gelaten winden, en het vocht
Mijn lichaamswarmte en de lichaamseigen
Geuren die ik daar bewaren mocht

Een leunstoel, die door mannen is bezeten
Vormt een basis voor een levensloop
Een zitvlak voor de toekomst en het heden
Een bron van tranen en een bron van hoop

Radetzky-mars, de pulkjes aan het houtwerk
De leunstoel in de film in Turks Fruit
Ik zit en droom weer van die jongen
En zomaar komt er weer iets vochtigs uit

Een leunstoel is een zetel van het kwaad
Een verend, zacht en stoffig soort van nest
Maar zoals ‘t vaak met slechte dingen gaat
Je voelt je daarbij altijd opperbest.

De leunstoel biedt een mens geborgenheid
In leunstoelen voelt elke mens zich vrij
Je voelt je daar riant in pluche verzonken
Een lid van de gezeten burgerij.
 
*****************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.


© 2011 Jaap van Lakerveld meer Jaap van Lakerveld - meer "De poëtische wereld" -
Beschouwingen > De poëtische wereld
Kwalen Jaap van Lakerveld
0807BS 5plaatjes
Het leunstoelgevoel voor de oudere lezer

Met kalknagels in lederen pantoffels
Hang ik in de leunstoel op mijn rug
Het zitvlees groeit gestaag aan beide billen
Ik ben niet meer zo soepel en zo vlug

De leuning biedt mij uitzicht op mijn kelkje
Jenever lonkt mij toe uit mistig glas
Jong of oud, ik weet niet eens meer welke
Ik droom van wie ik ooit als jongen was

Mijn ondergoed heb ik wat dik gekozen
Dat aambeibloed de zitting niet bereikt
Het nadruppelen er geen spoor nalaat
En de vrouw over die vlekken ook niet zeikt

Ik voel in onderbenen ritmisch kloppen
Vaatkramp, of trombose, ik ga nat
Zie mij toch eens in mijn angstzweet drijven
Ik wist niet dat ik spataderen had

Mijn leunstoel deelt met mij al mijn geheimen
De steels gelaten winden, en het vocht
Mijn lichaamswarmte en de lichaamseigen
Geuren die ik daar bewaren mocht

Een leunstoel, die door mannen is bezeten
Vormt een basis voor een levensloop
Een zitvlak voor de toekomst en het heden
Een bron van tranen en een bron van hoop

Radetzky-mars, de pulkjes aan het houtwerk
De leunstoel in de film in Turks Fruit
Ik zit en droom weer van die jongen
En zomaar komt er weer iets vochtigs uit

Een leunstoel is een zetel van het kwaad
Een verend, zacht en stoffig soort van nest
Maar zoals ‘t vaak met slechte dingen gaat
Je voelt je daarbij altijd opperbest.

De leunstoel biedt een mens geborgenheid
In leunstoelen voelt elke mens zich vrij
Je voelt je daar riant in pluche verzonken
Een lid van de gezeten burgerij.
 
*****************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.
© 2011 Jaap van Lakerveld
powered by CJ2